Doordat de weersomstandigheden in Andalucia, geheel tegen de verwachtingen in, regenachtig, koel en winderig waren, hebben we ons hele etappeschema ter plekke omgegooid en ons laten leiden door de weerberichten. Langs de kust was namelijk wel steeds goed weer, maar landinwaarts heeft het geregend, gehageld en zelfs nog gesneeuwd op de hogere passen. We zijn uiteindelijk op plaatsen terecht gekomen die we niet in onze oorspronkelijke planning hadden staan, maar die ons zeer goed bevallen zijn. Spanje heeft zeer veel onverwachts te bieden. Onze route werd tenslotte zó:

Bij de splitsing ten zuiden van het stuwmeer staat een verwarrend bord dat aangeeft dat de 'carretera cortado' (weg gesloten) is, maar op welke van de twee wegen dat slaat is niet duidelijk. Wij kiezen maar voor de MA224 naar Almogía, dat is wat langer naar Antequera dan via de andere weg, maar wel mooier. De weg klimt rustig omhoog, de lucht rechts van ons is loodgrijs, maar wij fietsen nog in de hete zon. De wind wordt nog heviger en we belanden soms in de berm! In Almogía besluiten we maar om in het hostal dat daar staat (Hostal La Loma) onze intrek te nemen, omdat de sterke tegenwind en de dreiging van veel regen en onweer, het vrijwel onmogelijk maken om vandaag nog Antequera te bereiken, temeer daar dan nog de loodzware klim langs El Torcal op het menu zou staan.
De fietsen gaan in de garage, de bagage op de kamer en wij in de eetzaal waar we een functionele lunch naar binnen werken. Later verkennen we het dorpje nog wat (het blijft hier droog) en nemen als diner 's-avonds maar wat wijn en tapas. De lunch was voldoende.

Eerst dalen over 2 kilometer – met zo'n 10% – naar de rivier toe, en dan gelijk weer met hetzelfde percentage naar boven! Daarna wordt het wat eenvoudiger en rijden we door licht golvend landschap verder. Waar de weg de hoofdweg naar Antequera kruist, is een onoverzichtelijk situatie ontstaan met veel viaducten, op- en afritten, onduidelijke afslagen, hekken, een nieuwe weg, een oude weg en geen enkele aanduiding. Bovendien staat hier ook nog eens een bijzondere ongure wind!

Wij rijden eerst een stukje parallel aan de linkerkant van de hoofdweg naar het noorden, steken die dan over via een brug, dalen dan aan de rechterzijde van die hoofdweg naar weer een andere hoofdweg die naar Loja gaat en belanden dan uiteindelijk op de gezochte weg. Deze weg verkeert echter in bijzonder slechte staat door het vele bouwverkeer, en het lijkt erop of op sommige plaatsen de weg gewoon door bulldozers opzij is geschoven. Met onze fietsen komen we er wel overheen, een auto is hier echter kansloos (zelfs met 4-wiel aandrijving). Het zal mij benieuwen of deze weg er over twee jaar nog is, nu slingert hij zich nog links en rechts onder de nieuwe weg door, straks is er alleen nog maar een nieuwe weg.
Het hotel 'Ventas las Delicias' is snel gevonden, het ligt vlak voor het dorp. We hebben een mooie kamer met fraai uitzicht. De fietsen staan weer keurig in een aparte ruimte. Omdat het douchewater nog niet warm is, houden we eerst maar even een siesta en als het dan nog niet warm wil worden ga ik maar eens informeren: vergeten de hoofdboiler aan te zetten! Niet zo heel verwonderlijk overigens, want we zijn de enige gasten. We lopen later naar het dorp, het is in de zon nu heerlijk warm, doen wat inkopen en eten 's-avonds heerlijke forel.

