Voor een korte voorjaarsvakantie hadden we de ogen gericht op het gebied rond Madrid, en dan vooral de Sierra de Guadarrama of de Serrania de Cuenca. In de Sierra de Guadarrama zou dan de aandacht vooral op het Parque Natural Hayedo de Tejera Negra komen te liggen. Een gebied dat vanuit Madrid in 3 dagen zou kunnen worden bereikt.
Omdat de weersvoorspellingen voor Spanje al een tijd ongunstig waren had ik een aantal alternatieven bedacht die er vooral op neerkwamen dat we óf een rondje met de klok mee, óf een rondje tegen de klok in zouden maken.

Donderdag 29 april
Het vliegtuig vertrekt om 16.00u, maar we zijn al vrij vroeg op schiphol om de fiets in te pakken met de (voor ons inmiddels routinematige) twee-dozen techniek. Als we met alle spullen voor de balie staan lijkt alles vlot te gaan maar het gewicht van onze bagage blijkt 64 kg te zijn! De fiets mag bij Iberia voor niets mee als hij binnen de 20kg bagage valt, maar hij weegt nu inclusief dozen al 32 kg! Bij Transavia hebben we hem nooit gewogen, omdat je daar voor het fietsvervoer betaalt. Die dozen zijn ook vrij zwaar (4kg per stuk) waardoor we nu eigenlijk met een flink overgewicht zitten, want de fietstassen wegen ook 32kg! De baliemedewerkster ziet dat we vrijwel geen handbagage hebben (alles zit in onze fietstassen), ze mag eigenlijk 25 kg per persoon toestaan maar ze knijpt voor ons haar ogen dicht en alles kan mee zonder extra kosten.
Als ze vervolgens de fiets wil aanmelden bij de bagageafhandeling om op te komen halen, blijkt er een nieuw probleem: de fiets zou te groot zijn in deze vorm om door de deur van het bagageruim te gaan (een Airbus A320), en als hij wel zou passen zou hij weer niet in het bagagenet passen! →

30 april, 92 km
We staan om 8u op, eten op de kamer ons eigen ontbijt en rijden om 9.45u weg. De weersverwachting voor het gebied ten oosten van Madrid (de Serrania de Cuenca) is beter dan voor de Sierra de Guadarrama en daarmee is ook ons routeplan bepaald: we doen een rondje tegen de klok in, en voor vandaag betekent dat dat we richting Pastrana zullen rijden. Vanuit de wijk waar we nu zitten (Barajas) gaat een grote, lange avenida van Canillejas naar Vicalvaro in het zuiden van Madrid. ↓

Vandaag nog in de zon genieten van de mooie bomen en bloemen! We zijn net Nuevo Baztán uitgereden.

Er valt goed te fietsen en het verkeer valt eigenlijk wel mee. Bij Vicalvaro kom je in een grote industriewijk terecht en er wordt hier ook driftig aan het aanleggen van nog bredere wegen en fly-overs gewerkt, zodat we nog even door moeten bijten op de M203, vooral door het vrachtverkeer, maar als we eenmaal op de M823 rijden (om van de drukte af te komen) wordt het een stuk beter. Het weer is vrij zonnig, er zijn grote stukken blauw en de wind waait vrij krachtig, maar wel met ons mee! De M823 is een kleine weg die van de hoofdweg afvoert om er later weer op terug te komen, maar we rijden door een aangenaam landschap met veel groen en bloemen en licht heuvelachtig. In Rivas nemen we even tijd voor koffie, dalen over een net geasfalteerde weg af naar de M203 die ons naar Mejorada del Campo brengt. Daar doen we boodschappen en gaan dan door het dorp naar Velilla de San Antonio waar we weer de aansluiting met de M217 naar Loeches zoeken. Eenmaal op die weg is het echt rustig en dat zal tot aan Pastrana zo blijven. Het landschap is ook hier licht golvend en het valt eigenlijk erg mee. We hadden ons ingesteld op tamelijk saai landschap op de hoogvlakten rond Madrid, maar het is hier plezierig fietsen. Bij de afslag naar Pozuelo del Rey moeten we voor het eerst pas echt klimmen en daarom nemen we in Pozuelo een heerlijke lunch met Linzensoep en Kipfilet met tijm. Smaakt uitstekend waarna we weer vol energie verder gaan. We komen nu op de M219 naar Nuevo Baztán waarna een stevige afdaling ons naar het rivierdal voert (de bomen staan hier prachtig in bloei), en daarna weer stevig klimmend het dal uit. Vooral na Olmeda de las Fuentes zit een forse klim. Na Valdealcalá krijgen we een reusachtige afdaling naar de M215/M236 waar we afslaan naar het noorden om de CM2003 naar Pastrana te nemen. →

