Portland – San Francisco
Met de tandem langs de Amerikaanse Westkust
Een tocht van 17 juli – 19 augustus 2001
Een prachtig uitzicht vanaf Cape Sebastian in Oregon
In 1996 maakten we een prachtige tocht in California waarbij vooral de High Sierra's en Yosemite Park centraal stonden. We hebben toen wat korte tochten langs de kust gemaakt in de buurt van Half Moon Bay en Monterey Bay, ten zuiden van San Francisco, en dat beviel ons zó, dat we besloten om een keer een langere tocht te maken langs een groter deel van de westkust. Voorop stond daarbij dat we dan ook Oregon zouden bezoeken en van daaruit zuidwaarts zouden fietsen.
In 2001 was het zover. Vanaf januari van dat jaar maakte ik plannen en bestudeerde kaarten, reserveerde een aantal verblijfplaatsen en voorzag de tandem van nieuwe onderdelen, want die waren na 6000 km (en op een tandem telt dat voor 9000) behoorlijk versleten. Nieuwe remmen, voor- en achterderailleur, kettingen en tandwielen en we waren weer klaar voor een stevige tocht.
Het plan: vliegen naar Portland, vandaar fietsen naar de kust, en dan verder zuidwaarts langs de kust of soms via een meer binnenlands gelegen route naar Windsor (ten noorden van San Francisco) waar ik bij mijn zus zou verblijven. Van daaruit zouden we dan nog wat lokale tochten maken. Mijn zus zou ons ook naar SF-Airport brengen voor de terugvlucht, want fietsen naar de luchthaven van San Francisco leek me zeer vervelend en gevaarlijk. Bovendien vertrok ons vliegtuig om 07:30u en zouden we dus onder ongunstige (in het donker) omstandigheden moeten fietsen.
Op de route langs de kust lag een aantal punten waar ik zeker wilde komen, en daar had ik ook van tevoren gereserveerd in motels of B&B. Ook in Portland zelf en op de route naar de kust had ik verblijfplaatsen besproken. Ervaringen van de tocht in 1996 gaven ons voldoende vertrouwen in de beschikbaarheid van verblijfplaatsen langs de route.
De hoofdroute langs de kust wordt gevormd door Highway 101 en Highway 1 (CA 1), beiden vrij drukke autowegen, zeker in de weekends, en daarom had ik met behulp van kaarten en informatie van het internet zoveel mogelijk een route bepaald waarbij deze wegen konden worden omzeild. In een aantal gevallen is dat goed gelukt, maar op andere plaatsen is er niet veel keus en moet je dus langs het drukke autoverkeer op dezelfde weg rijden. Er is dan wel een vluchtstrook beschikbaar, maar de breedte daarvan varieert van 0 tot 2 meter!
Ten zuiden van Trinidad in California
Een heel bijzonder gebied ligt ten zuiden van Myrtle Point (OR) in Siskiyou National Forest, een echt ruig bosgebied waar een zeer fraaie en rustige weg doorheen loopt. Een tweede bijzonder gebied is de zogenaamde Lost Coast in California (tussen Ferndale en Rockport). Een woest gebied met steile heuvelruggen (de King Ridge) en een praktisch onbegaanbare kust waardoor de hoofdweg niet door dit gebied kon worden aangelegd maar er omheen is geleid. Er lopen echter wel smalle (begaanbare) wegen door het gebied en voor een deel is er slechts een onverharde weg beschikbaar. De hellingen zijn hier zeer steil, en het was niet ongewoon dat we stukken tussen de 15% en 20% kregen te verwerken. Kleine stukjes gaan dan nog wel, maar voor de langere stukken is dat voor een tandem met bagage toch iets teveel, dan moest er dus worden gelopen (gesleur en getrek wordt dat dus met zo'n tandem!)
Dit was wel een heel bijzonder deel van de tocht, waarbij we vrijwel de gehele dag helemaal alleen door dit woeste gebied hebben gereden/gelopen. Er komen hier nog beren voor, en we waren af en toe wel enigszins beducht voor een ontmoeting.
Al met al is het een tocht geworden waar we met gemengde gevoelens op terugkijken, en als ik niet óók een vakantie bij mijn zussen zou hebben gepland, zou ik de tocht niet hebben gemaakt, want het fietsplezier en de fietsmogelijkheden in Europa zijn voor ons, met name in Spanje, wel heel erg veel groter!
Het weer langs de kust en in Oregon is uitzonderlijk goed geweest en we hebben, tegen de verwachting in, geen regen gehad. Langs de kust zelf was er af en toe wat mist, maar die was meestal snel opgetrokken. De wind waait in deze tijd van het jaar hard (windkracht 5-7) uit het noordwesten en die hadden we dus vrijwel de gehele tocht mee, waardoor soms kruissnelheden van over de 30km/u werden gehaald! Overigens is de route langs de kust bewegwijzerd, in Oregon zelfs goed, en is het traject van noord naar zuid de aanbevolen richting.
In 2005 bezochten we opnieuw de kust, maar dit keer samen met mijn zus en per auto. Tijdens die tocht kwamen we op veel plaatsen waar we ook al met de fiets waren geweest, en het is verbazingwekkend om te zien hoeveel we toch nog geklommen hebben langs die kust. Veel meer dan ik me kon herinneren.
Ik heb mijn verhaal uit 2001 nu wat uitgebreid met foto's uit 2005.
Dit is de gereden route:
Het kaartmateriaal en andere gidsen.
Delorme atlassen van de verschillende staten zijn een goed uitgangspunt voor het plannen van routes, want het zijn topografische atlassen waarop de hoogteverschillen redelijk goed zijn weergegeven en ook landschappelijke informatie (bos, woestijn) is goed. De schaal is 1:150.000 en daar valt goed op te fietsen. Zelfs voor het gedeelte van Myrtle Point naar Agness (midden in de wildernis) was hierop goed de route te vinden. Ik had thuis de kaarten (ter grootte van 40 x 25 cm) uitgeknipt die ik nodig had. Ik had in totaal 12 van deze vellen bij me. De atlassen had ik via internet besteld en snel in huis.
Naast deze kaarten had ik via mijn zus via de AAA (Automobile Association of America) een aantal kaarten besteld waarop ook allerlei wegen goed zijn aangegeven (met namen en afstanden) maar waarop iedere topografische informatie ontbreekt. Ze zijn goed bruikbaar om verborgen routes te vinden. Tenslotte had ik via de Oregon Tourist Office een speciale fietskaart van de Coastal Bike Route. Geen erg bijzondere kaart, maar er staan wat gedetailleerde kaarten van omleidingen door steden en langs de kust op. Tenslotte had ik 5 jaar geleden al een uitstekende fietskaart van de noordkust van California gekocht van Krebs Cycle products. Op deze kaart staat alle informatie die je nodig hebt: straatnamen, hellingspercentages, omleidingen en varianten van de route, hotels, winkels, fietsenmakers, campings, en talloze nuttige andere fietstips. Een uitstekende kaart. Krebs heeft een website.
Bij Coos Bay is een rustplaats voor fietsers op de Oregon Coast Bike Route
We hadden de Lonely Planet guide van North-West America bij ons, en daarin staat over Oregon veel nuttige informatie en we hebben er dankbaar gebruik van gemaakt. Thuis hebben we ook de Rough Guide van Oregon bestudeerd, maar het gedeelte van California waar we doorreden staat in deze gids niet zo uitgebreid besproken, en dat geldt ook voor de Michelingids van California. Thuis hebben we de belangrijkste informatie opgeschreven en meegenomen. Tenslotte is er nog het (in de VS geroemde) boek van Tom Kirkendall en Vicky Spring Bicycling The Pacific Coast, waarin de complete fietsroute langs de kust (van Canada tot aan Mexico) wordt beschreven, ruim 2900 km. Ik vind het een tamelijk vervelend en onhandig boek. Het beschrijft aan de hand van kilometerstanden waar je op moet letten, linksaf, rechtsaf of rechtdoor moet, waar je af kunt slaan, waar je kunt winkelen, waar een camping is enz. Er staat wel wat nuttige informatie in het boek, maar de eindeloze reeksen kilometerstanden zijn volstrekt zinloos! Wie rijdt er nu exact hetzelfde traject als zij gereden hebben? Wat heb je er aan als je op een andere plaats begint (zoals wij)? Nu staat er een hoop in dat je eigenlijk niet zou willen weten.
Update 2006: Een andere organisatie die mooie fietskaarten maakt is Adventure Cycling/
Amsterdam – Portland
17 Juli, 10.000+ km
Op Schiphol zijn de veiligheidsmaatregelen nu zo opgevoerd dat we de fiets ook door de X-ray check moeten voeren. De batterijhouder en de gereedschapstas vallen daarbij op en moeten worden gedemonteerd om te worden gecontroleerd. We pakken de fiets in twee dozen in die we van United Airlines kopen, en de medewerkers van United zijn vriendelijk en behulpzaam. Het kostte overigens nog aardig wat moeite om de tandem meegenomen te krijgen toen we de vlucht al in december boekten, maar dankzij de NBBS lukte het allemaal en stonden de gegevens ook echt in de computers van de luchtvaartmaatschappijen. Dat was ons geluk toen we weer terugvlogen vanaf San Francisco, want de mensen bij de incheck daar wilden ons vrolijk $150.00 laten betalen! Na een hoop gepraat konden we ze daar overtuigen dat we echt de tandem mee mochten nemen en dat dat ook bij onze gegevens was (of moest zijn) terug te vinden. Dat bleek zo, maar het kostte ze moeite om dat toe te geven.
Mount Hood vanuit het vliegtuig gezien!
Onze vlucht gaat via Washington waar we over moeten stappen (we hebben 3 uur de tijd) en onze tandem zelf moeten inklaren en gelijk weer op de band voor onze vervolgvlucht naar Portland moeten zetten. Dat verloopt allemaal vlekkeloos en met vriendelijke en bereidwillige hulp van luchthavenpersoneel, dat de weg vrijhoudt voor die idioot grote doos met een tandem erin!
Het tweede deel van onze vlucht verloopt verder probleemloos, en we hebben bij Portland een mooi uitzicht op Mount Hood, die zijn besneeuwde kop boven de wolken steekt! We landen om 20:30u in Portland. Het is aangenaam weer: licht bewolkt en niet koud. De tandem komt zonder averij aan en het in elkaar zetten en bedrijfsklaar maken kost ons een uur.
Op een tandem heb je het probleem dat je het achterste stuur niet dwars kunt zetten zoals het voorste stuur, want het zit vast aan de zadelpen van de voorste rijder met een veel langere stuurpen. Het moet er dus helemaal af, en dat heeft weer en hoop gesleutel aan remkabels, fietscomputer enz. tot gevolg.
