Bij de voorbereidingen voor deze vakantietocht die we in mei-juni 2018 wilden maken, kwam Portugal al snel als voorkeursbestemming naar boven. We waren in 2003 en 2005 al eerder in Portugal geweest en dat was ons toen goed bevallen: rust, mooie natuur en vriendelijke bevolking. Dat Portugal toen (en nu nog) een goedkoop land was, speelde geen rol.
We kozen 3 mogelijke trajecten:

1. Langs de Guadianarivier zolang mogelijk de Portugees/Spaanse grens volgen en dan in het noorden van Portugal (ter hoogte van de Douro) Spanje binnenrijden en daarna richting San Sebastian om van daaruit een route naar huis te bepalen. Daarbij is de trein een belangrijk onderdeel;
2. Een route die vanuit Faro naar het noorden zou gaan (Beja, Évora, Castelo-Branco, Viseu (waar een mooie fietsroute ligt) en dan ook weer via de Douro richting Spanje;
3. De route langs de kust via de EuroVelo 1. Vooral omdat Paolo Guerra dos Santos via zijn website een mooie route (met duidelijk beschrijvingen en GPX bestanden) aanbiedt die een aantrekkelijk idee lijkt. Een nadeel van deze route weten we al voor we vertrekken: in Portugal waait aan de kust vrijwel altijd de wind uit het noorden, dus tegenwind is te verwachten;

Als we in Faro aankomen besluiten we dat we de route langs de kust gaan doen. Vooral omdat de wind nog mee lijkt te vallen als we ‘s-ochtends vertrekken. Al snel blijkt dat de route niet echt is ingericht voor fietsers met veel bagage, want er zijn nogal wat stukken onverhard (dat is niet echt een probleem), maar er zijn ook veel behoorlijk steile stukken tussen (14%–20%) en met de steeds meer toenemende wind (we rijden de eerste 10 dagen vrijwel steeds met windkracht 5 tegen!) is dat dagelijks een behoorlijk inspannend gebeuren.
Maar het meest vervelende aan het traject langs de kust is de niet aflatende stroom auto’s waar we mee te maken krijgen. De fietsroute gaat vrij vaak parallel aan de autowegen, soms moet je daarbij op de vluchtstrook rijden, soms is er een fietsstrook en soms moet je op de stoep, maar het aantal auto’s is onvoorstelbaar en een groot contrast met 2005 toen we hier in alle rust reden. De keren dat je even weg kunt van die drukte doordat de fietsroute een alternatief traject kiest, zijn een verademing, maar ook sporadisch!

Kaartmateriaal

• GPS: Velomap Portugal, Spanje, Frankrijk en België - OFM Europa
  Ik gebruik een Garmin GPSmap 62st
• Portugal: Michelin 733
• Spanje: Michelin Regional 441, 442
• Frankrijk: Michelin Departemental 306, 307, 313, 322, 324, 335, 342,
• Ride with GPS routekaart

We vliegen vanaf Eindhoven naar Faro en om het gedoe op de luchthaven te vermijden met inpakken van de fietsen, haal ik bij de fietsenmaker een paar dozen en pak thuis de fietsen optimaal in. Daarna met taxibusje naar het vliegveld.
Let op: de bagageband (voor grote bagage) in Eindhoven heeft een maximum capaciteit van 1.80m en onze dozen zijn precies die lengte!

De fietsen konden in hun geheel in de dozen. Wielen hoefden er niet uit, maar daardoor had de doos wel de maximumlengte die in Eindhoven op de band kon: 180cm!

Door het tijdsverschil zijn we al om 6u wakker en beginnen we ermee om de fietstassen om te pakken zodat we de komende weken alles op de juiste plek in de tassen hebben zitten. Voor de vliegreis hebben we de tassen altijd anders ingepakt. Dan een uitstekend ontbijt en om 8.45u rijden we weg.
We zitten eigenlijk in Montenegro, een voorstadje van Faro, even ten noorden van het vliegveld. We hebben besloten om vanaf hier de route langs de kust te volgen, eerst naar het westen (richting Sagres), dan naar het noorden (richting Lissabon waar ik een collega wil bezoeken).
Dat betekent dat we in hoofdlijnen de route volgen die ook als Eurovelo 1 bekend staat. Lokaal is het traject tot aan Sagres ook bekend onder de naam: "Ecovia Literal do Algarve".
Kort voor we vertrokken leerde ik ook de uitgebreide website (en bijhorend Roadbook) kennen van Paolo Guerra dos Santos die veel doet om het fietsen in Portugal te stimuleren. Ik heb dat roadbook aangeschaft (een goed uitgewerkte digitale publicatie) omdat ik verwachtte hiermee goed te kunnen plannen. Helaas is het routenetwerk zoals dat in dat boek (en op de website) is beschreven, vooral bedoeld voor fietsers zonder bagage, want een aantal trajecten is volkomen onbegaanbaar als je 25 kilo bagage op je fiets meevoert.

