In 1992 en 1993 reden we de Pyreneeën over van kust tot kust. Op die tochten kwamen we vaak door gebieden waar we eigenlijk langer hadden willen blijven om ze uitgebreider te verkennen. Door het tijdschema en de noodzaak om iedere dag een stukje verder te fietsen, kwam dat er nooit van. Vooral in de omgeving van de Canigou, de Sierra del Cadi en het Parc Nacional Aigues Tortes wilden we meer fietsen en rondkijken. Dat leidde tot het volgende plan: begin- en eindpunt zijn hetzelfde en vanuit dat punt wordt een grote rondrit gemaakt.

In 1994 was de zomer (tot half augustus) in heel Europa uitzonderlijk heet en droog, zo ook in de Spaanse Pyreneeën. Op deze tocht hebben we geen dag regen gehad en temperaturen tot bijna 40 graden. Toch bleek dan vaak dat op hetzelfde moment (we konden dat op de televisiereportages van de Tour de France goed volgen) de Franse Pyreneeën bewolking, mist en regen hadden!

9 juli, 74km.
We nemen een route ten noorden om Perpignan heen via Claira, Bompas, St.Estève, Le Soler, Ponteilla, Fourques, Col de Llauro en Ceret naar Amélie. De tocht is door het hete weer behoorlijk zwaar. We hebben wel in het laatste stuk steeds een mooi uitzicht op de Canigou. De Col de Llauro is niet hoog (380m) maar valt in de hitte toch nog tegen. De route ten noorden van Perpignan is overigens minder interessant dan de zuidelijke route die we eerder hebben gereden.

11 juli, 57km.
Via Prats de Mollo en de Col d'Ares naar Camprodon lijkt simpel: berg op en dan weer berg af! Maar het is een gemeen kreng.
Het eerste stuk naar Prats is vrij eenvoudig 23 km stroomopwaarts fietsen, maar de Col d'Ares heeft een aantal gemene steile stukken. Tot 1000m staan er veel bomen maar daarna is het vrij kaal en fiets je lekker in de hete zon.

12 juli, 64km.
Via de C-151 naar Ripoll en dan via de C-149 naar Berga. Met name op dit trajekt laat de Mapa Provincial ons in de steek voor wat betreft de hoogte informatie. Het lijkt een klim tot aan Palmerola (op ongeveer 1100m) en dan weer dalen naar Berga. Maar het blijkt dat Les Llosses/Matamala zo'n beetje het hoogste punt is (overigens geen zware klim door een mooi bosrijk gebied).

16 juli, 28km.
Vanuit St. Llorens gaat een prachtige route naar de Coll de Port (ook Port del Comte genaamd). Deze volgt stroomopwaarts het dal van de Rio Cardener en is zeer rustig (dat verandert misschien weer in de komende jaren omdat het hele traject tot aan La Seu nu is geasfalteerd; in het verleden kon je alleen met een ATB/Randoneur het stuk na Tuixén fietsen). De weg slingert door een prachtig landschap (alweer met veel groen) naar de top. Op de kruising met de weg die uit het skidorp komt staat een bord dat aangeeft dat er 500m verderop een cafe/restaurant ligt.

20 juli, 35km.
Van Sort naar het stuwmeer bij de afslag naar Espot is een rustige klim maar er staat een zeer harde koude wind die truien nodig maakt! Maar omdat we al zo vroeg op de fiets zitten en de ochtendzon nog niet veel kracht heeft, is het behoorlijk fris. In Llavorsi drinken we koffie en kijken we een tijdlang naar de vele wildwatersporters die hier bezig zijn. Het laatse stuk klimmen naar Espot (vanaf het stuwmeer) is weer wel een stuk zwaarder met stukken van 10% (en ook een bord met de merkwaardige precisering 8.4%). Het stadje is Valkenburg in het klein! We blijven er twee dagen om het Parc Nacional d'Aigues Tortes I Sant Maurici te verkennen! Het Park is het beste per voet te verkennen, alleen de weg naar het Estany de St. Maurici mag worden bereden. Alle andere wegen zijn (ook voor fietsers) gesloten. Er zijn wel georganiseerde tochten met een terreinwagen mogelijk. De eerste dag fietsen we naar het Estany de St. Maurici. Een zeer, zeer zware klim! De Keutenberg maar dan 4 km lang! Je moet van 1300m naar 1900m en dat gaat met name in de eerste kilometers met grote sprongen. We hebben hier zelfs stukken moeten lopen. Vanaf het meer kun je fantastische wandelingen maken (als je daar nog de kracht voor hebt).

22 juli, 35km.
In de weekends is het in Sort altijd erg druk vanwege de watersport en de mensen die daar op af komen. We hadden daarom een kamer gereserveerd toen we er op de heenweg logeerden en hebben nu dus geen haast om onze bestemming (die maar 35km verder ligt) te bereiken. We nemen er deze keer echt ons gemak van.

23 juli, 76km.
Als je naar Sort afdaalt van de Pto. Cantó weet je wat je te wachten staat als je dat zelfde stuk weer moet klimmen. Daar staat tegenover dat je óók weet dat je aan de andere kant (waar we eerder omhoog ploeterden) nu een fraaie afdaling hebt.
Hoe dan ook, we vertrekken vroeg voor de beklimming omdat we - naar het oosten toe fietsend - de zon zo lang mogelijk uit ons gezicht willen houden. De klim is vrij pittig maar in de ochtendkoelte heel aangenaam om te fietsen. Je hebt bovendien een mooi uitzicht op de weg boven én onder je. Wat in de bergen ook steeds weer opvalt is dat een hoger liggende weg die zeer steil lijkt te zijn, uiteindelijk vals plat blijkt.