Het is al donker als we wegrijden over de enige weg die vanaf het vliegveld vertrekt. Het is niet helemaal duidelijk hoe we moeten rijden, maar de eerste afslag rechts moeten we in ieder geval hebben en die voert ons naar 82nd avenue (die overgaat in hwy 213). Er zit een klein klimmetje in maar het is verder rustig langs deze weg, waar ook ons hotel aanligt. Om 22:00u komen we daar aan en installeren ons in onze kamer waar we even bijkomen van de lange, vermoeiende tocht en uiteindelijk goed slapen. De fiets hebben we in het trappenhuis neergezet, vastgemaakt aan de trapleuning.
De volgende dag brengen we door in Portland, een mooie stad met een aangename sfeer, mooie gebouwen, vriendelijke mensen en maar één regenbuitje! In het centrum van de stad is openbaar vervoer gratis, zouden ze dat in Nederland ook eens leren? We bezoeken de beroemde rozentuin en komen een beetje bij van de lange reis.
Portland – Sheridan
19 juli, 120km
We worden vrij vroeg wakker (05:30u) en staan gelijk maar op en pakken onze spullen in voor onze eerste etappe van deze vakantie. We rijden om 7:30 weg. Het is bewolkt maar droog. Bij de VVV heb ik een fietskaart gehaald waarop ik goed een traject heb uitgezet om met zo min mogelijk drukte de stad uit te komen. Via talloze straatjes, parken en mooie stukken komen we zo een heel eind, en het is op deze manier een leuke kennismaking met de verschillende buurten van Portland. Belangrijkste hindernis die moet worden genomen is de Willamette rivier die de stad in tweeën deelt. We willen via de Sellwood Bridge rijden om zo het enorm drukke centrum te vermijden. Het kost ons ruim een uur om bij die brug te komen, daarna zitten we op de weg naar Lake Oswego die weer vrij druk is en af en toe een flink bultje heeft (10%). In Lake Oswego (een watersportgebied, allemaal met vrij nieuwe gebouwen en voorzieningen) nemen we een stevige hap: Bagels met ei/kaas/tomaat en ei/spinazie. Ook een flinke bak koffie kunnen we inmiddels gebruiken. Voor onderweg nemen we nog twee heerlijke broodjes mee.
We komen nu in een veel rustiger gebied terecht en via Cooks Butte en Stafford Road komen we op hwy 212 richting Tualatin. Eigenlijk willen we via Sherwood naar Newberg rijden, maar door onduidelijk aanduidingen op borden en onduidelijke kaarten komen we terecht in Wilsonville. Wel via een mooie route over rustige wegen (ten oosten van hwy 5) en daarna via een zeer mooi gedeelte langs de rivier over Wilsonville road naar Newberg. Een goed alternatief deze route! In Newberg kopen we bij een straatmarkt nog wat fruit voor onderweg, drinken wat en zetten aan voor het laatste gedeelte. Het is hier overigens behoorlijk heet! We gaan nu via hwy 99w en hwy 18 naar McMinnville (waar we omheen rijden) en verder zuidwaarts naar Sheridan. Dit gedeelte is rampzalig met zeer veel verkeer, een slechte weg en weinig fietsplezier.
Dáár zijn we voor gekomen!
Er is wel een brede vluchtstrook ("shoulder" heet dat in de VS), maar echt lekker fietsen doe je daar niet. Pas bij Latham road komen we weer in de rust terecht en kunnen we even bijkomen voor we in ons (gereserveerde) B&B arriveren: Brightridge Farm. Dat ligt in een prachtig, rustig gebied met nauwelijks bewoning. Hier en daar een huis en vooral veel weilanden en landbouw. Na de drukte van de laatste 35km een goed punt om bij te komen. We krijgen een heerlijk, licht souper en horen van ons gastechtpaar (uit California vertrokken na hun pensionering om daar de drukte te ontvluchten) de eerste informatie over de omgeving en Oregon.
Nog even voor alle duidelijkheid: een B&B is in Amerika iets totaal anders dan in Engeland. Daar is het een redelijk goedkoop alternatief, hier is het zowat de meest luxe vorm van verblijf in bijzondere huizen en met veel speciale mogelijkheden of een heel bijzondere omgeving. Als je goedkoop wilt reizen, moet je er niet zijn! Onze fiets staat op de veranda voor het huis.
's-Avonds lopen we nog wat rond in de omgeving en proberen onze mobiele telefoon uit om nog even contact te hebben met het thuisfront en mijn zus in Windsor
We slapen 's-nachts goed en zijn de volgende ochtend na een uitstekend ontbijt klaar voor het volgende traject.
Sheridan – Lincoln City
20 juli, 71 km
Gewaarschuwd door de ervaringen van gisteren weten we nu dat we vandaag voornamelijk over een drukke autoweg moeten rijden (hwy 18 naar de kust, al het verkeer uit Portland en omgeving komt er overheen!) en dat er weinig alternatieven zijn. Een paar "shortcuts" maken het wat aangenamer, maar vooral door het tamelijk saaie landschap (erg open) is fietsen hier niet erg bijzonder. Pas na Grand Ronde, waar de bossen zich sluiten wordt het leuker om te fietsen. Er zit een stevige klim in dit traject naar zo'n 270m hoogte. Wij rijden van Sheridan naar Willamina, drinken daar de smerigste koffie ter wereld en gaan dan weer snel verder. We kunnen wel flink opschieten en dat maakt het allemaal nog wel dragelijk. In Rose Lodge nemen we een kop koffie met wat toast en kaas uit eigen voorraad en gaan daarna via de North Bank Road even van hwy 18 af-het is een rustige weg tussen veel groen-maar komen daar 10km verder weer op terug om uiteindelijk in Lincoln City aan te komen. De Stille Oceaan in volle glorie!! Bij het naderen van de kust wordt het weer steeds mooier en het wordt aangenaam warm en mooi blauw. Bij vertrek uit Sheridan was het nog flink grijs, maar ook onderweg hadden we al flinke opklaringen. Ook in Lincoln City hebben we een reservering (via internet gemaakt) in een mooi B&B in een rustige straat met uitzicht op de zee: Brey House. Zeer aardige eigenaars die ons helpen om in onze volgende plaats van bestemming (Yachats, uit te spreken als djehóts), een B&B te vinden, omdat vooral de weekends erg druk zijn en er dan veel vraag is naar logies.
Het strand bij Lincoln Beach
Na ons te hebben geïnstalleerd maken we een prachtige wandeling over het strand, waarbij we voor het eerst de Amerikaanse stijl van bouwen langs (en op) de kust van dichtbij zien. Veel grauwe, vale huizen die er armoedig uitzien op de top van lage duinen. Op sommige plaatsen lijkt de zaak half naar beneden gestort en overal hangen lelijke zwarte buizen naar beneden waaruit waarschijnlijk afvalwater wordt geloosd.
We kopen eten bij Safeways (een grote supermarktketen) en dat gebruiken we in de grote eetkeuken die er bij onze kamer is.
Deze ruimte is de gemeenschappelijke ruimte voor alle gasten, er staat ook een biljarttafel, televisie en er is een kleine bibliotheek; wij zitten er helemaal alleen. De fiets staat buiten voor onze kamer, onder de balustrade en vastgemaakt aan de tuinbank en regenpijp.
Lincoln City – Yachats (Searose Beach)
21 Juli – 105 km
In B&B's wordt vaak gezamenlijk ontbeten, en we zitten deze ochtend met nog 4 andere echtparen aan tafel! Van een van deze echtparen is de man nog tijdens zijn studietijd in Holland geweest, en hij blijkt Eindhoven goed te kennen. De eigenaar van het B&B maakt een fantastisch ontbijt klaar met pannekoeken van reusachtige afmetingen en met heerlijke sauzen en toevoegingen bestaande uit allerlei vers fruit. Het smaakt fantastisch en wat er overblijft wordt aan de (hier altijd aanwezige, vraatzuchtige) meeuwen gevoerd; het tafreel doet sterk denken aan scenes uit "The Birds" van Hitchcock, een associatie die we deze vakantie langs de kust nog veel vaker zullen maken! Het is vandaag prachtig helder weer met een stralende blauwe lucht!
We rijden om 10:25 weg uit Lincoln City, de kust is zeer afwisselend, de wind is mee en de zon schijnt hard! De kustlijn bestaat hier vooral uit stranden met lage duinen, op sommige plaatsen onderbroken door rotsen en inhammen. Het verkeer is hier goed te verdragen, vooral ook omdat we zelf flink hard rijden en vaak een kruissnelheid van 30-35 km/u hebben! In de plaatsjes waar we langskomen is vaak niet veel te beleven, en we rijden er meestal snel doorheen. Wel zijn er vaak mooie uitkijkpunten in een van de vele "state parks" waar je ook rustig kunt zitten, het toilet gebruiken en even bijkomen. Ook heel typisch voor deze streek zijn de vele winkels langs de kant van de weg waar je allerhande houtsnijwerk kunt krijgen, maar vooral enorm veel houten beren! Er staan er soms honderden buiten bij zo'n winkel, een hilarisch gezicht.
Het begin van Otter Crest Loop bij Cape Foulweather. Zoals je ziet is 'Foulweather' nu niet van toepassing!
De vuurtoren bij Yaquina Head.
Bij Cape Foulweather begint een mooi pad dat alleen voor fietsers is bedoeld: Otter Crest Loop, en hier hebben we het rijk alleen met een mooi schaduwrijk pad met prachtig uitzicht op de lager gelegen kust. Het wordt weinig gebruikt, gezien het gras en andere begroeiing die door het asfalt heen komt! Een mooi uitkijkpunt is bij Yaquina Head Light, zo'n 4 km voor Newport, dat op een landtong mooi middenin de zee ligt. Het is er behoorlijk druk, er is ook een bezoekerscentrum met tentoonstellingen en het waait er stormachtig. Dat merk je vaak pas als je stil gaat staan, want fietsend is die wind in de rug natuurlijk een welkom hulpmiddel!
We rijden langs de boulevard naar een plek waar we rustig kunnen lunchen met mooi uitzicht op de zee. Bij Newport ligt over de ingang van de haven een mooie hoge brug waarvandaan je een goed gezicht op de er onderdoor varende bootjes hebt. Op die bruggen is vaak wel de vluchtstrook geheel afwezig en moet je behoorlijk je best doen om niet te worden klemgereden. Breed in het midden rijden is de beste oplossing, vooral ook omdat je door de sterke wind niet altijd even stabiel bent op zo'n brug. De meeste autorijders houden echter wel rekening met je. Overigens zijn er bepaalde bruggen waar je volgens de wet het verkeer niet mag hinderen in zijn snelheid, en dat is bedoeld om de (spaarzame) fietsers op de "sidewalk" te krijgen.
