Het was niet zeker of alles in deze volgorde zou moeten (behalve het eerste en laatste punt) en ook het gebruik van de trein was ingecalculeerd (in Oostenrijk zeer goed te doen en bovendien betaalbaar mits je wat vaker overstappen voor lief neemt). Ook de weersomstandigheden zouden uiteraard het schema kunnen verstoren (en dat hébben ze gedaan!)
Nieuw was dit jaar ook onze tandem, een zwarte Cannondale Touring Tandem die onze vertrouwde paarse Burley heeft vervangen. We hebben nogal wat problemen met deze fiets gehad, want hij bleek met bagage een stuk minder stabiel te zijn dan de Burley en een van de Maguraremmen begaf het al op de 2e dag! We zijn nog aan het onderzoeken hoe we de stabiliteit kunnen verbeteren. De rem is inmiddels vervangen.

Fietsen is uitgesloten en we kunnen ons vaak maar net staande houden. Ons gemiddelde loopt terug naar 3 km/u!
Tenslotte arriveren we bij een drukke autoweg en zoeken daar naar een fietspad o.i.d, maar dat is er niet. Het wandelpad (waar wij dus eigenlijk vanaf komen) gaat wel verder, maar dat is een zompig pad door de berm of een steil bospad. Dan maar langs de autoweg rijden waar we een kilometer of 2 tussen het drukke verkeer zitten, ongeveer tot aan de bocht waar de weg afbuigt naar de Ravennakloof.
We hebben geen zin om nog één meter tussen het drukke verkeer te rijden en laten die kloof voor wat het is, want we zien een prachtig bospad – geschikt voor de fiets – langs een snelstromende beek, dat naar Hinterzarten gaat. In die plaats rusten we wat uit en gaan dan door naar Titisee waar we in een pension vlakbij het meer een rustige kamer hebben. We eten later heerlijk aan de oever van het meer een lekker visgerecht. Het is trouwens nog behoorlijk druk overal.

Het fietspad ligt steeds vrij dicht bij de rivier en bij Immendingen is een prachtige oversteek over de rivier. Daarna volgt het stuk waar de Donau voor het eerst 'ondergronds' gaat (de beroemde 'Donau Versinkung') omdat de kalkbodem hier erg doorlaatbaar is. Een groot deel van het jaar staat de bedding hier droog en kun je zonder natte voeten te krijgen gewoon naar de andere oever lopen! Als wij er zijn is er – door de overvloedige regenval de afgelopen periode – een smal beekje te zien, maar je kunt er doorheen waden, het is misschien 20 cm. diep.
We rijden na Möhringen over een prachtig pad naar Tuttlingen, een leuk stadje, maar de hotels waar we willen zitten zijn vol. De VVV belt naar een pension in Nendingen en daar is plaats. We rijden er naartoe en installeren ons. Helaas is de pizzeria die bij het pension hoort gesloten, zodat we naar het dorp moeten lopen om te eten. Het regent tijdens het eten een beetje – en ook 's-nachts zal er nog wat vallen.

Er is bij Dietfurth een mooi deel waar autoweg, spoorbaan, fietspad én rivier parallel aan elkaar allevier in gebruik zijn als transportweg, over een afstand hemelsbreed van slechts 50-80 meter! Een bijzonder gezicht.
Als we in Sigmaringen aankomen zien we op de hoek een grote fietsenwinkel/werkplaats waar we gelijk op afgaan om onze fiets te laten nakijken en dan vooral de rem. Een vriendelijke en vakkundige fietsenmaker stelt vast dat de hefboom in de remhandel verbogen is waardoor deze niet goed meer functioneert en er olie gelekt is. Dat had ik al geconstateerd omdat de remhandel steeds onder de olie zat. Bovendien zit er nu dus lucht in de leiding waardoor afstellen ook niet goed meer gaat. Bovendien lijken de remblokken op de velg ook niet goed meer te zitten.
Hij is er 3 kwartier mee bezig maar dan werkt alles weer perfect. Kosten: €14! Bovendien blijkt na zijn werk ook nog eens het hinderlijk gekraak in de fiets te zijn verdwenen en komen we tot de conclusie dat de lucht in de leiding de oorzaak moet zijn geweest van dat geluid. We kopen ook nog een beschermbuis voor op de liggende achtervork, op de plaats waar de ketting er tegenaan slaat. We rijden met een gerust hart weer weg en stoppen uiteindelijk in Ennetach waar we in pension 'Dorf Stuben' een heel prettige verblijfplaats hebben en we uitstekend buiten kunnen eten.

