De weg loopt uiteindelijk dood in La Bérarde, reden waarom er niet veel verkeer op deze weg is en het fietsen daardoor een stuk aangenamer wordt. De weg kent na Venosc (waar je met een kabelbaan naar les Deux-Alpes kunt!) een paar steile stukken tussen de 8% en 10% gemiddeld maar de laatste 8km zijn weer licht dalend en een klein beetje klimmen van hooguit 5%. De totale afstand vanaf het hotel is 21km en de weg voert door een prachtig gebied met uitzicht op alle hoge (met eeuwige sneeuw bedekte) toppen. De weg volgt de loop van de rivier Venéon die ook gebruikt wordt voor veel wild-water activiteiten.

Bij het vertrek is het windstil maar in de loop van de dag steekt een flinke wind de kop op die we gelukkig mee hebben. Als we stilstaan voelen we echter dat het een flinke koude wind is. De N91 loopt langs de beroemde bergketen van het Parc des Ecrins met als bekendste piek La Meije van 3983m. Vanuit La Grave gaat een kabelbaan naar de toppen van deze gletsjerketen. Wij genieten vanaf onze lager liggende positie. Op de col staat een flink koude wind (en er hangt wat bewolking) en hier is de afslag naar de Galibier (waar we volgens plan ruim een week later naar toe zullen gaan), een mooie alpentuin (maar die moet je in het voorjaar bezoeken als alles bloeit) en een aantal restaurants, bars en twee hotels. De afdaling naar Briançon verloopt probleemloos door een prachtig breed dal. Je kunt de stad (met een verrekijker) al zien liggen zodra je even over de col heen bent.
Een hotel is in Briançon niet moeilijk te vinden. [in 2004 zullen we hier weer langskomen]

Punt 1 en 2 waren in orde, maar punt 3 en 4 niet. Punt 4 lag aan ons zelf (laat opgestaan, rustig ontbeten, kaart zoeken die we hadden laten liggen op bankje in park), maar punt 3 konden we niet veranderen: de top van de Parpaillon lag in een dicht wolkendek (en bleef dat ook de hele dag) en we wilden niet over een afwezig wegdek fietsen dat ook nog eens niet te zien zou zijn door de mist. Er is gelukkig een alternatief (en maar half zo hoog) via de weg langs het Lac de Serre-Poncon en dan de doorsteek via de Col de Pontis naar de D900 om tenslotte in Barcelonnette te eindigen. Vanaf het meer is de klim maar 6 km en de weg voert door een bosrijk gebied waar geen mens is te zien maar waar wel een mooi uitzicht over het meer valt te beleven. De afdaling gaat via tientallen korte haarspeldbochtjes naar beneden (zeer steil, 10% minimaal) en snelheid maken is er niet bij. De velgen worden weer flink heet. De route over de D900 geeft een mooi uitzicht over de hoge bergkam waar we vandaag omheen in plaats van overheen zijn gereden! De toppen liggen nog steeds in de wolken. In Barcelonnette is aan hotels geen gebrek.

Informatie bij de VVV leert dat er een zware vrachtwagen van de andere kant naar beneden moet komen en dat er tot 15.00 uur geen verkeer voorbij een bepaald punt mogelijk is. Geen een fietser echter trekt zich van dat bericht iets aan en ook wij vertrekken. Er komt inderdaad op een gegeven moment een forse vrachtwagen naar beneden, maar voor fietsers zou er sowieso geen probleem zijn geweest, die kunnen er altijd langs en ook auto's zijn ons regelmatig gepasseerd. Typisch Franse drukte om niks denken we maar.
Om half elf rijden we het bruggetje over dat de klim inleidt. Al na een kilometer klimmen moeten we weer in de zomerkleren en die hebben we tot aan de top nodig. We worden de hele dag gepasseerd door fietsers (die zonder bagage rijden), ook op tandems en zelfs iemand met een driewieler komt langs. Wij rijden in ons gebruikelijke tempo en zijn om ongeveer half vijf boven (ik vraag mij af of er mensen zijn die deze tijd, naar beneden toe, weten te verbeteren. Zijn wij inderdaad de langzaamste fietsers ter wereld?)