Na Newport volgt weer een mooi stuk langs de kust en het is heel plezierig om hier te fietsen, vooral de voortdurende wind mee (steeds windkracht 5 of meer!) stemt ons vrolijk. Waldport en Yachats (uit te spreken als djehóts) zijn mooie kleine plaatsjes, en vooral Yachats ligt fraai aan een monding van de rivier. We kopen daar nog ons avondeten, want het B&B waar we naar op weg zijn, ligt nog 10 km zuidelijker en daar zijn geen voorzieningen.
Na Yachats wordt de kustlijn zeer grillig en woester dan daarvoor met diepe inhammen. Er zijn steile klimmetjes, en tussen het autoverkeer is dat lastig maneuvreren, vooral door de smalle vluchtstrook.
Drijfhout in de rode avondzon
Na een laatste stevige klim volgt een mooie afdaling, en dan staan we voor: Ambrosia Gardens bij Searose Beach, een werkelijk prachtig gelegen, nieuw gebouwd landhuis in een indrukwekkende tuin en met enorme bomen er omheen. Een zeer vriendelijke eigenares is bezig met het schilderen van het huis en laat ons huis en omgeving zien. Overal prachtig ingericht, zeer fraaie kamers en een indrukwekkend uitzicht op de pacific, met daarin een bijna ondergaande zon. Er is ook een Jacuzi (buiten in het bos op een helling naast het huis), en daarvan gebruikmakend wanen we ons even in een film! We lopen daarna nog naar het strand, de zon gaat nu op het laatste moment toch weer schuil achter een smalle wolkenband vlak boven de horizon (dat zal de hele vakantie zo zijn, we hebben de zon niet éénmaal echt in het water zien ondergaan!) en door de harde wind is het op het strand niet echt aangenaam. Maar het aangespoelde drijfhout levert prachtige foto's op!
Yachats- Winchester Bay
Gezicht op de fraaie kustlijn ten zuiden van Yachats
22 juli, 78 km
Er blijkt ook een echtpaar uit Zwitserland te zijn dat een tocht van twee weken langs de kust maakt per auto. Tijdens het uitstekende ontbijt horen we van hun plannen en ervaringen. Wij vertrekken om 10:25u. Het is prachtig weer en we rijden naar Heceta Head, een beroemde vuurtoren langs deze kust. Het is een flinke klim naar dit punt, maar het is een prachtige kust, veel heuvels en weer de wind flink in de rug! We passeren hier ook een van de weinige tunnels op dit traject, waarbij de fietser met de hulp van een knop bij de ingang van de tunnel een serie knipperlichten in werking stelt die de automobilisten moet wijzen op fietsers in de tunnel! We klimmen door naar Sea Lion Point(125m) en beginnen daar aan een prachtige afdaling naar het begin van de Oregon Dunes, een ruim 80 km lang duingebied dat af en toe sterk aan de Nederlandse duinen doet denken, maar ook een erg eigen karakter heeft, want de duinen zijn wel hoger dan de Nederlandse (tot zo'n 150m). We kunnen hier weer flink vaart maken en in het Jessie M. Honeyman memorial statepark (nadat we Florence zijn doorgeracet) houden we een heerlijke lunchpauze. Het is hier een mooi, rustig gebied.
Een mooie rustplaats in de Oregon Dunes: "Jessie M. Honeyman" State Park
Wel veel toeristen, maar die komen we niet vaak tegen (ze zitten en liggen allemaal in die duinen!) en we fietsen hier met veel plezier. Op sommige plaatsen is wel het vervelende gesnor van de zgn. "Dune Buggies" te horen, kleine gemotoriseerde karretjes waarmee je door de duinen kunt scheuren!
De Oregon Dunes Overlook na Siltcoos Lake is een prachtig punt met een mooi overzicht over een karakteristiek duingebied. We rijden daarna door een erg mooi gebied met fraaie meren en een indrukwekkende omgeving. Bij Elbow Lake begint een lange klim over een heuvelrug die tussen Elbow Lake en Reedsport ligt. Het wordt hier ook weer wat meer industriegebied en de nabijheid van een grote rivier (Umpqua River) is daarvoor de belangrijkste reden. Reedsport zelf nodigt niet uit tot een lang verblijf, we informeren bij de toeristen informatie naar de mogelijkheden verderop, en we besluiten nog even door te fietsen. In Winchester Bay vinden we een uitstekend en rustig motel vlakbij de haven, en we eten in een van de lokale visrestaurants (Griff's on the Bay), een uitstekend diner van heerlijke verse vis. In een motel kan de fiets altijd gewoon op de kamer staan.
Winchester Bay – Myrtle Point
23 juli, 99 km
Het ontbijt in een motel stelt meestal niet veel voor: koffie en wat doughnuts of andere broodjes die je gewoon bij de receptie kunt halen. Soms is er nog wat vruchtensap in blik bij of is het broodassortiment wat groter of is er zelfs cornflakes o.i.d., maar meestal moet er wat extra's worden genomen om een stevige fietstocht te kunnen maken. Wat dat betreft is het Engelse ontbijt (of het ontbijt in de Spaanse Paradors!!) een stuk nuttiger voor fietsers. Wij hebben vaak zelf nog yoghurt en extra broodjes of crackers die we als aanvulling gebruiken. Wij rijden weg om 8.55u onder een behoorlijk grijze en bewolkte lucht, en moeten gelijk al in de pedalen staan om het dorp uit te komen. →↑
Er is een alternatief langs de kust (door het dorp en de haven) maar daarbij moet je bij de vuurtoren alsnog tegen 20% opknallen, terwijl we nu hooguit 8% voor onze kiezen krijgen! Eenmaal boven bij het Winchester Bay Wayfinding Point begint het alweer op te klaren, de zon doet al pogingen om door te breken en wij kunnen al mooie stukken van de kustlijn uit de mist zien opdoemen. Het is overigens een erg mooi stuk naar Lakeside met prachtige meren waar we langs rijden en ter hoogte van die plaats is de lucht weer helemaal blauw en staat de zon op volle kracht te schijnen.
De oprit van de brug bij North Bend (Coos Bay). Duidelijk is te zien dat er op de bruggen voor fietsers weinig ruimte is.
Het is in het begin nog vrij rustig op de weg, maar bij het naderen van Coos Bay neemt het verkeer toe en we besluiten om de alternatieve route die we hebben bedacht inderdaad te gaan rijden. Belangrijke reden is dat Hwy 101 vanaf Shorewood tot aan Port Orford helemaal niet meer langs de kust loopt en tamelijk oninteressant is. Bovendien erg druk, dus een rustig alternatief is wel op zijn plaats.
Dat alternatief loopt via Coquille (kokiel is de uitspraak), Myrtle Point en Agness naar Goldbeach, en dat is wat we dus gaan doen. Bij Hauser slaan we van hwy 101 af via North Bay Drive om langs Haynes Inlet naar Glasgow te rijden, waarna we (na 200m over hwy 101) via East Bay Drive -langs Coos Bay – naar Burner rijden.
Haynes Inlet bij North Bend. Oleanders volop in bloei.
Het is een zeer rustig traject met nauwelijks verkeer. Licht heuvelachtig en met mooie uitzichten op de baai en de mooie brug van Conde McCullough die over de Coos Bay ligt. McCullough is een beroemde bruggenbouwer die in Oregon tientallen bruggen heeft gebouwd over al die rivieren, kreken en kanalen die in Oregon vanuit het land de oceaan instromen.
De brug bij North Bend is zijn meest bekende creatie. Na Burner volgen we Coos River Road naar East Side en slaan dan af naar Ross Road die uiteindelijk weer aansluiting geeft op hwy 101. Ook dit is een prachtig gedeelte met weinig verkeer, maar wel flinke klimmetjes tot zo'n 15%!
Na de aansluiting met hwy 101 komen we weer in de drukte en ook als we afslaan naar hwy 42 blijft het vervelend druk, met vooral veel vrachtwagens en "logging" trucks (met boomstammen beladen vrachtwagens). We slaan ons er doorheen en bellen in Coquille op naar het hotel in Myrtle Point om te horen of er plaats is, en dat is geen enkel probleem. Het gedeelte tussen Coquille en Myrtle Point gaat door een vallei en leggen we vrij snel af.
Het Motel in Myrtle Point is prachtig gelegen aan de rand van het dorp met een erg mooi uitzicht. We zijn met nog 3 andere gasten in dit motel, er zijn nog 25 kamers leeg! We halen eten in het dorp (heerlijke taco's) en hebben een fantastisch diner met uitzicht op een mooi groen landschap in een fraai ondergaande zon. Ook hier staat de fiets op de kamer.
Uitzicht uit ons motel. De resten van ons diner staan nog op tafel!
Myrtle Point – Agness
24 juli, 95 km
Bij het opstaan is het bewolkt en er hangt wat nevel/mist over de bossen. Het is 14° en om 8:30u rijden we weg. Nog een kort stukje over hwy 42, maar die is zo vroeg nog rustig. We nemen de afslag naar Powers, een afstand van 25 kilometer over een heerlijk rustige weg, geleidelijk aan meer zon en een prachtige woeste omgeving. We hebben de wind mee en volgen de loop van de South Fork Coquille River.
Een zagerij in vol bedrijf. De molen op de voorgrond (het roodbruine zoutvaatje) is echter niet meer in gebruik.
In dit gebied is de bosbouw de belangrijkste reden van bestaan, en alles is daarnaar ingericht: overal houtzagerijen en percelen met bomen klaar voor verdere verwerking. Powers zelf is een kleine nederzetting met twee bars, wat huizen en onduidelijke gebouwen. We nemen een kop koffie met een flinke cherrypie erbij, want vanaf hier tot aan Agness is er niets meer dan bos!
Vanaf Powers loopt ook een fietsroute naar Glenndale die behoorlijk wordt gepromoot met mooie folders (er is veel geld aan de route uitgegeven), maar wij komen slecht één fietser tegen gedurende de hele tocht. Wij rijden deze route tot aan de afslag naar Glenndale, het is eigenlijk de USFS Rd 33 (United States Forestal Road) Er is veel schaduw op deze weg, en daar zijn we blij mee want de zon is inmiddels weer volop gaan schijnen.
De Agness Pass
De weg volgt de loop van de rivier en er zijn een aantal mooie kampeerplaatsen onderweg waar we rusten en eten langs de rivierbedding. Het is hier een fraai, wild gebied zonder vaste bewoners. De weg klimt geleidelijk aan wat meer vanaf Powers, maar op het kruispunt met de afslag naar Glenndale begint de echte klim naar de Agness Pass die ruim 800m hoog is. Er zitten wel een paar steile stukken in.