24 en 25 juli, 72km.
Van Martinet eerst richting Puigcerdá waarbij je de Sierra del Cadi achter je laat. Wij wilden eerst Puigcerdá bezoeken en bleven daar een nacht slapen.

Je kunt vanaf Bellver de Cerdanya en Alp ook de Coll de Toses beklimmen, waarbij het stuk na La Molina zeer steil schijnt te zijn. Dat moet ook wel, want wij nemen de N-152 vanaf Puigcerdá en zien de andere weg steeds veel lager liggen om pas in de laatste kilometers de schade in te halen! Pas op dat je in Alp niet de afslag naar Masella en Super Molina neemt. Je moet dan onnodig klimmen om weer het dal in te zakken (naar de spoorweg toe) om er vervolgens weer (heel stevig nu) uit te moeten klimmen. Je moet de weg tussen de rivier en de spoorbaan hebben.

De beklimming zoals wij die rijden is erg mooi en niet zwaar. De eerste 2 kilometer zijn het steilste stuk, daarna zal er niet veel meer dan zo'n 6% in zitten. De hele route loopt door een erg vriendelijk en groen gebied. Er staan (tot 1600m) hoogtebordjes langs de route. Het restaurant/hotel op de top is klaarblijkelijk alleen in de winter open (of misschien ook in augustus als Fransen én Spanjaarden ook op vakantie zijn). In de afdaling naar Ribes de Freser moet er zo'n 900m worden gedaald. Dit is een prachtige 25 km lange afdaling die ook heel geleidelijk is.

26 juli, 69km.
Als je niet van plan bent om naar Nuria te gaan vanuit Ribes, dan kun je beter verder afdalen naar Ripoll. Je kunt dan vanaf de Coll de Toses bijn 40 km dalen! Voor ons was dit stuk een mooie start van een nieuwe dag. Na Ripoll beginnen we aan een heel rustige klim waarvan het hoogste punt op 1120m ligt: de Coll de Canes. Vandaar dalen we naar de op 1010m hoogte liggende Coll de Caubet. Vanuit Sant Joan de les Abadeses is dat inderdaad het hoogste punt op deze route, maar voor ons was het de eerste keer dat we een Coll bereikten door te dalen! Het landschap in deze omgeving is niet meer zo hoog.

27 juli, 66km.
Van Besalu naar Figueres liep de mooie slingerende C-260. Helaas, een wegontwerper met een lineaal als voornaamste gereedschap, is hier bezig geweest. Over grote stukken wordt er plompverloren een geul door het bos gehakt, volgestort met keien en daarna geasfalteerd. Mooi hè, zo'n rechte streep. Alle bochten verdwijnen en de fietsers (althans deze twee fietsers) komen er nooit meer terug! Op sommige stukken is nog heel goed te zien hoe het was omdat daar nog gedeeltelijk de oude bochtige weg moet worden genomen en de nieuwe in de diepte klaar ligt om te worden ingewijd. Jammer, jammer.

Na Roses moeten we nog een klein bultje over en dan dalen we mooi naar Cadaqués, een zeer fraai stadje met heel veel mooie witte huizen en een aangename sfeer. Salvador Dali heeft vlak bij dit stadje (in Port Lligat) gewoond en er is een heel fraai Dali-Picasso museum in Cadaqués.

28 juli, 39km.
Van Cadaqués naar Port-Bou loopt een - op papier fraaie - kustweg. Tot aan El Port de la Selva is het je laatste kans om nog door een zeer rustige omgeving te rijden. Je hoort niets om je heen, veel groen, lage heuveltjes maar wel een slecht wegdek. Via Llaná en Colera bereik je Port-Bou. In deze omgeving hebben de bosbranden van dit jaar er hun verschrikkelijke spoor nagelaten.

29 juli, 53km.
Direct bij het verlaten van dit stadje moet je nog een keer laten zien dat je kunt klimmen maar daarna gaat de weg naar steeds minder hoge toppen en bij Argelès is het net zo plat als Friesland. Bij Banyuls begint bovendien de drukte en is het met het fietsplezier gedaan. Je moet teveel opletten om niet te worden omgereden. Mensen die zeggen dat dit zo'n prachtige weg is, zijn er waarschijnlijk per auto snel overheen gescheurd.

Het Spaanse landschap in de Pyreneeën was veel groener dan we verwacht hadden en over het algemeen is het hier aangenaam fietsen. Zeker op de smallere wegen is er voldoende schaduw van bomen te vinden. Wel moet je de grotere (N) wegen vermijden. Er wordt door het verkeer wel rekening met de fietsers gehouden maar een voorbij scheurende vrachtwagen blijft hinderlijk.
De manier van wegen aanleggen is in Spanje anders dan in Frankrijk. Vrij vaak moet je na een stevige klim plotseling weer een stuk naar beneden om vervolgens weer opnieuw naar de hoogte te klimmen waar je al eerder was. Dat geldt niet voor alle cols - de Bonaigua is een mooie lange klim bv. - maar het viel ons dit jaar extra op. De kwaliteit van de wegen is over het algemeen goed en er wordt druk gewerkt aan verbetering. Dat deze verbetering vooral op het autoverkeer is gericht, is begrijpelijk, maar wel jammer. Het kustgebied is niet aantrekkelijk: kaal, druk en lelijk.
De temperatuur was hoog en het is verstandig om dan vroeg op de fiets te zitten. Na 12 uur staat de zon loodrecht boven je en is het niet echt aangenaam als je aan het klimmen bent. Zorg voor voldoende water! Een aantal dagen was het zelfs 's-nachts op de hotelkamer onaangenaam warm. In de Spaanse Pyreneeën liggen een aantal zeer mooie natuurparken waar een verblijf van meerdere dagen zeer aantrekkelijk is.