1 mei, 44 km
Als we opstaan is het geheel grijs en valt er een gestage regen. We eten maar op de kamer want het hotel heeft (in ieder geval vandaag) geen ontbijtservice of een bar die open is.
Om 10u rijden we weg, geheel gehuld in onze regenpakken die we aanhouden tot we in Sacedon zijn. Het is 5°!
De regen valt niet heel erg hard en we hebben de wind nog steeds mee, waardoor je niet van die enorme watervlagen in je gezicht krijgt, dat maakt het fietsen nog wel te doen.
We dalen eerst een km of 9 en gaan dan over een rustig klimmende weg (CM2009) door een prachtig landschap. Veel graan en bloemen en ondanks de regen een plezier om door te rijden. Er zit een pittig stuk klimmen in, een heuvelrug over (vóór Anguix), maar dat pittige komt vooral door de hitte in de regenpakken! Anguix blijkt trouwens helemaal geen dorpje te zijn maar is een omheind en afgesloten jachtgebied. Vlak voor de aansluiting met de N320 is een afslag naar rechts, en via een smal weggetje lijk je binnendoor naar de stuwdam bij Sacedon te kunnen rijden. Bij het bruggetje over de Taag is dan weer een splitsing waarbij wij rechtdoor gaan om uiteindelijk vast te lopen aan de voet van de stuwdam. Het blijkt een serviceweg te zijn.

2 mei, 60 km
Als we opstaan is het grijs maar droog en dat blijft het tot we in Priego aankomen op wat verdwaalde waaibuitjes na. Af en toe schijnt zelfs even de zon, alhoewel het zwaar bewolkt blijft. Het is 8° en in de zon loopt het op tot 15°. ↓

Na het passeren van de CM2015 gaan we naar Priego.

We nemen eerst de N204 naar Pareja waar een 10 km lange klim begint. We hebben bij vertrek onze regenkleding nog aan, meer tegen de wind en de kou dan tegen de regen, maar tijdens de klim is dat niet te doen en gaan geleidelijk aan alle laagjes uit. Gedurende de rest van deze etappe gaat er dan soms weer een extra laagje aan, vooral tegen de koude daalwind, maar het blijft droog. Na de klim volgt een stevige, lange afdaling langs Escamilla naar de CM2015 en dan verder dalend over de CM2032 naar Salmeroncillos de Abajo.

3 mei, 37 km
Egaal grijs en regen als we opstaan. We nemen een dubbel ontbijt en vertrekken om 11u in regen en wind en dik ingepakt. Van Priego naar Cañamares loopt de CM2023 door de Estrecho de Priego, een prachtige desfiladero, maar zelfs in de regen is het heel mooi om te doen. Af en toe stormt het flink in de kloof, maar in 50 minuten rijden we, klimmend en dalend naar Cañamares waar we boodschappen doen en in een bar een lekkere bak koffie nemen. ↓

Terugkijkend op Cañamares vanaf een mooi weggetje boven de tunnel door de col.

