Reno, Tahoe City, Hope Valley, Bridgeport, Lee Vining, Yosemite Valley, Fish Camp, Bootjack (Mariposa), Coulterville, Angels Camp en tenslotte Pine Grove (Jackson). De hoogteverschillen zouden tot 1500 meter per dag oplopen, het hoogste punt zou de Tiogapass (3030m) worden en het langste dagtraject zou zo'n 125 km worden. Via internet kwam ik veel te weten over hotels, Bed & Breakfasts en andere verblijfplaatsen (en voor de jonge lezers: het internet in 1996 was héél anders dan het internet in 2024). Via e-mail, fax, telefoon en gewone post werden vervolgens verschillende adressen aangeschreven, prijzen opgevraagd en tenslotte de reserveringen gemaakt. In de meeste gevallen volstaat een creditcardnummer, soms moest een travellercheque worden opgestuurd.

Na landing in Reno zetten we de fietsen in elkaar. Reno ligt min of meer in de woestijn aan de voet van de Sierra Nevada en het is er heet! We hoeven alleen maar naar ons motel te fietsen (2,7 km).
In de middag rijden we naar het gokstadje (the biggest little city in the world) en verbazen ons. Er blijkt een prachtige fietspad te lopen langs de Truckee River en daar rijden we dan maar een stuk langs.

Onze eerste fietsindrukken van Amerika zijn positief! En om maar vast op de zaken vooruit te lopen: na een maand fietsen blijven ze dat, al zijn er natuurlijk een aantal minpunten op te noemen, en die komen dan ook nog aan bod.

Om acht uur rijden we vanuit Reno naar Tahoe Junction. Het is zondag en er is niet veel verkeer. Het weer is prachtig (30 graden, onbewolkt) en we schieten goed op. De afslag naar Hwy. 431 (Mt. Rose Highway) hebben we snel bereikt en dan begint het klimmen.
Op een gegeven moment passeren we het eerste bordje met een hoogte aanduiding (6000ft, 1800m, Lake Tahoe ligt op 6229ft) en begint het tot me door te dringen (we hebben nog geen kwart van de route gereden) dat we moeten klimmen tot een veel hoger punt dan ik had gedacht en dat we daarna weer moeten dalen naar Lake Tahoe in plaats van een rustige klim naar het meer! En dat blijkt ook zo: we passeren het bordje 7000ft, 8000ft en uiteindelijk zijn we op 8900ft (2713m!), Mt Rose Summit!
Mt. Rose Summit is de hoogste Sierra pass die het hele jaar door sneeuwvrij wordt gehouden. Er ligt nog aardig wat sneeuw op alle hogere pieken om ons heen (deze winter is er zeer veel sneeuwval geweest) en we hebben een prachtig uitzicht. Een Amerikaan op motorfiets is buitengewoon verbaasd dat we op de fiets naar boven zijn gekomen (wij eigenlijk ook wel!) maar nog meer als hij hoort dat dit onze eerste fietsdag is. Hij waarschuwt ons voor de drukke weg langs het meer (blijkt enorm mee te vallen), voor de autos die je van de weg af rijden (blijkt nog veel meer mee te vallen) en voor de vele heuvels langs het meer (stelt niks voor).

Lake Tahoe is een prachtig meer, veel besneeuwde toppen eromheen en prachtige uitzichten. Soms loopt er een stuk fietspad maar de weg zelf heeft een redelijke 'shoulder' waarop we goed kunnen fietsen. In Tahoe City hebben we ons B&B snel gevonden, een welkomstdrankje staat klaar en na een verfrissende douche eten we in een restaurant een pizza met uitzicht op het meer, ondergaande zon én volle maan én prachtige bergtoppen om ons heen!

Om 12 uur zijn op Conway Summit, het hoogste punt op hwy 395 dat het hele jaar door sneeuwvrij wordt gehouden. Even voorbij de pas heb je een fantastisch uitzicht over het beroemde Mono Lake, een merkwaardig meer met allerlei vreemde rotspilaren langs de kant. In het meer twee eilandjes waarvan een nog werkende geysers heeft. De afdaling naar dit meer en verder naar Lee Vining gaat als een raket. Na ons te hebben opgefrist gaan we inkopen doen voor morgen, we bezoeken het mooie visitor center, eten weer een Taco Salad en bereiden ons voor op morgen: De beklimming van de Tioga Pass en de tocht dwars door Yosemite Park!