Het is wel het hoogste punt dat we deze vakantie zullen bereiken! Het wordt steeds heter en de temperatuur loopt op tot 30°. De klim is zo'n 15 km lang, en we moeten vaker halt houden om het hoofd koel te houden. Het is nog steeds onwaarschijnlijk stil en fietsen is hier een ware verademing. Als we stilstaan waait er overigens wel een aangename koele wind. Op de pass is het 31° en rusten we even uit en genieten van de stilte en het uitzicht.
Dan beginnen we aan de 10km lange afdaling naar Illahe, over een onverharde en slingerende weg. Het is nu erg heet en droog, maar de afdaling is verder goed te doen en we naderen nu de Rogue River, een echte woeste wildwater rivier waarin door grote Jetboten met stapels toeristen gevaarlijke capriolen worden uitgehaald. We hebben daar in onze afdaling steeds mooi zicht op, maar het is ook weer een teken dat het met de rust voorbij is, want die boten maken behoorlijk lawaai!
Langs de Coquille River is het in de schaduw van de redwoods heerlijk koel.
We stevenen nu op Agness af, hoewel de juiste ligging daarvan onduidelijk is, want als we verwachten er te zijn, zien we ineens een bord dat aangeeft dat Agness 5 mijl achter ons zou liggen! Omdat het keihard waait hier in het rivierdal (tot nu toe dus steeds mee!) voelen we er weinig voor om weer terug te gaan. Bovendien is onduidelijk waarheen dan wel, want de enige splitsing ligt kilometers terug en daar werd met geen woord gerept over Agness! We zoeven nog even verder, en daar duikt ineens Cougar Lane Lodge op, een camping/motel waar ook nog plaats is. Een beetje krakkemikige kamer, maar we zijn wel toe aan wat rust. De fiets past er nog net bij. Het restaurant is niet veel bijzonders, en we eten maar een simpele cheeseburger.
Het plaatsje Agness blijkt overigens aan de overkant van de rivier te liggen!
Agness – Goldbeach
25 juli, 54 km
De etappe van vandaag zal niet al te lang zijn en voert ons-stroomafwaarts-naar Goldbeach, waar we een motelreservering hebben. We rijden om 8:30u weg en de eerste 7 km moet er stevig en doorlopend worden geklommen naar zo'n 200m hoogte. Daarna is het steeds een afwisseling van klimmen en dalen tot zo'n 10 km vóór Goldbeach.
Rogue River voorbij Brookings.
We moeten de bergrug over die hier achter de kust oprijst, maar het is een mooie, rustige route met weinig verkeer. De meeste mensen in dit gebied bevinden zich op de jetboten die vanaf Goldbeach stroomopwaarts naar Agness varen.
Het is al weer warm aan het worden, en dan is ook sterk merkbaar dat we nog landinwaarts zitten, want de 30° wordt al snel gehaald! Pas bij het naderen van de kust wordt de temperatuur weer aangenamer. We nemen er de tijd voor, pauzeren regelmatig en zijn rond 12:30u in Goldbeach, waar ons motel aan het eind van het dorp blijkt te liggen met een mooi uitzicht op de oceaan.
Als we bij de receptie aankomen staat daar een mevrouw die komt klagen dat ze de verkeerde kamer heeft. De vergissing wordt veroorzaakt door het feit dat ook haar familienaam met een Z begint, in Amerika niet gebruikelijk en de receptionist had haar onze kamer gegeven. Ze blijken Zijlstra te heten, en als later de echtgenoot langs onze kamer loopt spreken we elkaar aan. Hij blijkt 30 jaar geleden vanuit Groningen naar California te zijn ge-emigreerd, en hij spreekt nog aardig Nederlands!
Na ons te hebben geïnstalleerd willen we gaan wandelen op het strand, maar dat loopt al snel spaak op windkracht 7 en gezandstraalde benen! De paar andere strandbezoekers zijn dik gekleed en hebben lange broeken aan, terwijl een enkeling zich in zee waagt of aan het surfen is.
Wij gaan maar wat de buurt verkennen, komen terecht op het kerkhof, maar dat is zo'n buitengewoon fantasieloze, droefmakende plek dat we er weer snel weg willen. Dan maar boodschappen doen, we halen eten voor op de kamer en gaan daarna nog maar weer eens naar het strand, maar dat is nog kouder dan vanmiddag en daarom gaan we maar de zonsondergang vanuit de kamer bekijken, en dat is uiteindelijk ook wel mooi. We zetten de fiets 's-nachts weer in de kamer.
Goldbeach – Smith River (CA)
26 juli, 69 km
Na een goed ontbijt rijden we om 8:50u weg. Het is prachtig weer en de wind staat weer vol in de rug! De kust is hier weer erg mooi met prachtige rotsen, woeste stranden met veel aangespoeld dood boomhout, veel vogels en een goed berijdbare, niet al te drukke weg. Het stuk tot aan Cape Sebastian is een flinke klim en brengt ons naar een mooi uitzichtpunt. Vandaar een steile afdaling gevolgd door een prachtig stuk vlak langs de kust met afwisselend klimmen en dalen. Er zijn steeds prachtige uitzichtpunten en mooie "state parks". We nemen er alle tijd voor en het weer is fantastisch. Dit gedeelte van de kust is heel speciaal.
Het prachtige uitzicht bij Cape Sebastian
Oorspronkelijk had ik gepland om via de Carpenterville road dit gedeelte te fietsen om zo weer en stukje van de drukke hoofdweg te omzeilen, maar door de forse rugwind kunnen we goed opschieten en de kust is bovendien erg mooi om te fietsen.
Het Samuel Boardman State Park
Onze ervaringen later in deze vakantie maken wel duidelijk dat alternatieven zoals deze wel vaak rustig en mooi zijn, maar ook erg veel zeer steile stukken kennen van 20% of meer. De wegen worden zonder veel omhaal tegen de bergen opgekwakt!
We bevinden ons vlakbij de grens met California, en we willen proberen in Brookings een plek te vinden. Bij de Tourist Information halen we de nodige folders op en ontmoeten daar een echtpaar dat ook veel tandem rijdt (ze zijn nu met de auto op vakantie) en in Healdsburg blijkt te wonen, het plaatsje vlak bij de woonplaats van mijn zus! Hij heeft tijdens zijn diensttijd regelmatig Holland aangedaan!
Veel van de kustplaatsen bestaan uit de hoofdweg die er dwars doorheen loopt, en daar zijn altijd wel motels en hotels te vinden, maar je zit dan wel in de drukte van het verkeer en de stad. Wij hebben ons oog laten valen op een Best Western hotel in de haven, weg van de drukte, maar dat hebben er meer gedacht, wat het is vol. Ze kunnen ons echter helpen met reserveren van een kamer in het volgende BW hotel even over de grens in Smith River, waar nog wel plaats blijkt te zijn. We rijden dus nog een klein stukje verder, passeren de agriculturele inspectie zonder problemen en rijden California binnen, na 700 km in Oregon te hebben gefietst.
De Agricultural Inspection vindt plaats bij alle grensovergangen naar California omdat fruit en groente niet mogen worden ingevoerd vanwege de angst voor fruitvliegjes en andere kwaad. California heeft een zeer rijke groente- en fruitcultuur die ze goed beschermen!
Het hotel ligt aan de fraaie lagune die gevormd wordt door de mond van de Smith River (de enige niet-afgedamde rivier in California), en deze lagune is een verblijfplaats voor tienduizenden vogels! Pelikanen, meeuwen en reigers vormen het hoofdbestanddeel, maar er vliegt ook nog allerlei ander grut rond. In het prachtige rode avondlicht een heel bijzonder gezicht.
Prachtige zonsondergang, maar net niet in de Pacific!
Het hotel heet Ship Ashore omdat hier een grote boot op het land is neergezet die nu als souvenirwinkel dienst doet. Onze kamer blijkt een suite te zijn met een aparte slaapkamer, twee balkons, een kitchenette, badkamer, twee tv's en een strijkplank! We zijn zeer verguld met deze luxe, die overigens niet echt duur is voor Amerikaanse begrippen: $80.00. Echt super afgewerkt is het niet, want de verf bladdert alweer wat af, er klemt wel eens wat en de kranen hebben soms kuren, maar we zijn toch blij dat we niet in Brookings zijn gebleven. Voor de fiets is hier voldoende plaats op de kamer.
We rijden nog even naar het dorp dat 5 km verder ligt en slaan daar wat eten in dat we in onze oven kunnen bereiden: pizza's! Tenslotte zien we vanaf een van onze balkons de zon prachtig ondergaan achter een grote rots terwijl de duizenden vogels ook geleidelijk aan in slaap vallen, of in ieder geval posities innemen om te gaan slapen.
Wij zien voor het eerst op de TV een stukje van de Tour de France, waarin Armstrong alweer onverslaanbaar lijkt (2013: we weten nu waarom!) Er is een apart sportprogramma dat live verslag doet. Wij zien een interview met twee Nederlandse technici uit de volgkaravaan!
Smith River – Klamath
27 juli, 56 km
Bij het opstaan om 7:30u is het nog bewolkt en hangt de lagune vol met mist, maar de zon is al wel voelbaar aanwezig achter al dat grijs. We doen rustig aan, vandaag hebben we geen al te grote etappe voor de boeg en we rijden om 10:00u weg. Het eerste heuveltje is al gelijk 18%, maar dat kunnen we, omdat het niet al te lang, is nog bolwerken! We rijden daarna via de parallelwegen D5, D4 en D3 (ook wel de Fred Haight en de Lake Earl geheten) naar Crescent City. Het is in dit gedeelte niet heel erg interessant, er wordt veel groente verbouwd en het is er vrij vlak. Als we bij Crescent City aankomen is het toch weer behoor-lijk mistig en we nemen er tegen de kou een stevige lunch met omelet en gebakken aardappelen, weggespoeld met koffie. Precies wat we nodig hadden.
We vervolgen langs de mistige en koude haven om dan landinwaarts te gaan voor de beklimming van de stevige bult ten zuiden van Crescent City, een hoogteverschil van 370 meter in goed 4 kilometer. De weg is erg nauw, er ontbreekt een vluchtstrook en er is veel -snelrijdend- verkeer dat het bijzonder gevaarlijk maakt om hier te rijden. Tot ons grote geluk wordt er aan de weg gewerkt en is er over een belangrijk deel van de klim een afzetting gemaakt voor de weg-werkers (afwisselend rechts en links) waar wij ook over kunnen fietsen! Dat scheelt een stuk, want nu fietsen we vrijwel alleen naar boven. Het laatste stukje fietsen we weer onbeschermd en duiken we iedere keer maar de berm in als we een vrachtwagen of "RV" horen aankomen.