Als we vertrekken is het vrijwel droog, maar de temperatuur komt vandaag niet boven de 8°! In de wind houden we onze regenkleding wel aan, maar de jasjes open om de ventilatie op gang te houden. Even voorbij Cañamares is een tunnel die verboden is voor wandelaars, fietsers, paarden en landbouw-voertuigen. Gelukkig hebben ze de oude weg over de col uitstekend opgeknapt. Het is een prachtig weggetje dat zich door de bossen slingert en waar we heerlijk fietsen. Ná de col gaat de weg weer prachtig verder om bij Cañizares fors te gaan klimmen om dan bij Vadillas stevig het dal in te storten, waar een enorm stinkende fabriek staat, maar daar zijn ook nog 2 hotels/hostals. Wij willen echter verder maar nemen in een bar nog eerst een stevig stuk tortilla bij de koffie en de thee en hebben zodoende genoeg energie voor het laatste stuk: de prachtige Hoz de Beteta. Een 8 km lange kloof door een woest landschap met aan alle kanten neerstortende en razende watermassa's. Prachtige watervallen, rivieren, beekjes, stromen, ondergelopen velden, kanalen en andere vormen van waterbeweging. Al dat neervallende water veroorzaakt wel een enorme herrie! →

De borden waarschuwen voor de gevaarlijke afdaling. Er staat een behoorlijk koude wind in dit gedeelte. De capuchon is echt nodig.

4 mei, 34 km
Als we opstaan is er veel blauw te zien, maar de bewolking komt wel opzetten. Als we wegrijden om 10.40u schijnt de zon toch al flink tussen de wolken door. Vanuit Beteta klimmen we door een mooi gebied naar Cueva del Hiero over de CM210 en dan verder naar de provinciegrens. Het is 5° en boven onze hoofden vliegen de roofvogels angstig dicht over! We gaan dan prachtig afdalen naar Poveda de la Sierra waar we een flinke bocadillo-tortilla nemen met een bak koffie erbij. We besluiten door te gaan (we zouden ook hier kunnen blijven, het is een leuk hotel waar we nu zitten), het is redelijk weer – in de zon zelfs warm – en we willen proberen het onverharde pad langs de Taag te nemen.

Tussen Poveda en Taravilla rijden we door het Parque Natural de Alto Tajo, een woest en ruig gebied dat wordt gekenmerkt door zeer diepe kloven waar de weg zeer steil doorheen gaat. Vroeger slingerde die weg zich omhoog en omlaag, na de recente 'verbeteringen' is de helft van het aantal bochten eruit gehaald en stort je met je fiets over die weg ware afgronden in waarbij de remmen het zwaar te verduren hebben. Je moet echter aan de andere kant weer omhoog, en bij stijgingspercentages van 11%-18% betekent dat veel lopen en sleuren aan zo'n fiets.
Dat kunstje moeten we 3 keer achterelkaar uithalen. Op het hele traject komen we één vrachtwagen, één personenauto en één busje tegen. Voor wie ze die weg hebben verbeterd is de vraag die in je hoofd blijft rondspoken. En ook hoelang die weg zo blijft liggen, want nu al zie je de corrosie toeslaan op veel plaatsen.

Restanten van vroegere bewoningen in de heuvels boven Salinas. Ook de zoutpannen zijn goed te zien.

5 mei, 50 km
Het is egaal grijs en als we om 10.10u wegrijden regent het behoorlijk en we hebben de regenkleding op volle sterkte aan. Maar al na 5 kilometer stopt de regen en bij de afslag naar Terolega/Ventosa is het echt droog en zijn de eerste blauwe stukken alweer zichtbaar. De CM210 golft mooi door het landschap en de omgeving is aangenaam. In Ventosa is niets te beleven en we rijden verder over de stille, smalle weggetjes in de richting van Corduente. Ik bel wel eerst even naar het hotel in Zaorejas om te horen of daar plaats is, want anders moeten we onze plannen aanpassen. →

Schuilplaats op de col.