Na een korte rust en eetpauze in Zafarraya rijden we door naar de Puerto Natural die we nog goed kennen van 3 jaar geleden. De zon is inmiddels flink gaan schijnen en het is nu aangenaam weer. We moeten nu besluiten welke richting we opgaan: door naar Alhama de Granada of richting kust. Het wordt de kust, omdat de weerberichten nog steeds slecht weer voorspellen voor de meer landinwaarts gelegen gebieden. We mogen nu aan een afdaling beginnen die we in 1995 onder tropische hitte in omgekeerde richting –klimmend– hebben gedaan. Een leuk vooruitzicht. De weg is heel overzichtelijk, geeft naar alle kanten mooi uitzicht maar is van slechte kwaliteit. Dat was 3 jaar geleden anders, toen reden we over een goede weg. Toch is het een indrukwekkende afdaling. Bij de afslag naar Periana krijgen we heel onverwachts een regenbuitje over ons heen – terwijl recht voor ons de middellandse zee in stralend blauw ligt te schitteren – klimmen nog een klein stukje langs de autoweg omhoog (het wegdek is hier natuurlijk weer in orde) en zoeven dan snel door naar Vélez. In Hotel Dila nemen we onze intrek. De fietsen mogen op de eerste etage in een gangkast staan. Veel hotels zijn op dit moment nog in een soort winterslaap. Je kunt er wel terecht, maar vaak ben je de enige gast en wordt er pas opengedaan na aanbellen. Er lopen hier nogal wat zwervers rond. Overigens heeft Vélez voldoende hotels.

Af en toe is er wat lichte regen of motregen, soms niet meer dan een druppel maar de steeds meer dreigende en donkere luchten doen ons besluiten om, als we eenmaal in Torrox zijn, het laatste stuk van de route naar Nerja over de kustweg te rijden en de route via Frigiliana door de bergen te laten voor wat zij is. Eenmaal op de kustweg –die niet erg druk is– schuilen we op en gegeven moment toch maar even in een wegrestaurant voor de dreigende luchten en de mogelijke buien, maar die willen niet doorzetten. Dan maar door naar Nerja waar we in Hostal Don Peque een onderkomen vinden. De fietsen kunnen in het berghok onder de trap naar boven. Direct er tegenover is een uitstekend restaurant waar we 's-avonds goed eten. In Nerja zijn veel Engelsen.

De ketting blijkt niet goed op de lichtste versnellingen te blijven liggen en schiet steeds door naar een zwaardere. Alle middelen die in het verleden wel werkten (stelschroefjes, kabelspanners enz.), hebben geen effect.
Na Almuñecar wordt de weg drukker en de omgeving saaier. Veel suikerriet, plastic kassen en vervuiling langs de weg. In Salobreña moeten we even zoeken naar Pension Arnedo. Een piepkleine kamer met een piepklein balkon (met mooi uitzicht op de besneeuwde Sierra Nevada), een grote gemeenschappelijke badkamer en een groot gemeenschappelijk balkon waar ook de fietsen –overdekt– kunnen staan. Na ons te hebben opgefrist willen we naar buiten voor een verkenning, maar dan barst een enorme regenbui los die in korte tijd alle laaggelegen straten blank zet. De bui houdt een uur aan, dan gaan we er toch maar op uit. We zijn twee minuten onderweg als de regen weer losbarst! Dan maar een bar in waar we met sherry en tapas ons een beetje op proberen te warmen. We stappen weer op (in de regen), wachten op onze kamer maar af, en uiteindelijk wordt het inderdaad droog waarna we in de pizzeria onze honger kunnen stillen. Gedurende de nacht regent het weer flink.

Nog verder langs de kust reizen lijkt nu niet meer noodzakelijk.
We zitten in Hostal Bahia en de oude hotelbaas zit de hele dag voor de deur of in de hal van het hotel.

We maken een praatje met hem, hij is zeer geïnteresseerd in onze fietsen en we krijgen een komkommer van hem cadeau! Na de lunch en siësta maken we een mooie strandwandeling, bekijken de vissersbootjes die te water gaan en eten later op ons balkon met uitzicht op de zee. De wind is gaan liggen!