Het mooie, onverharde gedeelte dat we bij het vertrek uit Faro moeten rijden. Dit belooft veel goeds…

We zijn weer vroeg wakker en er hangt flink wat bewolking, maar als we om 9u weg willen rijden schijnt de zon alweer volop. Het kost enige moeite om onze fietsen uit het hok te krijgen, want de nachtportier (die er tot 9.30 zou moeten zijn) is niet te vinden! Na wat telefoontjes komt hij slaperig naar beneden!
We klimmen de stad uit over een heuvelrug en komen dan op een rustige, onverharde weg die ons naar Lagoa brengt. Langs de route heel veel bloemen, zoals dat gisteren ook al het geval was, en dat is in mei-juni nu eenmaal het plezier van de lente!
In Lagoa op het dorpspleintje een koffie met pastel de nata voor we verder gaan en via een vervelend drukke weg het dorp uit moeten klimmen. Daarbij verlies ik het fietscomputertje van mijn stuur, maar Jonne weet dat nog net te redden van het achterop komend verkeer!
De route naar Portimão is niet zo bijzonder met een lang, bonkig stuk en opnieuw veel verkeer. De brug over de Rio Arade (het stadje in) heeft een fiets/wandelstrook. Het stadje zelf is weer een verkeersramp.

De afgelopen 2 dagen lijken goed te zijn verlopen en heel erg zwaar fietswerk hebben we niet gehad. Er viel overal te fietsen maar het verkeer onderweg en de wind zijn wel vervelend geweest en hebben ons vermoeider gemaakt dan we beseffen. Vandaag hebben we 3,5 uur nodig voor 19 kilometer! En dat komt vooral door de zeer steile stukken (14%-20%) rondom Salema en in de onverharde stukken waar we overheen moeten op andere delen van het traject. Tussen Figueira en Raposeira is het eigenlijk best een mooi stuk, maar we kunnen er vandaag niet echt van genieten, mede ook omdat ik wat last van mijn maag en darmen heb. Als we Vila do Bispo binnenrijden beseffen we dat verder rijden vandaag niet meer gaat, maar het stadje is niet erg aantrekkelijk om te blijven, wat te doen?

Veel blauw en veel wind!
We rijden via het ‘oude’ Aljezur langs de rivier naar de splitsing waar we moeten kiezen: verhard of onverhard? We kiezen het laatste en worden vrijwel direct daarvoor gestraft: zeer slecht wegdek, 15%-20% stijging. Dat wordt dus weer trekken en sleuren aan die fietsen terwijl je ernaast lopend probeert overeind te blijven.

Jonne worstelt zich op het steile weggetje (15+%) naar boven.

We ontbijten in het hotel om 8.15u en om 9u rijden we weg. De route naar Odemira is prachtig en voor het eerst deze vakantie zitten we met een vakantiegevoel op de fiets. De dagen tot nu toe waren vooral een gevecht tegen de wind en de auto’s.
In Odemira drinken we koffie met gebak en ontmoeten een Nederlands echtpaar dat positief is over hun wandelvakantie waarbij natuur en rust belangrijke ervaringen zijn!
De weg die we rijden heeft veel bomen en dus veel schaduw, en ook in het deel naar Cercal is dat zo. We hebben een paar mooie afdalingen en klimgedeelten, maar vooral de afwezigheid van auto’s is vandaag een verademing! In Cercal houden we pauze op de grote rotonde in het centrum en bekijken wat we verder zullen doen. We rijden daarom door tot Sonega en willen dan via de weg naar Vale Travessinho onze eindbestemming Porto Covo bereiken.

Vandaag is het de eerste dag dat we het echt warm zullen krijgen met temperaturen boven de 30º, maar voordat het zover is moeten eerst de kustweg naar de centrale bij Sines afrijden, en daarop is het weer een krachtige tegenwind uit het noorden! Het is ‘s-ochtends vroeg wel mooi en ook nog niet erg druk.
In 2005 reden we deze weg ook, maar toen kwamen we uit Santiago do Cacem. Aangekomen bij de centrale steken we de EN120 over en komen dan terecht in een heerlijke rustige wereld waar we eigenlijk al een week naar op zoek zijn: geen auto te zien, mooie natuur, heerlijke schaduw onder de bomen en een goed befietsbaar weggetje met af en toe wat zanderige gedeelten (en zingende Wielewalen!). Precies zoals we het ons herinneren (fiets mee op Mapillary). Tot aan Paiol (een paar huizen en een camping) is het een heel mooi stuk en een belangrijk deel is ook geasfalteerd. Na dat gehucht wordt het andere koek! Het is onvoorstelbaar dat we in 2005 (op onze tandem!!) hier zijn afgedaald, want we moeten nu een stevige klim maken over een behoorlijk slecht wegdek waarop we maar weinig grip hebben! Op sommige steile stukken moet ik Jonne helpen om haar fiets naar boven te duwen! De rust en het zicht op de kust achter ons maken echter veel goed.