We rijden door een indrukwekkend gebied, maar het weer is niet erg behulpzaam en op de col schuilen we een korte tijd in een schuilhut om de regen te laten passeren. Daarna blijft het echter wel weer lang droog en schijnt zelfs af en toe de zon weer. Naar Torrecilla del Pinar (3 huizen) rijden we kilometers lang, licht dalend, over een heuvelrug maar dalen daarna steil het prachtige rivierdal in van de Rio Gallo, op dit moment een bruine, woeste modderstroom. We volgen deze rivier een kilometer of 4 vóór hij zich bij de groenkleurige Rio Tajo voegt. Op dat punt komt ook het pad uit dat we eventueel gisteren hadden zullen nemen. We klimmen nu via een heel erg mooi en smal paadje, omgeven door steile rotsen en wonderbaarlijk gevormde rotsformaties het rivierdal uit om na een kilometer of 3 in het open dal beneden Zaorejas uit te komen. We zien ons hotel al liggen, maar weten dat nog niet. Het ligt dichtbij en toch veraf: de weg ernaartoe gaat met een enorme cirkelboog het hele dal rond, en we hebben de eerste helft de wind behoorlijk tegen. →

6 mei, 69 km
Veel blauw, zon én wolken als we opstaan. Dat blijft de hele dag zo, maar de temperatuur begint op 4°, zakt dan naar 2°(!) en loopt later op de dag op tot 8° – 10°. We rijden weg over een soort hoogvlakte die ons langzaam naar 1300m hoogte brengt en er waait zelfs wat sneeuw rond! In de zon en uit de wind is het best lekker, maar die wind kunnen we helaas niet uitzetten. Het stormt windkracht 5 à 6 en het buldert in onze capuchons die we vrijwel steeds ophouden tegen de kou. De weg is wel al weer flink aangepast en rechtgetrokken, maar meer verkeer levert dat niet op, want we hebben het rijk alleen. We rijden behoorlijk vlug door, want in de eerste 3 uur hebben we een gemiddelde van 19.3 km/u op de teller; voor ons doen hoog. Als we bij de aansluiting met de CM2101 komen (de weg naar Peñalen), wordt ook duidelijk waarom deze wegen bestaan: voor de wegenbouwersmaffia! Het enige verkeer dat we tegenkomen bestaat uit zandwagens van die wegenbouwers, bezig met het aanleggen van wegen waarop hun zandwagens weer beter kunnen rijden zodat ze weer meer wegen kunnen verbreden zodat er weer zandwagens op kunnen rijden…
In Villanueva de Alcorón nemen we koffie en warmen ons op en gaan op zoek naar een winkel. Die blijkt goed verstopt hoog in het dorp te liggen. Voor het eerst sinds 4 dagen kunnen we weer wat leeftocht aanschaffen voor onderweg. Manmoedig trappen we ons door de volgende 22 kilometer heen waar niets leuk aan is. Als we dalen gaat het wel snel, maar de wind, de kou en de saaiheid hebben toch de overhand.

7 mei, 75 km
Zon en veel wolken, er waait een harde wind en het is 7° als we wegrijden in de richting van Solanillos door een heuvelachtig, op duinen gelijkend landschap. We klimmen tegen een kleine heuvelrug op. De koeltorens van de kerncentrale die hier staat zijn al van verre goed te zien. Er zitten soms korte, stevige klimmetjes in het traject (12%-14%) en pas bij de grote zendmasten vóór Malacuera gaan we stevig dalen naar de CM2005 bij Brihuega.

Ons oorspronkelijk plan zou ons nog wat noordelijker brengen, naar Tamajon, maar door de slechte weersverwachtingen voor overmorgen en daarna, besluiten we eerder naar Madrid terug te keren en vandaag gokken we op Guadalajara. Vanaf Brihuega loopt een prachtige weg langs de Rio Tajuña tot aan Lupiana. Het is een rustige weg in het rivierdal dat nu vol staat met bloemen, vooral de wegbermen zijn prachtige kleurenboeketten.