We volgen steeds de route die dicht langs de rivier loopt en willen in Donaustetten een kamer zoeken. Wat er is bevalt ons niet en wat ons wel bevalt is gesloten of vol! Dan proberen we het nog maar een keer in Gögglingen, maar het eerste hotel heeft een rustdag, het tweede is zelf met vakantie. Dan gaan we maar gelijk door naar Ulm, waar we via de VVV in hotel Ibis een standaardkamer met uitzicht op een muur krijgen. Onze fiets kan gewoon door de ontbijtzaal worden gereden naar een vergaderruimte. Er zijn nog meer fietsers.
Het is hier druk en warm en we verkennen eerst een deel van de mooie oude stad, zien heel erg veel fantastische restaurantjes die allemaal bomvol zitten en gaan tenslotte bij de Italiaan zitten die vrij dicht bij ons hotel zit. Albert Einstein is in Ulm geboren en we lopen later nog naar het monument dat op de plaats staat van zijn geboortehuis. Dat huis zelf is al lang geleden verdwenen.

We fietsen verder, het weer wordt steeds mooier en als we Höchstädt binnenrijden staat er bij een vvv-reclamezuil net een man de folders van zijn pension in een bakje te verversen. We maken een praatje, het klinkt positief en zo zitten we even later in 'Am Weinberg'. Heel hartelijk en een echt fietsersverblijf. De meisjes die we onderweg al een paar maal waren tegengekomen zitten er ook, evenals het echtpaar dat we de komende dagen nog vaker zullen zien.
Wij gaan boodschappen doen en eten later op het balkon soep, brood, kaas en wijn. De wolken zijn met de ondergaande zon heel bijzonder en de regenbuien zorgen voor een complete regenboog waarvan we beide uiteinden kunnen zien. Spectaculair, vooral omdat er ook nog een halo-boog te zien is. iedere minuut hebben we een andere wolkenlucht! Vandaag was het 17° – 19° met veel bewolking en regen, ook wind, maar die hadden we gunstig staan. Pas later op de dag kwam de zon door.

De vertrouwde gele bordjes zijn weg en er staat nu 'Via Danubia'. We hebben echter ook een bordje gemist, want we zitten opeens in Nordheim i.p.v. Donauwörth! We keren om en komen er uiteindelijk wel waar we koffie met gebak nemen. Dan gaan we over fietspaden naar Schäfstall waar we de afslag nemen die de route direct langs de rivier laat lopen (de oranje variant). In Altisheim is een steile klim waar we ook even pauzeren en dan een denderende afdaling naar Galgenberg. Bij Lachsend is een korte omleiding door een ingestorte brug en dan hebben we vlak voor Marxheim weer een steile klim waarna een mooie afdaling naar de Donauoever waar we een prachtig stuk over de rivierdijk rijden tot aan Bertoldsheim. Halverwege staat een bankje en tafel, alleen zichtbaar vanaf de hoge dijk en daar houden we een lunchpauze.
Over landwegen rijden we dan verder en komen bij Stepperg een weggetje tegen dat recht tegen de steile helling op is geplakt. We redden het in een keer! Daarna weer een mooie afdaling door bossen om uit te komen bij het prachtige bos van Finkenstein. We komen uit in Neuburg en hebben een mooie privé-kamer in een wijkje langs de rivier op de linkeroever. Na opfrissen lopen we over de dijk en de brug naar de mooie hoge altstat van Neuburg. Indrukwekkende gebouwen en opvallend stil, er is vrijwel niemand op straat! In de lage altstat lopen we langs wat winkels en vinden een leuk restaurant om te eten.