Tenslotte volgt een mooie, overzichtelijke afdaling naar Cádiar. Vlak voor dat plaatsje moet je door een prachtige, in de rode rotsen uitgehakte, diepe kloof! In Cádiar eten we wat op het dorpspleintje, kopen wat te eten voor onderweg, want we hebben nu een belangrijk beslissingspunt in onze tocht bereikt: Gaan we nu al de hoge Alpujarras in (richting Trevélez) of zullen we eerst richting lage Alpujarras en Almería gaan?
Omdat het weer nog steeds iedere middag wat omslaat naar meer bewolking en donkere luchten boven de bergen, besluiten we ons traject te vervolgen in de richting van de blauwe luchten. We klimmen het dorp weer uit en dalen dan spectaculair af naar Yátor door een woest gebied met gedeeltelijk afgegraven rotsen, ingestorte bergen, modderheuvels, rivierbeddingen en wat al niet meer. Geheel onverwacht ligt dan Yátor ineens om de hoek, midden in de afdaling. Heel verrassend! Vooral omdat dat nu weer in een zeer groene en bloemrijke vallei ligt. De weg daalt nu met de rivier mee door een heel idyllisch gebied. De weg klimt weer wat, daalt wat en voert door een vruchtbaar gebied. Dan volgt weer een lange afdaling en het landschap verandert nu in een soort woestijngebied met veel lage planten, zanderige rotsen en veel gele bloemen. Met nog wat klim- en daalwerk nadert nu Ugíjar waar we om 16.00u het dorp binnen klimmen.
We zitten in Hostal Vidaña. Fietsen kunnen weer in de berging en het eten is er 's-avonds uitstekend.

Na Fondón eerst nog klimmen, dan een spectaculaire afdaling naar Canjáyar, waar een kathedraal zeer fraai op een hoge rots boven het dorp ligt. Wij kijken daar al dalend weer bovenop! Het blijft waaien, maar omdat het nu zo warm is (30°), zijn we er wel blij mee. Na Canjáyar wordt het gebied steeds droger en onherbergzamer. Het zijn Grand Canyon-achtige rotsvormen. De weg wordt hier ook gekanaliseerd. Tot aan Illar is het voornamelijk vlak of licht klimmen/dalen, maar later toch weer stevig omhoog, en in de hitte met de vermoeide lichamen valt het niet mee. Uiteindelijk rijden we om 17.00u Alhama de Almería binnen en komen terecht in Hotel San Nicola – Balneario. Een echt ouderwets Spa hotel. De omgeving is hier nogal troosteloos en Alhama is een beetje een uitgestorven en saai oord.

We rijden Almería binnen, schrikken van de drukte, het lawaai en de warmte, rijden door naar de boulevard waar het wat aangenamer is, en besluiten dan door te gaan naar Cabo de Gata. Even buiten Almería ligt een heus fietspad naar de universiteit. Je hebt hier een prachtig uitzicht op de baai vol met marineschepen en de kaap in de verte ziet er indrukwekkend uit. Maar windkracht 8 tégen, langs de kust, met bagage, is niet te doen, en daarom keren we om. We vliegen nu over dat fietspad en de boulevard, vinden bovendien een uitstekend hotel (Delfin Verde) direct aan die boulevard met een heerlijk restaurant ervoor en besluiten daar dan maar te blijven. We maken een heerlijke wandeling over het strand en de boulevard.

We rijden weer stevig tegen de wind in, maar nu zijn we nog fit en hebben er geen moeite mee. We eten in het plaatsje Cabo de Gata (waar overigens een stuk of drie hotels zijn te vinden) met uitzicht op de zee en uit de wind.
In de richting van de zoutfabrieken bij La Almadraba de Monteleva hebben we de wind nu mee. Op de kaap Cabo de Gata staat een flinke rots, en die moeten we op. Het is niet erg hoog, maar wel behoorlijk steil. Dan een korte denderende afdaling naar de vuurtoren.