Hidden Beach bij Klamath
Het blijft echter een gevaarlijk traject. Onduidelijk is of de wegwerk-zaamheden er zijn om de vluchtstrook wat te verbreden, want ook voor auto's is het af en toe erg smal.
De klim is steil (9%-11%), de zon is flink gaan schijnen en onze jacks moeten weer uit, want we zweten als paarden. De afdaling gaat ook behoorlijk steil en we duiken met grote snelheid weer op de kust af die echter weer in dikke mist is gehuld waardoor we onze jacks weer aan moeten! We rijden nu vlak langs de kust en bij Wilson Creek is een prachtig woest stuk strand waar ook de zon wat door gaat komen. Wij duiken op dat moment de Trees of Mystery in, een bos met de reusachtige redwood bomen en het enorme beeld van Paul Bunyan, een legendarische figuur uit deze streek. Ons motel ligt prachtig in het bos, en doordat we zo vroeg zijn hebben we mooi de tijd voor een wandeling die direct naast het hotel begint en ons naar de Hidden Beach voert. Een geheel verlaten strandje, vol met aangespoeld drijfhout en omgewaaide bomen, fantastische rotsen en daarbij horende branding. De zon staat inmiddels volop te schijnen, en het is er heerlijk. We lopen nog een deel van het hooggelegen kustpad naar Klamath, een prachtig groen pad met fraaie doorkijkjes op de grillige en rotsachtige kust. We eten op onze kamer.
Zonsondergang op Hidden Beach in 2005.
Klamath – Eureka
28 juli, 124 km
Voor vandaag staat een lange etappe op het programma omdat we een reservering hebben in Eureka. De plaatsen tussen Klamath en Eureka (Orick en Trinidad) hebben geen plaats meer, anderen zijn te ongunstig gelegen, zodat we gekozen hebben voor een lange etappe met de zekerheid dat we een verblijfplaats hebben. We rijden om 7:30u weg in een flinke mist maar het gedeelte naar Klamath is snel gedaan. In Klamath staan op de uiteinden van de brug over de rivier aan weerszijden prachtige "gouden" beren, een mooi gezicht.
De Beren van Klamath (foto 2005)
Het verhaal gaat dat in het verleden de bewoners van Klamath deze beren, die fantasieloos metaalkleurig waren, op een nacht goudkleurig hebben geschilderd. Nadat de gemeente dat weer ongedaan had gemaakt werden ze door de bewoners opnieuw met goudverf beschilderd, waarna de gemeente. . .enz. Uiteindelijk hebben de bewoners gewonnen!
Een fraaie parkeerplaats voor de tandem!
Direct na de brug nemen we de afslag naar de kust, want de route via Alder Camp gaat door prachtige redwoods. Voordat je bij Alder Camp bent passeer je eerst nog een weg die afgesloten is met een simpele slagboom waar je wel onderdoor zou kunnen, maar onduidelijk is waar deze weg heengaat. Alder Camp voert langs een grote (geheel aan het oog onttrokken) staatsgevangenis, misschien dat het er daarom zo rustig is, we komen geen mens tegen! Maar deze weg is één van de indrukwekkendste stukken die we deze vakantie rijden. Bomen zó reusachtig hoog en imponerend dat je alle begrippen over bomen gelijk moet herzien!
Het is in het bos ook behoorlijk fris, vooral ook omdat de ochtendmist nog zijn invloed doet gelden én de zon hier beneden nauwelijks doordringt. Regelmatig staan we stil om ons over deze, soms duizenden jaren oude, reuzen te verwonderen. Er staan exemplaren van 130m hoog!
De weg is een gedeelte onverhard en daarin zitten hellingen zo steil dat de grens van onze hellinghoekmeter (20%) wordt bereikt! We zien echter toch kans om die hellinkjes te nemen, want ze zijn vaak maar kort, en je kunt ze met de hulp van de energie van een voorafgaaande daling nog wel een eind opkomen. We hebben fraaie uitzichten op de zee, de zon is weer flink gaan schijnen maar de temperatuur blijft rond de 10°. Op één plaats worden we door een Coyote verrast die waarschijnlijk ook niet weet wat hij ziet; op een ander moment zie ik nog net uit mijn ooghoek iets groot en bruins tussen de struiken verdwijnen: een beer of een hert? We houden een korte pauze om onze doorweekte hemden (van de vele korte klimmetjes) even te laten drogen en wat energie bij te tanken voor we doorgaan om bij de Newton Drury Parkway aan het volgende indrukwekkende stuk te beginnen. →↑
Dat stuk is het fantastische Prairie Creek Redwoods Statepark deel 2, want het traject dat we net gereden hebben is ook al onderdeel van dat park, maar niet zo indrukwekkend als het stuk waar we nu doorheen fietsen. Hier uitsluitend redwoods, een weg die er goed bijligt, bijna steeds licht dalend en erg rustig. Het schaarse zonlicht dat tussen de bomen weet door te dringen zorgt voor hele speciale effecten, kleuren en lichtkransen en er hangt een "toverbos" sfeer. De foto's die we maken kunnen geen recht doen aan wat er werkelijk te zien en te beleven valt, zeer indrukwekkend.
Door het weinige zonlicht is het behoorlijk fris in dit deel, vooral ook doordat we, we dalen immers, behoorlijk wat snelheid maken. We hebben wel onze fleece jacks aan, maar de benen worden toch wel heel erg koud. Pas na kilometers rijden komen we bij een "cove" waar wat zon op een open plek in het bos staat te schijnen, en daar laten we ons lekker een half uurtje opwarmen en maken we wat foto's. Er staat hier een boom die is uitgebrand en waarvan de buitenstam nog staat. Eén kant van die boom is open en ik kan met de tandem in die open boom gaan staan waarbij nog genoeg ruimte overblijft voor een paar andere fietsen!
Patricks Point Drive bij Trinidad. Op dit deel van de route komen we veel fietsers tegen. We krijgen goede adviezen over een fietsvriendelijk route naar de stad.
Eenmaal wat opgewarmd vertrekken we weer, maar het blijft vrij fris. Pas als we weer bij de aansluiting op hwy 101 komen, kunnen we in de volle zon écht warm worden. We zetten nu koers naar Orick, de weg is vrij rustig en de omgeving is hier mooi. In Orick houden we een wat uitgebreidere koffie/eet pauze. Orick bestaat uit één straat (hwy 101) met een paar kleine doodlopende steegjes eraan en er wonen minder dan 600 mensen. Als we zitten te eten onder een mooie boom, komt het echtpaar voorbij (in hun auto) dat we een paar dagen geleden in Brookings ontmoet hebben! Wij vervolgen de route en nemen de Old State Highway die aan de oostzijde van het grote binnenmeer ligt. Doodstil, wel klimmen, maar zeer mooi. Helaas maar vrij kort, want we sluiten weer aan bij het inmiddels drukker wordende verkeer op hwy 101, waarop we afwisselend klimmend en dalend langs de overige lagunes rijden. De lagunes (in het Humboldt Lagoons SP) liggen er wel prachtig bij, het op gang komende weekendverkeer maakt het wat minder plezierig.
In Patricks Point SP nemen we een langere pauze (er staat alweer 60 km op de teller, goed halfweg voor vandaag) bij de ingang van het SP waar een mooie rustige plek is met banken en tafels om te kunnen zitten.
De parkwachter (een werkstudent) zet extra koffie voor ons (die daar voor de bezoekers van het bezoekerscentrum staat tegen betaling van een vrijwillig bedrag) en we hebben een aardig gesprek met hem.
We zijn nu weer goed op sterkte en vervolgen langs de binnenwegen: Patricks Point road, Stagecoach en Scenic drive, een prachtig traject met nauwelijks verkeer maar wel fraaie uitzichten op de kust (de foto's bovenaan dit verhaal is daar gemaakt). Een stukje voorbij Trinidad ontmoeten we kort achter elkaar twee-lokale-fietsers die passeren als wij een foto staan te maken. We praten wat, horen hun belevenissen en één van hen, rijdend op een ligfiets (zeer zeldzaam hier), geeft ons een aantal zeer bruikare routeaanwijzingen om de drukte rond Arcata en Eureka te vermijden. Daar zijn we erg blij mee, want ons oorspronkelijk plan was om via Arcata de oude hoofdweg ten oosten van Humboldt Bay te nemen, omdat dat op de kaart van Krebs de aangewezen route was.
Uitstekend alternatief voor een drukke autoweg!
Nu horen dat we beter over de weg ten westen(over de CA255) van de baai kunnen rijden omdat die weg nauwelijks verkeer heeft. En dat betekent ook dat we de zeer mooie route over de oude spoorbaan kunnen nemen die langs de kust bij McKinleyville ligt. We hoeven daardoor slechts een zeer kort stukje (tussen Clam Beach en het vliegveld van McKinleyville) over de hoofdweg te rijden, en daar is gelukkig een brede vluchtstrook.
Eenmaal weer van die hoofdweg af komen we in een zeer Hollands aandoend gebied met veel slootjes, veel akkerbouw, veel groentevelden en koeien inclusief hun uitwerpselen die we dan ook prompt aan de tandem hebben hangen (en onze schoenen!). We rijden over de Mad River road. Na de aansluiting op de CA255 (die inderdaad erg rustig is) komen we via Manila over de 3 grote bruggen in Eureka aan. Een erg drukke stad, en we zoeven snel naar ons hotel dat in de buurt van het oude, historische centrum ligt. We installeren ons, reinigen de fiets en onszelf, doen boodschappen (we hebben weer een magnetron op de kamer) en eten op de kamer. Daarna een verdiende nachtrust na een uitstekende fietsdag door een indrukwekkend deel van de kust. Fiets in de kamer.
Eureka – Ferndale
29 juli, 36 km
In onze volgende bestemming (Ferndale) hadden we vóór vertrek al een kamer gereserveerd omdat we wisten dat het traject hierna weinig verblijfsmogelijkheden had. Maar omdat we gisteren verder zijn gekomen dan gepland, hoeven we vandaag maar een heel kort stukje te fietsen. We gaan daarom eerst maar eens het historische deel van Eureka bekijken. Het gaat om een paar straten waarin de huizen/winkels en theaters in hun oude-Victoriaanse-glorie zijn hersteld. Het Carson Mansion uit 1886 is het meest beroemde gebouw, en je kunt op de website een indruk krijgen.