De fietsroute voert vanaf Weltenburg door een bos met steil klimwerk of over de drukke weg en daarom wordt ook aangeraden om dit deel (tot aan Kelheim) met de boot te doen, want je vaart dan door de indrukwekkende Donaudurchbruch, een stuk waar de rivier zich, tussen steile rotswanden door, een weg heeft gebaand. Wij zitten op een bomvol bovendek met prachtig uitzicht én in de hete zon. Het tochtje duurt maar 20 minuten en dan staan we in Kelheim op de kade. We rijden door naar de andere oever, doen boodschappen en rijden nog even door tot Kelheimwinzer, een dorpje achter de dijk waar we een kamer vinden. Als we later gaan eten, dan zit in het restaurant waar we buiten eten, ook het echtpaar aan tafel dat we twee dagen geleden bij het ontbijt spraken. We gaan bij ze zitten en wisselen ervaringen uit.
In Kelheim begint ook de Altmühl route en we weten nu nog niet dat we hier over twee weken weer langs zullen komen om juist die route te gaan fietsen. Dat was niet in mijn oorspronkelijke plan opgenomen.

We volgen vanaf Kiefenholz de route langs de rivier en vinden in Wörth een mooie, grote zolderverdieping met keukentje, bank, badkamer en goeie bedden. We lopen naar het dorp, kopen bij een tankstation een fles wijn en een doos Pringels, bij een bakker nog 2 lekkere hartige broodjes en we hebben onze maaltijd voor op de kamer binnen. De lucht trekt wel helemaal dicht, maar regen blijft uit.
Wat af en toe hinderlijk was in de afgelopen dagen, waren de enorme zwermen kleine zwarte vliegjes die zich rondom de maïsvelden ophouden en waar je af en toe ineens middenin rijdt. Ze zitten gelijk in je ogen, neus en mond en in al je kleren! Soms zie je zo'n wolk aankomen, maar vaak ook niet. Bovendien valt er vrij weinig aan te doen behalve snel doorfietsen en flink wapperen met je handen.

Omdat het gaat regenen (in Deggendorf), maar ook omdat de weersverwachting voor het noorden niet zo gunstig is, besluiten we om naar het zuiden te gaan, want klimwerk in de regen trekt ons nu niet aan. We moeten echter nog wel eerst in Passau zien te komen. We hebben 2 uur in Deggendorf rondgehangen, zijn langs het station geweest, hebben hotels bekeken, maar voelen er niets voor om hier te blijven en dus fietsen we nog een stukje verder.
Het is inmiddels vrijwel droog geworden en we gaan naar Niederalteich, maar daar blijken alle hotels, pensions en privatzimmer vol te zitten!! Een van de eigenaren belt alles voor ons af en uiteindelijk blijkt in Winzer nog iets vrij in een Pension. Weliswaar is het hun rustdag, maar dat blijkt geen probleem te zijn. We stappen weer op de fiets en racen door een prachtig gedeelte in mooi, maar dreigend avondlicht naar Winzer. Mooie kamer en er wordt zelfs nog een maaltijd voor ons bereid!
Van de fiets is nu het balhoofdstel enorm gaan kraken!

We willen een hotel zoeken in de buurt van Station zuid, omdat we daarvandaan morgen de trein naar Maribor moeten nemen. Fietsroutebordjes leiden ons vrij simpel door de stad, maar de bordjes zitten soms wel verstopt achter bomen of struiken! Dan beginnen we aan de zoektocht en veel is vol, duur of vinden we ongeschikt. Op een gegeven moment komen we een aardige kerel tegen die ons op zijn fiets vooruit rijdt naar weer een hotel, maar ook dat blijkt vol. Tenslotte vinden we iets vlakbij het station: hotel Congress voor 90 euro! We eten later heerlijk in Böhmerwald vlak naast het hotel. Het regent 's-nachts flink en onze fiets staat niet overdekt!

22/8
De volgende dag regent het nog steeds, we ontbijten vroeg, kleden ons aan in regenpak en lopen door de stromende regen naar het station waar we gisteren al verkend hadden waar we moesten zijn. Onze trein staat al klaar, we kunnen op ons gemakt de fiets inladen en zoeken onze gereserveerde plaatsen, waar we de komende 3,5 uur op zullen doorbrengen. Het deel van de reis dat naar Semmering voert is erg mooi en de trein gaat in prachtige bochten bergop, waarbij je op een gegeven moment aan de overkant van het dal de spoorbaan ziet liggen waar je 20 minuten later en veel hoger, overheen rijdt. De rest van het traject voert door bekend gebied omdat we ook daar vorig jaar al gefietst hebben: De Mur.