Als je bij de mijn bent, moet je op de splitsing rechts aanhouden. Bij het naderen van de asfaltweg zie je een molen, kort daarvoor is ook weer een splitsing (nog in het onverharde gedeelte) die je ook rechtsaf kunt nemen als je via de kust naar Carboneras wilt. Wij gaan via de hoofdweg (vanwege het weer, het druppelt af en toe een beetje), en gaan dus bij die molen naar links. Na 3 kilometer volgt dan de aansluiting met de hoofdweg naar Carboneras. Een mooie, nieuwe weg. Hier trekt de lucht weer helemaal open, en wordt het binnen 10 minuten geheel onbewolkt en stralend blauw! Temperatuur stijgt, wind blijft! Zóveel klimaatwisselingen op een dag hebben we nog niet gehad! Ook nu weer moeten we bij het dalen, door de sterke tegenwind, meetrappen om niet in de afdaling stil te vallen!
In Carboneras hebben we hotel 'Sol y Playa' direct aan het strand. Kamer met balkonnetje met uitzicht op de fraaie zee. De fietsen kunnen beneden in de hal staan, maar wij vinden het veiliger om ze 's-nachts in de kamer te zetten.
We komen hier ook een Frans echtpaar tegen dat met twee kinderen (van 8 maanden en van 3 jaar) op de fiets rondtrekt. De kinderen zitten in mooie mandjes achterop en de bagage vervoeren ze in een fietskar! We wisselen ervaringen en adressen uit.
Mijn ketting gaf weer problemen, en er blijkt nu een schakel in de ketting los te zitten waardoor er af en toe spontaan geschakeld wordt en er tijdens het fietsen een regelmatige tik is te horen. Ik vervang de kapotte schakel door het stukje dat ik er een paar dagen geleden heb uitgehaald, loop alles nog eens goed langs en zet de boel in het vet, waarna de fiets de rest van de tocht geen problemen meer geeft. We gaan later op het strand zitten, waar het in de luwte van een bootje, maar in de volle zon, zeer heet is. Het restaurant bij het hotel heeft een voortreffelijke keuken.

We besluiten dan ook door te gaan naar Garrucha: idem ditto. Dan maar landinwaarts, en in Turre vinden we een aangenaam hostal 'El Pago'. De fietsen mogen op de binnenplaats staan en wij eten in het restaurant. Het weer klaart heel mooi op in de avond.
Gelet op het aantal dagen dat we nog hebben te gaan, moeten we nu ook besluiten wat de volgende etappe zal gaan worden. Het weer lijkt zich te stabiliseren, en we zouden bv. nu de route kunnen gaan rijden die we oorspronkelijk voor de heenweg hadden bedoeld. Omdat we dan echter de Alpujarras niet meer zouden kunnen zien, besluiten we toch om via Tabernas en Abla weer die kant op te gaan. Zodoende hebben we vandaag onze grootste afstand tot Málaga bereikt, en zullen we vanaf nu geleidelijk aan die stad weer naderen.

Nu volgt een lichte klim, dan een fraaie afdaling in de vallei van Los Molinos de Rio Aguas – het is eigenlijk een soort Gorge – waarna een klim volgt om daar weer uit te komen. Het zijn hier indrukwekkende rotspartijen. Dan gaan we verder naar Sorbas, veel dalen maar ook veel vrachtverkeer! Sluiproute of afgraving?
Na Sorbas volgt een mooie weg. Schaduw van de bomen, goed asfalt, weinig verkeer en na Los Yesos vooral dalend. Links de Sierra de Alhamilla, rechts de Sierra de Los Filabres en vóór ons de lange rechte weg! In dit laatste stuk is vooral opvallend dat er op de meest bizarre lokaties ineens een eenzame disco staat! Zomaar een fel gekleurd gebouw midden in het dorre land met een groot bord: 'Disco'. Zou dat vanwege de hier vlakbij gelegen filmindustrie zoals Mini Hollywood en Texas Hollywood zijn? (Dát staat trouwens aangekondigd als Texas Hoollywood, op een billboard van 10m x 5m!)
Hostal Garcia in Tabernas is nou ook niet de meest ideale lokatie, maar iets anders is er hier niet. Vrij prijzig voor een kamer zonder ramen, een gammele badkamer en een waardin die ook de vrolijkste niet is. We eten 's-avonds in een restaurant bij het benzinestation. Daar komen veel mensen, ook van de hier in de buurt opererende filmploegen, en het smaakt er uitstekend.