Doordat het zondag is zijn er niet veel winkels of gebouwen open en het maakt allemaal een beetje een tamme indruk, wel mooi maar niet spectaculair. Bovendien wordt het gebied ontsierd doordat het buitengewoon lelijke deel van Eureka er direct tegenaan ligt. We hebben het idee dat we rondlopen in een filmdecor.
Om 11.25u rijden we weg, eerst nog een stukje over de vervelende hwy 101, maar bij Tompkins Hill road slaan we er vanaf en komen in rustiger vaarwater terecht. Via Hookton en Eel River road komen we terecht in Loleta en daarna in Fernbridge, waar we flink wat fruit inslaan bij een fruitmarkt langs de kant van de weg. Voor de komende dagen zijn er niet veel mogelijkheden om aan iets te komen, omdat er in de "Lost Coast" weinig bewoonde plaatsen zijn.
Tenslotte arriveren we in Ferndale, en dit is een prachtig gerestaureerd plaatsje waarvan de hele hoofdstraat uit fraaie Victoriaanse panden bestaat. In dit plaatsje worden vaak filmopnamen gemaakt. Ook ons hotel is een juweel en dat wordt nog versterkt doordat de hoteleigenaars op de benedenverdieping een juwelenzaak hebben! Er is geen parkeer-ruimte voor de tandem, maar ze hebben er geen enkel bezwaar tegen als we onze fiets zomaar midden tussen die juwelenvitrines neerzetten. Nog nooit was hij zo veilig bewaakt!
Prachtige Victoriaanse stijl in Ferndale. Het mooie huis in het midden, met de palmboom ervoor, is een "Bed and Breakfast"
Een 1e klas fietsenstalling!
Onze kamer is geheel victoriaans ingericht, evenals alle andere kamers in dit hotel. (The Victorian Inn). We wandelen wat rond, bezoeken wat winkels en rusten wat uit in het park. Het is vandaag trouwens een stuk koeler dan de periode hiervoor, en de gehele dag blijft er bewolking hangen en staat er een vrij koele wind. We hebben tot nu toe weinig in restaurants gegeten, maar vandaag gebruiken we in het bij het hotel horende Curleys restaurant een smakelijke maaltijd. We gaan vrij vroeg naar bed om voor morgen voldoende uitgerust te zijn. Het gaat 's-nachts regenen, de eerste regen sinds we uit Portland vertrokken zijn.
Ferndale – Petrolia
De Lost Coast in 2005
30 juli, 51 km
Als we opstaan hangt er nog een stevige nevel en is er een motregen aan het vallen die echter tijdens het ontbijt verdwijnt, alhoewel de bewolking blijft. Het gedeelte ten noorden van Eureka tot aan hier is een vrij vlak gebied, maar in Ferndale begint het gebied dat wegens zijn woestheid en ondoordringbaarheid de Lost Coast wordt genoemd. Als je in Eureka bent heb je eigenlijk twee opties:
- Je rijdt over hwy 101 naar Garberville en komt daarbij door een prachtig stuk met redwoods en de zeer indrukwekkende Avenue of the Giants, een 50 km lang traject door deze ondoordringbare bossen. Alles zeer indrukwekkend en alle toeristengidsen wijzen alleen maar naar deze mogelijkheid. Maar het is zeer druk (zeker in deze tijd van het jaar) en op de fiets is 50 km tussen de redwoods misschien iets teveel van hetzelfde. Het gedeelte tussen Klamath en Orick heeft ons wat dat betreft al een goede indruk gegeven. Of:
- Je gaat via de Lost Coast, een van de meest woeste gedeelten van de Californische kust, en zó ondoordringbaar wegens talloze diepe inhammen, kloven en valleien, dat de hoofdweg (hwy 101) maar óm dit gebied is aangelegd. Er doorheen zou onbetaalbaar zijn geweest. En dat spreekt ons allemaal meer aan dan de eerste optie.
Ik probeer de fiets op een helling van 16% op zijn plaats te houden. Het lijkt of midden op de foto (in de zee) een rijnaak drijft, maar dat is niet waar. Het is "Sugar Loaf Rock" en er waait een Amerikaanse vlag op. Verder is er niets op te zien of te krijgen!
Mattole Road is de weg die we moeten hebben en die aan het einde van Ferndale begint. Gelijk bij vertrek moeten we al alle zeilen bijzetten en de eerste 10 km zijn zeer zwaar met stukken tot 20%, en er moet ruim 550m hoogteverschil worden overwonnen! De omgeving gaat nog veel in nevels gehuld maar is erg mooi. Bovendien is het er rustig.
De allersteilste stukken moeten we lopen, want te vaak achter elkaar 15% of meer wordt op een tandem met bagage wel wat zwaar, alhoewel het lopend met zo'n ding tussen je in ook meer een wedstrijd in trekken en sleuren is. De handigste manier-lopend-om zo'n tandem met z'n tweeën voort te krijgen is aan iedere kant één, en vasthouden aan voor- en achterstuur. Wel moet er dan één duidelijk de stuurfunctie krijgen, want anders zwabber je als een dronkaard heen en weer.
Vanaf de splitsing bij Upper Bear River Ridge gaat het in de richting van Capetown weer dalend, de lucht breekt open, we zien blauwe stukken en de temperatuur stijgt. De afdaling naar Capetown is behoorlijk steil en gaat met een flink aantal bochten weer vrijwel naar zeeniveau, maar de klim om daarna weer uit deze vallei te komen slaat werkelijk alles: 20%-25% recht tegen de berg op zonder één bochtje, 300 meter hoogteverschil in krap 2 kilometer!! Hierbij valt aan fietsen niet meer te denken en we lopen dan maar tegen deze berg op, maar de arbeid wordt wel beloond, want eenmaal boven hebben we een prachtig uitzicht op de blauwe Pacific die vol door de zon wordt beschenen. Ook wij fietsen inmiddels regelmatig in de zon, want de bewolking is nu vrijwel verdwenen en het is aardig warm aan het worden. Ook de bevolking is hier vrijwel afwezig, een enkele boerderij of een huis in een verder leeg, maar zeer groen landschap.
Woeste rotspartijen op het strand langs Mattole road. Dit is een toproute!
De afdaling naar de kust gaat ook weer plompverloren recht de berg af en we storten zowat de zee in (16% bergaf). We bereiken in 3 seconden een snelheid van 60 km/u! Gelukkig een overzichtelijke weg zonder verkeer. Er volgt nu een stuk woeste schoonheid waarbij de weg pal langs het strand loopt, de zee aan onze rechterhand ligt en links wat akkers en weiden waarop wat vee rondgraast met daarachter weer de oprijzende bergen van de Lost Coast. De wind is weer krachtig, maar nog altijd in de rug, waardoor we een kruissnelheid van 30km/u makkelijk volhouden! De 12 kilometer zo vlak langs de kust zijn op deze manier snel gepiept waarna we weer land-inwaarts draaien naar Petrolia, het eindpunt voor vandaag. De weg klimt weer pittig omhoog in de eerste kilometer, maar we kunnen blijven fietsen. Daarna licht golvend verder rijden tot aan Petrolia.
Petrolia dankt zijn naam aan het feit dat hier de eerste Amerikaans oliebron is geboord! Er staat nog een oude pomp als monument, maar de bron is nooit geëxploiteerd.
Het Ziganti Resort ligt even voorbij het dorp dat niet veel te bieden heeft, er is een "general store", maar we hebben niets nodig en we nemen onze intrek in een klein boshuis. Er hangt een briefje op de deur: "Welcome Marc" (ik had in januari gereserveerd), maar verder is er niemand te zien. In onze ijskast staat vers bronwater voor ons klaar en voor bij het avondeten 2 flesjes wijn! Pas als we ons goed hebben geïnstalleerd komt de eigenares om even kennis te maken, instructies te geven en af te rekenen.
Op het terrein staat nog een ander huisje, wat groter dan het onze, en daarin zit een gezin met twee kinderen. Het is hier fantastisch rustig, en regelmatig komen er herten en reeën op het terrein rondsnuffelen. Van al het eten dat we bij ons hebben fabriceren we een maaltijd en we gaan daarna bijtijds naar bed, nadat we in Shelter Cove een kamer hebben gereserveerd via de telefoon die in het huisje aanwezig is. Met onze telefoonkaart kun je dan toch handig bellen. De fiets parkeren we op het balkon van ons huisje.
Sugar Loaf Rock in 2005.
Petrolia – Shelter Cove
31 juli, 66 km
Als we opstaan om 7.15u is het stralend blauw, en dat zal het de rest van de dag ook blijven, er is geen wolk te bekennen! Na het ontbijt rijden we om 8.25u weg. Na Petrolia moet er weer even gelopen/geklommen worden, maar daarna volgt de weg de loop van Mattole River stroomopwaarts, en valt er goed te fietsen. Het is zeer rustig, we komen nauwelijks iemand tegen en de temperatuur is zeer aangenaam. Naar Honeydew is een afstand van 23 km, en daar is een "general store" – tevens postkantoor en koffiebar – waar we een stevige koffiepauze nemen met wat te eten erbij. Voor onderweg slaan we ook nog wat in, en ik koop hier een goede kaart van het gebied waar we doorheen moeten.
Er ontstaat een gesprek met de "locals" en een van hen (de eigenaar van de winkel) is het prototype van de Amerikaan: tegen de overheid en bemoeienissen van anderen. Hij is afstammeling van de indianen en de eerste immigranten (en als zodanig ook gelijk de uitroeier van zijn eigen voorouders, maar dat heeft hij geloof ik niet door).
Honeydew is het natste gebied in de VS, met een jaarlijkse regenval van minstens 4 meter, daarnaast is dit hét centrum van de Marihuanateelt in de VS!
Koffiepauze bij de "general store" in Honeydew.
Als we na een halfuur weer wegrijden is het behoorlijk warm geworden. Kort na vertrek uit Honeydew moet er weer stevig worden geklommen want we moeten naar een hoogte van 725m, een hoogteverschil van ruim 600m, en ook hier weer moet er af en toe worden gelopen. De weg is van matige kwaliteit, soms onverhard, maar steeds klimmend met korte steile stukken, en dan weer wat minder steil. We wisselen lopen en fietsen af. De omgeving is werkelijk fantastisch met prachtige bossen, mooie uitzichten, fraai fietsweer en nauwelijks verkeer. Tenslotte volgt bij de afslag naar Ettersburg ook het onverharde gedeelte dat de Kings Peak Road heet, parallel aan de Wilder Ridge, en dat ons naar Shelter Cove zal voeren. Deze weg voert ons ook gedeeltelijk over de zgn. King Range, de hoge bergrug die de Lost Coast zo onneembaar maakt.