Bij die col voegt die weg zich weer bij de verharde weg die van later datum is. Als je bij de Restefond de hoek omrijdt zie je het meest merkwaardige dat door mensenhanden in de bergen is aangelegd: de rondweg om de Cime de la Bonette. Een volkomen nutteloze rondweg die alleen maar is aangelegd om het hoogste, per weg bereikbare, punt van de Alpen in dit departement te krijgen!
Er is nl. wel degelijk een Col de la Bonette, maar die is maar 2715m hoog en de Iseran is hoger! Door deze rondweg (om een soort steenkoolberg heen) aan te leggen is een punt van 2802m hoogte bereikt.

Ruim 700m hoger en schijnbaar onneembaar tegen een berghelling aangeplakt! De route is hier werkelijk prachtig, veel bomen en heel stil. In Roubion staat op het plein voor de kerk een gemeenschappelijke oven voor alle bewoners! Na Roubion wordt het wat kaler en krijgen de skihellingen weer de overhand. Op de col zelf staat een hotel. Daarna volgt een korte afdaling naar Beuil (1450m) en tenslotte nog een kort klimmetje naar Valberg, een vooral op wintersport ingesteld oord. We nemen de afdaling naar Guillaumes via de Col de Valberg. Een erg mooie afdaling die in het avondlicht een prachtige tekening in de rotsen geeft. In Guillaume zijn een paar hotels en wij zitten in Renaissance.

We gaan door naar de Galibier want die ligt er nu prachtig bij, vanaf de Lautaret is dat nog 600m hoogteverschil in 8km. Er zitten een paar zware stukken tussen maar het is goed te doen. We passeren het monument voor de oprichter van de Tour de France, Henri Desgrange dat in de laatste kilometer voor de col staat. Daar zijn ook een paar stukjes 12%. Het eerste stuk na de Lautaret is mooi glooiend en groen maar de laatste 4 km rijden we door een zeer ruig en met scherpe rotspunten bedekt landschap. Vanaf een aantal plaatsen langs deze route kunnen we met een kijker Briançon zien liggen! Ook de weg in het dal is goed te zien. Wat is het toch altijd prachtig om te zien wat voor nietig poppetje zo'n fietser in dat landschap is! En toch rijdt hij naar boven en bedwingt met eigen kracht de grootste reuzen!

De remblokjes hebben het zwaar te verduren want je moet proberen steeds je velgen droog te houden (Na deze tocht blijken de remblokjes op alletwee de fietsen versleten!).
In de afdaling van de Croix de Fer zitten twee stukken waar je weer moet klimmen en daar zijn we dit keer zeer blij mee, we kunnen dan flink opwarmen (De tweede van deze klimmetjes is nog behoorlijk pittig; Erik Breukink heeft zich daar een keer ernstig misrekend!). De stuwdammen die je hier passeert zijn zeer indrukwekkend. Je kunt je goed voorstellen wat een onvoorstelbare ramp zich (in 1959) in Fréjus moet hebben afgespeeld waar een dergelijke dam het toen heeft begeven. We waren daar een paar jaar geleden op de fiets bij de resten van die dam en daar liggen betonblokken zo groot als een huis uitgestrooid over het land alsof het suikerklontjes zijn. Overigens zijn er langs de afdaling van de Croix de Fer op diverse plaatsen ook wel wat aardverschuivingen geweest de laatste tijd, getuige de af en toe weggeslagen paden en telefoonpalen. Vanaf Rochetaillee rijden we weer over de drukke N91 naar Les Ougiers. Het regent nog steeds! De volgende dag is het stralend blauw en aangenaam weer en we wandelen nog wat in de buurt van het hotel waar een groot aantal mooie routes naar bergmeertjes in de omgeving is uitgezet.