In 2002 waren we in het voorjaar en in de zomer al in Spanje, en nu wilden we ook in de herfst nog eens een korte tocht maken. Zowel in het voorjaar (rond Alicante) als in de zomer (Cantabria) hadden we te maken met nogal wisselvallig weer en met name in de zomer met erg lage temperaturen. Deze herfstvakantie van 21 t/m 28 oktober hadden we prachtig weer en hebben we heerlijk gefietst. Een paar kleine buitjes zijn wel gevallen, maar vergeleken met de andere vakanties stelde dat niets voor. Vooral de temperatuur was heerlijk, tot zo'n 25°.
Voor deze tocht hebben we weer gekozen voor Andalucia omdat daar de kans op mooi weer het grootste is. Vanuit Málaga reden we naar de Sierra Subbética (ten zuiden van Córdoba) in 3 dagen tijd en via een andere weg weer terug. We hadden maar een weekje om te fietsen.
De Sierra Subbética is een erg mooi gebied en we hebben weer ouderwets lekker gefietst over volkomen verlaten weggetjes en door prachtig stille gebieden.

20 oktober, 2500 km
Omdat er geen treinverkeer is tussen Utrecht en Schiphol moeten we op een andere wijze op Schiphol zien te komen, en ik vraag mijn broer om ons met de auto te brengen. Je vraagt je wel af hoe ze er bij de NS toch opkomen om in een drukke vakantieweek het treinverkeer naar Schiphol stil te leggen!
Op Schiphol weer twee gewone fietsdozen opgehaald en daarvan een tandemdoos gemaakt. Overigens moet je voor de tandem eigenlijk het tarief betalen (aan Transavia!) dat voor twee fietsen geldt (€90,–), maar op schiphol zelf blijkt iedere keer maar het tarief voor één fiets te worden berekend.

21 oktober, 77 km
Als we opstaan valt er nog steeds wat regen, maar er zijn ook opklaringen te zien. Na een goed ontbijt rijden we om 10.45u weg in de richting van Churriana en na één kilometer valt er al een flinke bui! De regenkleding hadden we uit voorzorg al aangetrokken. De temperatuur is echter heel aangenaam, en de bui duurt niet erg lang. We slaan af in de richting van Cártama. Er wordt hier druk aan de weg gewerkt die naar Ronda moet gaan, en na de afslag naar Estación de Cártama komen we in een rustiger stuk terecht. We doen in het plaatstje nog wat boodschappen en rijden dan in de richting van Álora. Er valt nog één bui vandaag, daarvoor schuilen we mooi in een bushuisje en dan gaan we over een fraai weggetje op weg in steeds meer zon en aangenaam fietsweer met temperaturen tot 25°! Het wegdek zelf is niet al te best. Bij Álora aangekomen staan we voor de keus: hier blijven (we waren er al twee keer eerder) of doorgaan naar Antequera zodat we morgen al wat verder op onze route kunnen komen?

22 oktober, 66 km
Er is bij het vertrek om 9.30u aanmerkelijk meer bewolking dan het fraaie weerbericht van gisterenavond deed verwachten! We dalen via de N334 de stad uit en bij de brug over de Rio Guadalhorce nemen we de afslag vóór die brug, omdat volgens de kaart er een weg loopt naar Mataliebres en Cartaojal die via deze afslag is te bereiken. Maar na 3 kilometer en diverse afslagen te hebben geprobeerd keren we weer om, want we gaan overal heen behalve naar de weg die we dus zoeken. Inmiddels is het wel gaan regenen! Terug bij de brug blijkt er direct ná die brug ook een afslag te zijn, en deze blijkt wél aansluiting te geven op de weg die we moeten hebben. Overigens is de beroemde 'slapende reus' uit Antequera (een karakteristieke berg met het profiel van een reus die op zijn rug ligt te slapen) hier overal goed te zien, want we rijden er zowat helemaal omheen.
We passeren de A92 en rijden door de regen naar Cartaojal waar we in een bushuisje een korte eetpauze nemen in de felle zon die inmiddels is gaan schijnen!

We rijden dan, klimmend en dalend, door naar de M206 en via die weg snel naar Villanueva de Algaidas waar we in het stadspark (met zwaar gehavende banken) onze lunch gebruiken. Daarna staat de beklimming van de Puerto Mateo (700m) op het programma.