Om 11.45u staan we in Maribor op het station en voelen ons meteen wel heel onhandig: we kunnen geen opschrift lezen, geen bordje begrijpen en geen woord verstaan! We tuigen de fiets weer op en begeven ons in een onbekende wereld. De VVV hebben we echter snel gevonden en daar spreken ze wel Engels. We krijgen alle medewerking, maar hulp aan fietsers is nog erg nieuw voor ze: Als we naar fietsroutes vragen, zeggen ze die niet te kennen, maar in een folderstandaard achter ons staat het helemaal vol met info!
Na wat zoeken vinden we een winkelcentrum met de grootste Spar van Europa: ze hebben minstens 300 soorten yoghurt in 80 verschillende smaken verdeeld over tientallen rekken! We maken een keuze, gaan daarna lunchen aan de oever van de Drau en vervolgens naar een mooi appartement ook aan de oever waar we voor vandaag wat bij kunnen komen, want wij hebben geen zin om na al het gereis en gezoek nog veel verder te gaan. We eten later heerlijk op ons balkon met een door onszelf in eigen keuken opgewarmde maaltijd. Daarbij hebben we zicht op het drukke uitgaansleven in de bar onder ons appartement.

We rijden kilometers puur op de gok zonder bordjes te zien. Bij het uitrijden van Maribor komen we in een prachtig bos terecht, maar of dit de fietsroute is? We komen bij Bistrica in een complete wildernis terecht vol woeste keienpaden die zwaar overwoekerd zijn en zien dan ineens op een boerenerf weer dat fietsbordje staan!?! Zo bereiken we Ruse waar we koffie drinken. Het weer is prachtig, maar in de richting waar we heen moeten trekt het wel dreigend dicht. Bij het naderen van Fala gaat het wat regenen en net op dat moment moeten we een enorme klim gaan maken, 8%-10%. We doen het in één ruk maar mijn overhemd is kletsnat (van het zweet) als we bovenop de top in een bushuisje gaan schuilen voor een flinke bui.
Als de zon weer schijnt dalen we in keer naar Puscava (we nemen niet de omleiding via Cinzat die in het gidsje staat), gaan door naar Kurja Vas en beginnen dan aan het deel naar Podvelka. Wat licht klimwerk, wat regen, jasjes aan en gelijk weer uit, want het is veel te warm en dan volgt een lange, stevig klim waar we een deel van lopen. De afdaling van zo'n 8 km lang is steil en mooi, maar over een slecht wegdek waar wel aan wordt gewerkt. In de afdaling houden we in Uran een rustpauze met ijsthee.
Vanaf Podvelka, dat weer aan de oever van de rivier ligt, volgt weer een forse klim, dan weer dalen, weer klimmen enz. Het vervelende is nu dat tijdens het dalen de weg onverhard is en tijdens het klimmen verhard! Soms is dat asfalt, soms kei- en steenslag. We pauzeren in een mooie schuilhut (met EU geld gebouwd) en dalen dan wel over goed asfalt naar Vuhred waar we in Pension Markus een kamer nemen. We eten ook hier: Jonne een forel en ik een vleesspies die groot genoeg is om een bataljon te voeren! Het regent tijdens het eten weer eens.

We willen eigenlijk nog wel verder, maar verblijfplaatsen verderop langs de route (naar Ferlach) zijn al bezet en we willen geen risico lopen dus blijven we hier. We zitten in Pension Besser en maken een fantastische wandeling in de bergen om ons heen. Zeer steile paden in een prachtige omgeving. Er zijn hier veel wandelroutes uitgezet.