Wat hier op veel plaatsen bij openbare picknick plaatsen een leuke voorziening is, is dat er overal barbecues voor algemeen gebruik staan. En al snel zijn alle plaatsen om ons heen bezet door grillende en barbecue-ende gezinnen! Na de lunch moet er weer worden geklommen naar de zuidelijke uitgang/ingang van Yosemite Park. Even voorbij Wawona klinkt er uit een van onze fietstassen een luide knal! Een plastic fles met grapefruitsap die eigenlijk koel had moet worden bewaard, is gaan gisten en ontploft!! Het meeste sap wordt opgevangen in het wasgoed dat er ook bij zat, en de rommel valt gelukkig mee. Na het opruimen van de ergste troep vervolgen we onze klim en om 14.30 zijn we bij de uitgang van het park.

Het is voornamelijk dalend en niet altijd duidelijk welke kant we op moeten bij de diverse splitsingen die we tegenkomen, maar onze intuïtie en de kaart brengen ons zonder veel problemen bij hwy 49 die weer noordwaarts gaat. De weg loopt prachtig door een geheel verlaten woud en er is maar één plaats waar we het even flink benauwd krijgen: bij een huis midden in dit bos stormen al van ver drie zeer woeste en grote honden op ons af die niet door hun baas (die in geen velden of wegen is te bekennen) tot orde worden geroepen.
We gebruiken de techniek die meestal werkt: luidkeels aanmoedigen en toeschreeuwen, maar wel in het Nederlands! Het helpt, ze blijven wel met ons meerennen maar wagen het niet om dichterbij te komen.
Na een kort stukje op hwy 49 nemen we de volgende afslag: Harris road, en die leidt ook door een mooi rustig gebied. Uiteindelijk komen we weer op de hwy 49 en er volgt een flinke afdaling naar Usona waar we koffie en een hamburger gebruiken. Buiten is het 36 graden! Het laatste stukje naar Bootjack is snel gedaan en voor het eerst komen we in een B&B met een zwembad aan waar we gelijk maar in gaan liggen. Later rijden we nog naar Mariposa om boodschappen te doen, 's-avonds maken we eten klaar en slapen uitstekend. Het blijft vrij warm.

Na Bear Valley nog een korte klim en dan een reusachtige afdaling naar de Merced River. Deze afdaling doet sterk denken aan de afdaling van de Col de Canto naar Sort (in de Pyreneeën) het is hier alleen nog warmer.

Na de brug over de Merced River volg een zeer stevige klim het rivierdal weer uit en de temperatuur loopt op tot 39 graden!! Gelukkig hebben we de zon merendeels in de rug, maar als je hem van voren hebt is fietsen langer dan 2 minuten niet te doen. We zweten hier winterpenen. We zijn kletsnat van het zweet als we eindelijk boven zijn. Een van de dingen die we hier hebben leren eten is de Cantaloupe, een kleine verfrissende watermeloen en tijdens grote hitte is dat een ideaal soort voedsel om én de maag te vullen én de dorst te lessen. We maken er nu dankbaar gebruik van. Na de beklimming volgt een simpele afdaling naar Coulterville waar we om 13.00u aankomen. Veel te vroeg, want ik had onze komst hier pas om een uur of vier verwacht. We gaan heerlijk lunchen in het heerlijk koele Coulter Cafe. Daarna naar de VVV waar we onze fietsen mogen parkeren om dan naar het gold-diggers museum te gaan. Hier krijgen we een prive rondleiding en uitgebreide informatie van het echtpaar dat het museum beheert en dat ook zeer geïnteresseerd is in onze avonturen.
Coulterville is maar klein, een echt goudzoekers dorpje, en later zal blijken dat het hele dorp inmiddels weet wie we zijn, wat we doen en op wie we wachten! Na het museum naar de Saloon waar de laatste honderd jaar niets is veranderd (alleen water, elektriciteit en ijskasten zijn er bijgekomen) waar we uiteindelijk kennismaken met Mary, de eigenares van het B&B waar we vandaag zullen blijven. We hebben een genoeglijke avond met Mary, drinken wijn met haar (Mary zelf lust al een hele fles) en horen haar hele levensloop. We slapen weer best en krijgen de volgende morgen een uitgebreid ontbijt van Mary.

Coca Cola reclame van 80 jaar oud? Deze winkel staat in Coulterville.