De Kings Peak Road over de "King Range". Onverhard en eenzaam. The Lost Coast in Optima Forma.
Vanaf de splitsing (op 675m hoogte) gaan we eerst zeer steil naar beneden naar North Fork Bear Creek, en vanaf daar is het steeds weer een flink stuk klimmen gevolgd door een nieuwe afdaling. Iedere keer met hoogteverschillen van 150-250m en vrijwel altijd boven de 10%. Soms goed fietsbaar, op andere plekken moeten we beken doorwaden of glijden we slippend over het gruis naar beneden. In al die tijd dat we hier rijden worden we door 3 auto's gepasseerd, waarvan twee in het eerste halfuur, voor de rest zijn we echt helemaal alleen in de "wilderness". Het is ook wel een beetje griezelig af en toe, want ook hier komt de beer nog voor en we bellen maar flink met onze fietsbel om eventuele dieren af te schrikken. De temperatuur loopt op tot 28°. Het is al met al wel behoorlijk zwaar, vooral doordat steeds weer opnieuw klimmen, waarna je in een volgende afdaling al het werk weer ongedaan maakt! En in de afdalingen moet je zeer op je hoede zijn voor het wegdek dat hoge snelheden niet toelaat.
We hebben uiteindelijk ruim 4 uur nodig voor dit deel van het traject tot aan de aansluiting met de verharde weg naar Shelter Cove. Ook deze weg stort zich ongeremd naar het stadje toe, 15% is het vaak, en echt lekker naar beneden zoeven is onmogelijk door de vele bochten en onoverzichtelijke stukken, de remmen worden zeer heet! Halverwege de afdaling is weer een supermarkt waar we voedsel inslaan voordat we de laatste hellingen afzakken. Bij deze supermarkt zien we de enige andere fietser tot nu toe die met bepakking fietst, maar hij is zó druk in gesprek met een vrouw dat we geen kans krijgen om hem te spreken. We dalen verder af naar Shelter Cove, waarbij de inmiddels afgekoelde velgen en remmen gelijk weer zwaar op de proef worden gesteld! We vragen ons nu al af hoe we hier ooit weer uit moeten komen, want deze weg is de enige verbinding. Rond 17.45 komen we aan bij ons motel (Motor Inn), dat aan het eind van het dorp ligt met een indrukwekkend uitzicht op de zee en de prachtige zwarte rotskusten en stranden.
De kust voor Shelter Cove bij ondergaande zon (2005)
We frissen ons op en gaan eten bij een restaurant in de haven: Mario's Marina Restaurant. Het eten (gegrilde zalm) is uitstekend, maar de tijd die het nodig heeft op onze tafel te komen is idioot: 70 minuten!! Ons voorgerecht en de wijn komen ook met merkwaardige haperingen op tafel en iedereen om ons heen (ook de later gearriveerde gasten) is al lang en breed aan het eten als wij nog zitten te wachten. Regelmatig komt het personeel langs, excuses, het is druk, ze zijn pas open, het personeel moet nog wennen! Als we een paar weken later bij mijn zus zijn krijgen we te horen dat zij in datzelfde restaurant ook zo'n ervaring hebben gehad! Wees gewaarschuwd als je in Shelter Cove gaat eten: niet bij Mario!
In het donker moeten we nu naar ons motel terugfietsen, en we hebben geen licht op de fiets meegenomen. We hadden verwacht binnen 3 kwartier klaar te zijn. We zien later 's-nachts vanuit ons bed om een uur of 3 de maan ondergaan in de zee, en dat is ook een erg mooi gezicht, en geeft een heel speciale sfeer. De fiets staat in een overdekt gedeelte bij de receptie.
We hebben besloten om een extra dag in Shelter Cove te blijven, want we willen even bijkomen van de zware tocht ernaar toe, en je kunt hier prachtig wandelen langs het strand en de kust. Dat is dan ook wat we de volgende dag doen, een beetje luieren, in de zon zitten, genieten van de zee en de rotsen, mooie wandeling over de "black beach" (allemaal zwarte steentjes op het strand) en dat alles in prachtig weer.
Black Beach bij Shelter Cove (2005)
We eten niet bij "Mario" (dat kun je begrijpen), maar nemen nu een stevige hamburger en "Fish and Chips" bij de snackbar van de camping in het dorp. Dat gaat sneller maar smaakt iets minder!
Shelter Cove is een oude hippie gemeenschap en dat is aan alles nog te merken, een groot deel loopt hier nog zo rond als in 1970!
update 2005: In de zomer van 2005 bezoeken we – per auto – samen met mijn zus opnieuw Shelter Cove. Er is dan inmiddels een flink aantal peperdure huizen en hotels bijgekomen en het is er zeer druk. We vinden nog net een appartement voor $250! Wel met uitzicht op de oceaan. Het motel waar we in 2001 zaten is inmiddels onbetaalbaar geworden!
Pas de laatste jaren is deze plek ontdekt door stedelingen en projectontwikkelaars die hier nu allemaal tweede-huisjes neerzetten. Er is ook een klein vliegveld en daar maakt vandaag één vliegtuigje gebruik van. Langs de rotskusten en stranden ook veel vogels (vooral pelikanen) en zogeheten "pinnipeds", een soort zeehond.
Black Beach bij Shelter Cove (2005)
Shelter Cove – Garberville
2 augustus, 42 km
Toen we hier aankwamen zagen we al als een berg (letterlijk!) op tegen het vertrek, want dat zou een zware klus worden: 5 km van 15%! Toen we de eigenaars van ons motel erover spraken lieten ze doorschemeren dat ze ons misschien wel met de auto naar boven wilden brengen of dat ze iemand wisten die ons een lift kon geven, maar als we vroeg opstaan besluiten we toch maar op eigen kracht te gaan, want de rustdag heeft ons weer moraal gegeven. Bovendien is alles nog in diepe rust bij de receptie als we om 8.30u klaar staan voor vertrek. Het is vandaag zeer mistig, en we trekken maar wat warms aan.
We weten dat halverwege de klim de winkel is waar we ook koffie kunnen krijgen, en dat stellen we maar als tussendoel; eerst dáár zien te komen en dan als beloning een beker koffie!
Vrijwel direct na vertrek moeten we al afstappen en begint het gesleur aan de tandem, maar gelukkig is de zon afwezig en is het nog goed te doen wat temperatuur betreft! Gisteren zou het ons niet gelukt zijn zonder zware verliezen! We vorderen gestaag, kunnen af een toe een stukje fietsen en zien al snel Shelter Cove achter ons in de mist verdwijnen. Ons tussendoel komt sneller dan verwacht en doemt op op een moment dat we net even een stukje willen fietsen! We rijden zodoende het terrein op. De koffie smaakt uitstekend, en de oude hippie (we schatten hem op 80) buiten op de bank is een goede gesprekspartner. Dat was twee dagen geleden wel anders, want toen kwamen we hem tegen beneden in het dorp en vroegen hem de weg. Maar doordat hij dronken was kwam er niet veel nuttige informatie uit. Hij vertelt ons nu allerlei over de streek en geeft adviezen, maar zijn geheugen laat hem daarbij wel af en toe in de steek!
We zetten aan voor het tweede doel: de kruising waar we eergisteren deze weg op kwamen. Inmiddels is op deze hoogte (300m) de zon gaan schijnen, maar het is gelukkig nog wel koel, zodoende kunnen we ook dit tweede deel redelijk opschieten, ook al doordat de zon achter de heuvelrug staat en we nog in de schaduw kunnen lopen en fietsen. De mist blijft beneden wel hangen, en van Shelter Cove is niets meer te zien. We bereiken de kruising zonder veel problemen, en krijgen dan een flinke afdaling, waarna we aan de volgende beklimming beginnen naar Paradise Ridge op 738m hoogte. Ook hier weer moeten we grote stukken lopen, maar de omgeving is erg mooi. Bovendien is het nog rustig en dat maakt het extra plezierig. Oorspronkelijk zouden we vanaf de eerste kruising de Chemise Moutain Road nemen en dan ook weer binnendoor over onverharde wegen naar het zuiden rijden om uiteindelijk op de CA 1 uit te komen.
Onze ervaringen op de Kings Peak toen we naar Shelter Cove toereden, doen ons besluiten iets anders te kiezen, want de onverharde weg is minstens 50 km lang en kent een groot aantal klimmetjes en afdalingen die allemaal weer zeer steil zijn. Dat kunnen we niet nog een keer opbrengen, vooral omdat onduidelijk is hoe en waar onze volgende verblijfplaats zal zijn. We kiezen nu voor de route via Garberville en Leggett waarbij we in Garberville een motel zullen zoeken.
We staan dus op de Paradise Ridge, en je hebt hier een prachtig overzicht op deze bergrug die van noord naar zuid langs de kust oprijst. De afdaling naar de vallei met de afslag naar Whitethorn is weer supersteil, maar wel overzichtelijker dan tot nu toe, dus we kunnen af en toe wat vaart maken en de remmen hoeven niet permanent te worden gebruikt.
We hebben gewone velgremmen (Shimano V-Brakes), maar op het achterwiel zit ook een sleeprem gemonteerd. Dit is een gewone trommelrem met stalen remschoenen dit in een bepaalde stand kan worden gefixeerd. Daarmee kun je de snelheid van de tandem onder controle houden, want met alleen de velgremmen is er geen houden aan! Het totale gewicht van deze machine (met ons erbij) is ruim 180 kg!
Daarna volgt een rustig gedeelte waar we goed kunnen doorrijden en na Briceland moeten we weer veel dalen naar Redway waarbij we nog een heel klein stukje redwoodbos doorkruisen, prachtig! Tenslotte arriveren we in Garberville waar we in een motel makkelijk onderdak vinden. De temperatuur is opgelopen tot 33° en na ons te hebben opgefrist gaan we boodschappen doen. Garberville zit vol het hippies, zwervers, weirdo's en andere onduidelijk types, die zich hier allemaal verzameld hebben voor een van de grootste Reggaefestivals ter wereld dat hier vlakbij wordt gehouden, het 3-daagse "Reggae on the River". Bij de supermarkt komen we 3 meisjes tegen die vanuit Seattle naar San Francisco fietsen en die hier ook een paar dagen komen staan (op het festivalterrein is ook een camping). Hun fietsen zijn wel heel erg hoog en onstabiel opgeladen, maar ze komen er mee vooruit. Wij doen onze boodschappen, kopen later bij een stalletje op straat heerlijk mexicaanse taco's en quesadilla's die we op de kamer met een fles koude "White Zinfandel" erbij opeten. Smaakt uitstekend. In de avond koelt het wel weer sterk af, en de airco op de kamer kan uit, maar dat doet niet iedereen, dus vaak slaap je in de herrie van de airco van iemand anders. We kunnen gelukkig goed slapen met onze fiets naast ons bed.