De weg gaat overigens zeer geleidelijk omhoog tot aan Gasthof Franzl waar we koffie nemen. Hierna gaat de weg nog verder omhoog, maar nu onverhard en ongeveer 18%! We proberen een stukje (duwend) maar besluiten dan om te keren, dat heeft geen zin. We dalen een stukje, pauzeren en lunchen langs de rivier en gaan dan verder dalend naar de hoofdweg die ons naar de Schaidapas zal voeren.
Deze weg is in het begin nog goed te fietsen, maar bij de haarspeldbochten wordt het onafgebroken 12% en moeten we vaker stoppen, vooral ook omdat het tegen de 30° loopt! Gelukkig is er wel veel schaduw en komen we er wel tegenop. Alleen in de laatste kilometer moeten we langer lopen om boven te komen. Een gemeen kreng! Op de pas staat een harde wind die uit een onvoorstelbaar, groene en mooie vallei komt. Een prachtig zicht op de hoge Karawanken aan de linkerzijde met de herkenbare 'Dikke Koschuta'.
We blijven een halfuur boven om te te eten en van het uitzicht te genieten en laten ons dan een denderende afdaling (12%) invallen. De remmen roken, het uitzicht is fenomenaal! Er volgt dan weer een stuk klimmen naar Zell-Pfarre en opnieuw een steile afdaling van 12% langs de Waidischbach. Ook hier zit weer een prachtige gorge in het traject. We blijven foto's maken. Om 16:15 zijn we in Ferlach en via de VVV vinden we een mooie kamer in Pension Matheidl. We eten later in het dorpje (waar veel restaurants dicht zijn) bij een italiaan.

We weten de viereneneenhalfuur te overleven, maar zweten net zo erg als wanneer we het hele stuk hadden gefietst. Achteraf zal blijken dat we de warmste dag van deze vakantie in de trein hebben gezeten!
De situatie in Wenen kennen we nog van een week geleden en we fietsen snel naar het centrum, wandelen door de hoofdstraat en vinden het Donaukanaal. Daarna moeten we in de chaotische drukke spits de stad uit zien te komen. En we rijden dan wel over een fietsroute, erg rustgevend is het allemaal niet, vooral ook omdat we weer om moeten rijden wegens werkzaamheden en onduidelijke borden. We moeten nl. aan de noordoever van de Donau uitkomen, anders kunnen we niet meer oversteken. Eenmaal de stad uit zetten we er flink de sokken in en zijn om 19:30 in het Ökhotel in Korneuburg, een echt arbeidershotel voor schilders, klusjesmannen en handelsreizigers. We eten erg lekker in het leuke centrum van het stadje.

In Ziersdorf willen we bij een groot wijngoed een kamer nemen, maar ze blijken maar op heel beperkte tijden open te zijn en vandaag in ieder geval niet. Dus eten we nog wat en gaan dan door naar Sitzendorf waar we bij het binnenrijden zó tegen Gasthof Peltzer aanbotsen en daar een mooie kamer hebben. Het dorpje heeft een mooie, historische kern die goed is gerestaureerd. Het is er erg rustig. We eten uitstekend in het Gasthof. Daar lezen we ook dat het zuiden van Oostenrijk (Völkermarkt) getroffen is door extreme hagelbuien en zware regen waardoor de gehele maïs en zonnebloemoogst is vernietigd. Wij fietsten daar 2 dagen geleden nog in prachtig weer!

Het prettige is dat we die helemaal dalend kunnen rijden. Hierna volgen we de Kamp-Thay-March route tot aan Laa, met erg mooie stukken met soms wat klimmen en vooral heel rustig. Als cultuurlandschap is het anders dan wat we tot nu toe gezien hebben.
Vandaag is het ook aangenaam fietsweer. Boven Tsjechië is het strakblauw, aan deze kant nog wat wolken. Vlak voor Laa, staat in het dorpje Pernhofen een enorme stikstoffabriek, die we in het vlakke landschap al heel ver terug hadden zien liggen. We zijn om 14:30 in Laa en komen terecht in een prachtig Gästehaus dat dit jaar is geopend. We doen boodschappen in het mooie dorp en eten op onze kamer. Vandaag zijn we ook op het punt gekomen dat het verste weg ligt van Vught, morgen gaan we dus geleidelijk aan op huis aan!