Klimmend is dat niet zo heel erg, maar dalend is dat wel vervelend omdat je steeds vol in de remmen moet om op de lange overzichtelijke afdalingen niet onderuit te gaan op zo'n drempel. In de richting van Tices moet behoorlijk worden gedaald. Dan weer een korte klim en dan volgt een reusachtige afdaling naar Ohanes. We hebben vanaf dat punt een werkelijk fenomenaal uitzicht op de vallei van de Andarax met de weg (die we vorige week hebben gereden naar Alhama de Almería) nu helemaal in de diepte. Alle dorpjes waar we vorige week doorheen of langsreden, liggen nu beneden ons Bovendien is het weer sterk aan het verbeteren en we fietsen inmiddels grote stukken in de zon.
Vlak voor Ohanes is een kruising: rechtsaf het dorp in óf eromheen, linksaf denderend dalen naar Canjáyar. Wij moeten via Beires naar Laujar, en dus moeten we zeer steil om Ohanes heen klimmen. Misschien dat je ook wel via het dorp zelf kunt, maar dan daal je vaak eerst een stuk om vervolgens aan het eind van zo'n dorp tegen een bijna loodrechte wand omhoog te moeten klimmen. Na Ohanes komt er een gedeelte waarin ook weer veel moet worden geklommen voordat uiteindelijk de definitieve daling wordt ingezet naar Beires en Almócita. Een week geleden waren we op weg naar Canjáyar, en vanaf de weg die we nu in de diepte zien liggen, keken we toen in de diepte naar het dorpje. Dat was toen al een flink dal, en we vermoedden toen niet dat we later nog een etage hoger zouden staan.
We komen nu op bekend terrein, we rijden nu alleen in omgekeerde richting. Nog wat licht klimwerk en vervolgens fraai dalen naar Fondón en dan snel door naar Laujar de Andarax waar we neerstrijken in Hostal Fernandez. De fietsen kunnen in de paardenstal. Echt warm is het niet op onze kamer en vandaar dat we kachel maar aandoen, dat hadden we in Spanje nog nooit eerder meegemaakt!

Omdat in het Spaans de H niet wordt uitgesproken, klinkt het als La Malá, en dat is de naam die je hier ook wel op borden ziet staan. De weg ernaar toe wordt nu onderhanden genomen, rechtgetrokken, geëgaliseerd en 'verbeterd'. In 1995 reden we deze zelfde weg, en toen was de omgeving volledig uitgedroogd, kaal en zanderig, nu volop groen en alweer: miljoenen bloemen.
In La Malá krijgen we gezelschap van een (oudere) Spaanse wielrenner die met ons meerijdt tot aan Agrón en waarmee we hele gesprekken hebben en die ons helpt een winkel te vinden in Ventas de Huelma. Hij woont in Granada en is reserve officier in het leger.

Het is één lange, fantastische en steile afdaling, en het is leuk om er nu eens vanaf te mogen in plaats van er tegenop! Tot aan het centrum van Málaga (19 km) hoef je geen trap te doen! Als we daar aankomen is het bloedheet en schijnt de zon volop. Iedereen loopt in korte mouw en T-shirt, terwijl wij in onze winterkleren aan komen suizen! We kleden ons snel om en doen dan de slotklim van deze vakantie: Parador Gibralfaro ligt op een hoge rots in de stad. Als we 's-avonds op ons balkon zitten, is het doodstil in de stad: Real Madrid speelt tegen Juventus om de Europacup (in de Amsterdam Arena notabene!), maar als er een doelpunt wordt gemaakt horen wij de hele stad juichen. En als Real Madrid blijkt te hebben gewonnen breekt er op straat een waar volksfeest uit waarbij ze urenlang al toeterend rondjes rijden op de Paseo, de Alameda en om de fontein!