25 oktober, 88 km
Bij het opstaan is het stralend blauw en dat zal het de hele dag blijven met temperaturen van 13° tot 28°. We rijden om 9.25u weg, of liever gezegd: we duwen de tandem een paar straatjes omhoog! Daarna een snelle afdaling en een pittige klim naar Luque, dan het dorp weer uitvallen en een korte klim naar de Puerto de Malos Vientos. De weg van twee dagen geleden mogen we nu mooi afdalen (alhoewel er toch nog weer in moet worden geklommen!) naar Fuente Alhama. In de gorge vlak voor het dorp is het steenkoud! We komen dan de terecht op het mooie rustige weggetje naar Priego de Cordoba dat parallel loopt aan de weg die we eergisteren hebben gereden, de CV230. Er zit een behoorlijk lange klim in dit stuk maar het is nergens echt zwaar. Naar Priego toe dalen we eerst weer een mooi stuk, maar daarna moet er weer worden geklommen! Alle dorpjes liggen hier op een heuvel! Priego is een vreselijk druk plaatsje en dat is iedere keer weer wennen als je al dagen in stilte en verlatenheid rondfietst. Er is een beroemde fontein, de Fuente del Rey, en daar houden we een mooie lunchpauze. Jammer dat de fontein – met 180 stralen – niet werkt. Hij ligt wel mooi in de schaduw en klaarblijkelijk is het hier zomers nog veel drukker want er staan allemaal tribunes om de fontein heen. We vervolgen onze weg nu in de richting van Algarinejo. Een mooi en gevarieerd stuk met zeer wisselende begroeiing en ook heel wisselend wat klimmen en dalen betreft. Soms stevig, soms rustig, maar meer klimwerk dan we verwacht hadden, en pas in de laatste kilometer dalen we echt naar Algarinejo, dat dus niet op een heuvel ligt maar in het stroomdal langs de Rio Turca. De weg slingert na het dorp via een paar grote bogen en haarspeldbochten verder. In de bocht bij de rivier lassen we weer een eetpauze in (we zijn alweer 2 uur van Priego verwijderd) en daarna beginnen we aan de pittige klim die ons in 6 km ruim 300 meter laat stijgen. Het is een mooi stuk en je houdt steeds een verrassend zicht op Algarinejo dat steeds meer in de diepte verdwijnt maar hemelsbreed eigenlijk steeds evenver weg blijft.

26 oktober, 50 km
We staan op ons gemak op, ontbijten op de kamer en rijden – na een bezoek aan de supermarkt – om 11 uur over de oude hoofdweg het dorp uit. Deze weg loopt parallel aan de nieuwe autovia (die in 1997 nog in aanleg was) en je rijdt in feit bovenlangs het dorp uit. Bij de aansluiting op de autovia nemen we de afslag naar de Puerto Alazores. De klim naar de Puerto is ruim 19 km lang en voert in het begin door een licht bollend landschap. De lucht is blauw, het is warm en er staat een lichte bries.
De weg draait dan een prachtig weids dal in waarin het fantastisch klimmen is en we maken een mooi gemiddelde (nog niet wetend dat dát - door omstandigheden buiten onze schuld - later deze dag flink zal teruglopen!)
De beelden van 1997 en 1998 komen weer boven. Vooral in 1998 toen we hier in het voorjaar waren, was de bloemenzee overweldigend! Nu is het wat kaler, maar er staan nog steeds planten in bloei. We lassen weer een eetpauze in en draaien dan de laatste grote bocht in voor de top. Halverwege worden we gewaarschuwd, door een automobilist die van de andere kant komt, dat de weg verderop is afgezet, maar onduidelijk is wat daar de reden van is en waar die afzetting dan precies is. Omdat we ook geen borden hebben gezien en er bij Alfarnatejo nog een splitsing is, besluiten we door te gaan. De rest van de klim verloopt voorspoedig en er is – ogenschijnlijk – niets aan de hand. De afdaling is erg mooi naar Alfarnatejo en voert ons door een prachtig gebied. →↑

Dan lijkt het rustig te worden en vertrekken we. De stukken waarop we kunnen overzien wat er nog aan komt (wagens van de wedstrijdleiding of politie) stappen we op de fiets, op andere trajecten lopen we maar weer even want dat is de afspraak met de politiepost die ons doorliet. En dat lopen is maar goed ook want er is onverwacht weer een politiepost om een hoek waar we gelukkig lopend aan komen. Wij leggen uit wat er aan de hand is, dat we toestemming hebben en dat we vanavond eigenlijk nog in Málaga moeten zijn. Ze zoeken contact met de andere politiepost en ja hoor, we mogen verder lopen! Dat doen we, maar zodra ze uit het zicht zijn springen we weer op de fiets, want we willen wel een beetje opschieten omdat om 18.00u de auto's weer van de andere kant af vertrekken om nogmaals hier langs te komen. De weg is trouwens behoorlijk beschadigd aan alle bermkanten en overal ligt gruis en steen. We karren voort en opeens komt er een politieauto van de andere kant af die we niet op tijd hadden gezien!! We moeten stoppen, er stapt een woedende agent uit die ons direct naar de kant sommeert en niets heeft te maken met ons verhaal van de toestemming van de overige posten onderweg: HIJ is de baas!! We halen nu al onze overtuigingskracht uit de kast en proberen in ons beste Spaans hem te overtuigen van de noodzaak dat we verder moeten. We zeggen maar dat vanavond nog ons vliegtuig vanuit Málaga vertrekt en dat we dat anders nooit meer halen. Hij hoort ons aan, duikt zijn auto in gaat bellen en roept op een gegeven moment 'Venga, venga!', het sein dat we door mogen.