In Satov houden we even halt bij het stationnetje waar net het treintje langskomt. Het is eigenlijk meer een bus, maar dan op rails.
Op de kruising met de weg van Retz naar Znojmo ie een nieuw hotel gekomen waar wat gaan drinken en even bijkomen en onderzoeken welke verdere plannen we vandaag nog kunnen uitvoeren. Maar we hebben allebei geen puf meer. Het hotel heeft goede voorzieningen (incl. zwembad/sauna) maar helaas geen plaats meer! In het 500 meter verder gelegen Hnanice vinden we echter nog wel een goede plek voor de nacht en daar maken we dankbaar gebruik van. We nemen eerst een flinke rustpauze en verkennen dan de omgeving. Er is nóg een pension, een bar en een oude kerk (1480-1496), maar verder niets. We lopen nog naar het benzinestation op de grensweg, kopen daar wat drinken en keren terug naar ons pension voor het diner.

Daarna verder over de (nu weer beschreven) route naar Heinreichs, Langschwarza en Pürbach waar we in een indrukwekkend gedeelte terechtkomen. Bij het naderen van Gmünd moet je na een klein stukje aan de linkerzijde van de autoweg te hebben gereden, op de plaats waar dat weggetje ophoudt, de autoweg oversteken en een klein paadje inslaan dat naar een slagboom voert. Over een privé-terrein rijd je dan naar Gmünd.
We komen in het centrum terecht, de VVV is gesloten en er ligt geen info en na wat doelloos rondrijden, waarbij we verschillende hotels langsgaan, kiezen we toch maar voor Goldener Stern in het centrum, op het plein dat vroeger het 'Adolf Hitler Platz' heette! Er hangen nog foto's uit die tijd.
We zitten hier een beetje in een ongelukkige hoek, omdat de weersvoorspelling voor de komende dagen toch wel weer veel regen laat zien. Daarom besluiten we om versneld naar Duitsland te gaan en het Beierse woud en Sumava over te slaan.

We rijden om 11:13 Gmünd uit en zijn om 19:10 in Passau. We moeten daar wél 6x voor overstappen en veel met de tandem sleuren en hijsen in enorm hoge treininstappen. Maar omdat we nog 3 Nederlandse fietsers tegenkomen met hetzelfde reisplan, kunnen we elkaar helpen en wordt het toch nog gezellig. In Passau regent het en we hebben een hotel direct tegenover het station, dat is makkelijk voor het vervolg van onze reis morgen. We eten later in de stad.

Bij een kop koffie wachten we op onze trein naar Saal en met wat vertraging stappen we daar om 13:30 uit de trein en rijden langs de chemiefabrieken naar Affecking en dan over de Europabrug naar de overkant van de Donau en de start van het Altmühl-Main-Donaukanaal.
Bij het bekijken van de route was ons al opgevallen dat door die Altmühl route, het mogelijk is om vanaf Nijmegen naar Wenen te fietsen over fietspaden langs rivieren! Een plan voor een volgende keer?
Als we de brug over rijden barst er opnieuw een hoosbui los en dit keer gaan we een supermarkt in om te schuilen, warm te worden met koffie en boodschappen te doen. Dan is het weer droog en gaan we op weg.

In Wertheim (waar de Taubertal Fietsroute eindigt) steken we over naar de andere oever en volgen dan geruime tijd de spoorbaan waar het fietspad langs ligt. Na Faulbach beginnen we moe te worden en gaan zoeken naar een geschikt hotel. Dat vinden we in Freudenberg: Hotel Rose. Een krakkemikkige kamer maar een fantastische kok met een heerlijk diner!

En we begrijpen later waarom dat zo is: de trein naar Venlo zit vol met drugsdealers, fietsendieven, zwartrijders en ander tuig. Verder zitten er nog wat autisten, borderliners en psychopaten in datzelfde treintje. Het lijkt wel een film van Fellini. In één klap zijn alle vooroordelen jegens allochtonen hier droeve werkelijkheid geworden. En de conducteur heeft zich na het vertrek ook niet meer laten zien!
Als we in Venlo uit willen stappen, is het een heksenketel van mensen die eruit willen, dwars over – of desnoods dóór – onze fiets en alle bagage die daar staat, en tegelijkertijd willen de mensen die buiten staan naar binnen terwijl wij nog met onze fiets in de deuropening staan! We moeten goed opletten dat niet een of andere malloot er met onze bagage vandoor gaat! Daarna overstappen op de trein naar Vught en vanaf dat moment is alles weer helemaal normaal. De vakantie zit erop: 1600 kilometer op de fiets en ruim 1000 kilometer per trein!