We verfrissen ons, rusten wat en eten in het nieuwe grand cafe (ondergebracht in een voormalig bankgebouw) dat ook door de eigenaresse van het B&B wordt beheerd. Waarom slapen we toch steeds zo goed?

Onze fietsen samen met een T-Ford.

De afgelopen twee weken hebben een grote hoeveelheid aan zeer verschillende indrukken bij ons achtergelaten: onvoorstelbare grootsheid van de bergen, de stilte, de drukte, de uitgestrektheid, het weer, de mensen, de tegenstellingen, de sneeuw, de zon, het onbeschrijflijk heldere water in de bergen en nog honderden andere kleine dingen die het anders maken dan een fietstocht door bv. de Pyreneeën of de Alpen.

Hier staan langs de kust velden vol met artisjokken. Ik geloof dat 90% van de artisjokken die in de USA worden gegeten, hier vandaan komt. De stille oceaan is prachtig en het is helemaal helder, ideaal fietsweer met de wind mee. Er zijn overal mooie strandjes, kliffen, rotsen, inhammen, beken en rivieren, surfers, zeehonden, aalscholvers, meeuwen en eekhoorns.
De weg langs de kust is prachtig en loopt van zeeniveau naar zo'n 100m. Na de vuurtoren bij Pigeon Point wordt het drukker en is het vermoeiend fietsen met de langsrijdende auto's. In California is de maximumsnelheid dit jaar verhoogd van 50 naar 65 mijl en de meesten rijden dat ook. Ze hebben hier de rare gewoonte om tussen twee punten A en B zo snel als ze kunnen te rijden om daarna een tijd stil te staan. In Santa Cruz zelf nemen we de West Cliff Road die direct langs de kust loopt. Er loopt een fietspad maar daar maken ook de wandelaars gebruik van, en nu begrijp ik de Amerikaanse gewoonte om valhelmen te dragen: er bestaat geen groter gevaar voor de fietser dan de voetgangers op de fietspaden! Dat steekt maar over, staat stil en reageert totaal niet op de fietsbel! Ze (de fietsers) roepen hier allemaal: "To your left!" of "To your right!" of "Hey!" maar zelfs daar wordt maar matig op gereageerd. Je kunt dus eigenlijk gewoon beter op de weg rijden.
We blijken trouwens behoorlijk verbrand op deze tocht! De koele zeewind heeft ons misleid waardoor we het idee hadden dat zonnebrandcrème niet nodig was. We zijn de afgelopen weken door de zon al behoorlijk bruin geworden, hebben ons iedere dag ingesmeerd en dan kun je klaarblijkelijk toch nog verbranden. Het is hier 's-avonds zelfs behoorlijk fris en dat merken we des te beter als we met onze kennissen terug naar San Jose rijden: daar is het vandaag bloedheet geweest (40 graden) en nu om 11 uur 's-avonds is het nog dik 30 graden. Een ventilator brengt verkoeling gedurende de nacht.

Hier maken we ook echt kennis met de beroemde mist die hier op kan zetten. In Monterey zelf (Cannery Row van Steinbeck is hier gesitueerd, en we rijden over Cannery Row) is het warm (30 graden) en helder, maar bij Ocean View en Pt Pinos ligt een muur van mist dwars over de landtong en daarin is het niet warmer dan zo'n 13 graden en bovendien zo nat als de pest! We hebben het steenkoud en moeten alle extra's aantrekken die we bij ons hebben. Onze gastheer had er echter niet op gerekend en moet behoorlijk afzien! Na een flinke klim keren we weer terug in het zonovergoten Monterey en is het leed geleden. Wat nog rest is een heerlijke vis te eten met uitzicht over de prachtige baai en zeeleeuwen vlak voor je neus. ↓←

Voor de verandering eens de lucht in!

Met m'n zus hebben we afgesproken dat ze ons hier op komt halen en zo gebeurt het ook. De fietsen moeten weer worden ingepakt en alle aangeschafte CD's en boeken worden weggewerkt! Op de voorlaatste dag maken we nog een rondvlucht met een klein vliegtuigje. De eigenaar daarvan verzorgt via de radio live file informatie over de route van en naar San Francisco.
Leuk om vanuit zo'n klein vliegtuigje een overzicht van het gebied te krijgen. Bij SF zijn we er voor het laatst getuige van dat de mist met dikke pakken de baai in komt zetten om dan abrupt te verdwijnen zodra de stad bereikt is!