Garberville – Westport
3 augustus, 86 km
Om 6 uur staan we op om de grote drukte op hwy 101 vóór te zijn en om 7 uur rijden we weg zonder vast einddoel, we zien wel hoe ver we komen vandaag. Het is nog bewolkt en alleen in de lange afdalingen wat fris. De stateparks langs de route staan vol met fraaie redwoods en de weg klimt en daalt in dit gedeelte met lange bogen. Het is toch nog drukker dan we verwacht hadden, en dat komt omdat op de tegemoetkomende rijbaan al het verkeer dat naar het Reggae On The River Festival wil, in het Richardson SP, een file vormt tot aan Piercy! Op onze rijbaan fietsen we vrijwel alleen, een idioot gezicht, maar we krijgen vanuit de rij auto's veel enthousiaste bijval en ondersteuning. Na Piercy wordt het een stuk rustiger op de andere rijbaan, maar inmiddels komt wel het zware vrachtverkeer op gang. Er zitten nu lange klimmen en afdalingen in de weg (Ardennen!) die goed zijn te doen, maar er zitten een paar linke stukken in, vooral ter hoogte van Smiths Redwoods State Reserve, waar de logging trucks en vrachtwagens met 100 km/u voorbij denderen! Dit is wel een mooi stukje natuur, maar lastig om te bekijken als je moet proberen op een strook van 80 cm in evenwicht te blijven naast voortrazende vrachtwagens!
In 3 uur tijd zijn we bij Standish Hickey SP, vlak voor de splitsing naar Legget Hill, de zon is inmiddels gaan schijnen en het weer is zeer aangenaam. We nemen een bak koffie bij de winkel die hier langs de weg staat en ontmoeten daar een Duitse fietser die al vanaf april onderweg is, en die via New Orleans, Chicago, Canada en Oregon naar San Francisco rijdt! Dat is nog eens andere koek, maar je moet er wel tegen kunnen om altijd in je eentje te fietsen. Hij rijdt op een lichte racefiets met bescheiden tassen. Wij slaan nu af naar de CA 1 om via Legget Hill weer bij de kust te komen. Dit is een heel rustige weg door een prachtige omgeving.
De klim is zo'n 7km lang en gemiddeld 7%-8% en zonder veel problemen te doen. Het is hier prachtig stil en dit is na de drukke 101 een verademing, zeker met de temperatuur van zo'n 21°-23°. De pass ligt op 573m hoogte en daarna volgt een afdaling van 17km naar de kust. Het zijn hier prachtige redwoods en vooral het gedeelte in de Cotianeva Vallei
Als we de "shortcut" vanuit Shelter Cove hadden genomen, dan zouden we hier weer op de verharde weg zijn gekomen, we zien de aansluiting steil uit de bergen naar beneden zakken.
vóór Rockport is heel bijzonder, en in het Demonstration Forest heerst een heel bijzondere sfeer tussen al die reusachtige bomen. Tijdens de afdaling is de nabijheid van de kust goed te merken aan de koude wind, maar als we bij Rockport weer naar 219 meter hoogte moeten klimmen krijgen we het flink warm, al zien we bij het naderen van de kust de mist alweer binnentrekken en als we na 79km eindelijk de kustlijn bereiken is deze behoorlijk in nevels gehuld. Merkwaardig genoeg is het niet erg koud, we hebben wind mee en de zon staat toch wel op doorbreken. We bereiken Westport rond 15.00u, er zijn een stuk of 4 verblijfplaatsen en we vinden in de Pelican Inn een gastvrij onderkomen. In de dorpswinkel doen we wat boodschappen en we maken een wandelingetje door het dorp, dat ook weer sterk aan "The Birds" van Hitchcock doet denken. Overal prachtige bloemen langs de weg en in de tuinen. Er staan hier zelfs palmen en we zien kolibries rondzoemen! Er staan hier ook zeer karakteristieke huizen waarvan er één zeer fraai wordt gerestaureerd en verbouwd.
In 2005 ziet Westport er zó uit.
Westport- Manchester
4 augustus, 100 km
Voor vandaag is ook niet bekend waar we zullen uitkomen, het zal afhangen van ons uithoudingsvermogen en de mogelijkheid om ergens een kamer te vinden. Er lijken voldoende mogelijkheden, maar het is zaterdag, en dan zijn er wel altijd weekendgangers en is het soms moeilijk een plek te vinden. We rijden weg om 9.55u, de zon schijnt maar er is ook nog wat bewolking, het is echter goed fietsweer. De weg kent veel korte, steile klimmetjes en afdalingen waardoor een lekker fietsritme niet echt wordt bereikt, en dat blijft zo tot Elk, 80 km verder! Ook zijn er op dit gedeelte van de kustweg vrij veel veel wildroosters voor het vee, maar de afstand tussen de spijlen is vrij groot waardoor ze lastig te passeren zijn. Bovendien steken ze vaak een stukje boven het wegdek uit, waardoor je een hinderlijke drempel krijgt.
Het fietspad van Cleone naar Fort Bragg
In Cleone slaan we af naar het fietspad dat hier langs de kust loopt tot aan Fort Bragg. Het is een beetje moeilijk te bereiken, maar ligt er prachtig bij. In Fort Bragg – waar een druk straatfestival aan de gang is met overal kraampjes van handelaars – nemen we in een bakkerij koffie met gebak en voor onderweg nog wat lekkere kaneelbroodjes. Daarna nog even langs de supermarkt voor nog meer voedsel en drinken.→↑
Bij Casper nemen we de omleiding via Pt Cabrillo en bij het fraaie Mendocino houden we een lunchpauze met fraai uitzicht op de pacific. De weg is nu vrij druk geworden en dat blijft zo totdat ze er bij Albion over de CA128 (landinwaarts naar de Bay Area) weer vanaf gaan. Nu wordt het voor ons ook weer wat rustiger en kunnen we wat meer aandacht aan de omgeving schenken. Elk is een prachtig plaatsje, met veel motels en B&B's, maar allemaal vol, dus zetten we ons weer op het zadel voor een volgende gedeelte. Even voorbij Elk is een korte zeer steile afdaling naar een riviermonding en een nog veel steilere klim (18%) terug naar de kust (Volgens het boek van Tom Kirkendall is dit het steilste stukje langs de kustroute!), en ook hier moeten we weer lopen. Hier krijgen we voor het eerst van een auto en lift aangeboden, maar hij rijdt in de andere richting! Het gedeelte dat nu volgt is een mooie lange rechte weg naar Manchester die door licht golvend landschap gaat.
2005: In Manchester staat deze – fraai onderhouden – bomengroep.
We beginnen nu wel naar een plekje te verlangen waar we kunnen slapen, en bij Manchester State Beach is een KOA campground die ook "Cabins" verhuurt, maar die moet je meestal reserveren. We stappen er op goed geluk op af, en na enig gezoek blijkt er nog één huisje vrij waarvan de reservering niet is opgeëist, zodat wij nu een mooie plek hebben. Ook beddengoed kun je erbij huren, alleen de douches zijn gezamenlijk, maar dat is geen probleem, want die zijn vlakbij. In de kampwinkel kopen we wat eten voor gebruik in ons huisje, waar we lekker op de schommelbank van de rust genieten. Nog een avond-wandeling over het terrein waar een Karaoke avond wordt gehouden, maar om 10 uur is alles heerlijk rustig en we slapen uitstekend na een lange, vermoeiende dag.
We hebben op deze vakantie vaak in hotels/motels geslapen waar altijd lawaaige apparatuur te horen was: airco, keukenafzuigers, cola-automaten, verkeer enz., maar zo stil als hier hebben we het niet vaak gehad!
Manchester – Windsor
5 augustus, 145 km
Ook voor vandaag is onduidelijk waar we uit zullen komen, ons einddoel Windsor is verder weg dan we gewoonlijk fietsen, maar het is niet onmogelijk om dat te bereiken. Veel zal afhangen van de vordering onderweg en de omstandigheden. Om 8.05 gaat de karavaan op weg na een eenvoudig ontbijt. Het is heerlijk rustig en nog lekker koel. We moeten een laagvlakte met veel tuinbouw door voordat we bij Point Arena aankomen: één rustige straat met winkels, huizen, bedrijven, een bioscoop én een functionerende ontbijtzaak ("we serve breakfast all day" staat er op een bord bij de deur!) waar we koffie met een "double stack" nemen met maplestroop of boter, precies wat we nu nodig hebben! (twee op elkaar gelegde pannekoeken. Er zijn ook varianten met 3-5 pannekoeken op elkaar!)
Na Point Arena volgt een mooi stuk langs de kust met lage rotsen en veel zeewier op het water. Anchor Bay en Gualala zijn snel bereikt. Gualala is ook weer een prachtig plaatsje, maar alle onderkomens zijn vol. We doen wel wat boodschappen en houden een korte rustpauze voor we weer verder rijden. De weg gaat nu weer wat verder van de kust vandaan en we kunnen goed opschieten. De meeste heuvels komen we op met de energie van de voorgaande afdaling. De weg wordt wel steeds drukker en dat is weer een vermoeiende bijkomstigheid. In Salt Point SP houden we een wat langere lunchpauze, want de pannekoeken zijn uitgewerkt. Na Fort Ross loopt de weg weer mooi langs de kust maar moet er wel weer stevig worden geklommen, en dat doen we in de autofile! Het is wel een zeer indrukwekkend stuk waarbij de weg in de steile rotswanden vlak langs de kust loopt.
Bij het naderen van Jenner en Russian River
De monding van Russian River bij Jenner.
Let op de mooie haarspelbochten
Tenslotte krijgen we een stevige afdaling naar Jenner en dan rest nog een stuk langs de Russian River dat we nog goed kennen van de vorige keer dat we hier waren. We rijden hard door, rusten even in Duncans Mills en drinken daar lekkere ijskoffie, waarna we zoveel mogelijk binnendoor rijdend naar Windsor proberen te komen. We herkennen weer allerlei wegen en plaatsen, o.a. de prachtige Korbel wijngaard. Ook Guerneville is niet echt veranderd! Het is op de hoofdweg wel erg druk, maar er rijden hier al wel meer fietsers. Kort vóór we bij Windsor aankomen doet ook de telefoon het weer en kan ik mijn zus laten weten dat ik over 10 minuten bij haar ben, en dan begint de vakantie pas echt!
Laatste versie: 6 januari 2021
 |
Terug naar de Indexpagina Marc Zoutendijk – © 1993-2093 Hier is een mailformulier |
 |