Het is een weg maar lijkt een muur!

We hebben alle tijd want onze trein gaat pas om 10.37u. We ontbijten op ons gemak en rijden dan naar het station. Dit is de eerste keer dat we een trein nemen in Portugal en via het Roadbook van Paolo weet ik dat de treinen op dit traject een beperkt aantal fietsen meenemen. Ook op de website van de Portugese spoorwegen is die informatie te vinden. De trein heeft wat vertraging en als hij er is gaat het simpel: alles snel inladen, waarbij we hulp krijgen van een Nederlandse fietser die al in de trein zit. We wachten af wat de conducteur zal zeggen, want een kaartje hebben we nog niet. Die conducteur stelt verder geen vragen, feliciteert me als hij hoort dat ik vandaag 70 wordt en we betalen het seniorentarief: €7 p.p. naar Lissabon en de fietsen gratis! In Portugal (blijkt later) hebben alle conducteurs een handig apparaat waarmee ze een kaartje voor je kunnen printen.
We arriveren in Gare do Oriente (op het expoterrein was hier afgelopen zaterdag nog het Eurovisie Songfestival) en maken de fietsen en onszelf rijklaar. Het is rond het station een gebied vol mooie gebouwen, winkels, theaters, cafe’s, bars en restaurants en het is er enorm druk!
Maar er loopt óók een fietspad langs de kust, soms onderbroken door werkzaamheden, maar steeds vlak langs het water, en over dat pad gaan we rijden!

Fietspad langs de havens van Lissabon.

We hebben voor vandaag geen duidelijk eindpunt, hotels blijken langs de kust genoeg plaats te hebben en we bepalen het liefst onderweg waar en wanneer we zullen stoppen. We rijden na een rustig begin om 10.15u weg en zijn snel op het fietspad dat vanaf Cascais rond de kaap loopt en dat bij Guincho stopt, een stuk van 8 kilometer. Het fietspad loopt overigens gewoon langs de autoweg maar het laatste deel is een mooi houten pad (dat hier ook nog via een aftakking een rondje door/over de zandduinen maakt). Op deze plek begint ook de 8 kilometer lange klim naar een hoogte van 270m bij Quinta do Rio Touro. Het is inmiddels flink warm geworden: 32º. Maar vervelender is dat we nu ook weer op de autoweg moeten rijden met meer verkeer dan ons lief is. Het stuk naar Malveira is nog goed te doen, daarna is het vervelend en in een bushuisje bij Arneiro nemen we even een adempauze.
Vlak voor je het hoogste punt bereikt is er een afslag van de hoofdweg waarop je via een onverharde weg een binnenbocht kunt nemen (de voorgestelde route van de EV1), maar wij blijven liever op het asfalt rijden. We nemen vóór Azoia wél de afslag om op die EV1 te gaan rijden want de drukte is erg vervelend aan het worden. Maar dat wordt er na deze afslag niet beter op, want er gaan hordes auto’s en autobussen naar het uitkijkpunt Cabo da Roca! We houden nog even vol totdat we het onverharde deel van onze route zien verschijnen (dat ook weer steil is) en dat maakt dat we direct omkeren en besluiten over de hoofdweg te blijven rijden. In Azoia (waar we weer in een bushuisje een korte pauze houden) nemen we dan een andere afslag naar die hoofdweg (dat is de EN247) en we kunnen dan eindelijk rustig, en mooi, 6 kilometer dalen tot bij de afslag naar Azenhas do Mar. Die weg is dus zo rustig omdat al het verkeer (dat vooral uit het zuiden komt) er eerder af is gegaan op weg naar Cabo da Roca!

Karakteristieke molens langs de route.

We zijn vroeg op, hebben en uitstekend ontbijt (inbegrepen in die €44!) en rijden om 9.15 weg. De route naar Pedra Furada kent één steile afdaling en daaropvolgende klim (tot 13%) en daarna gaan we door een mooi, golvend landschap. We worden wel weer begeleid door ontelbare auto’s en vrachtwagens. Pas de laatste 5 kilometer - als we de grote autosnelwegen (IC30 en EN9) zijn gepasseerd - wordt het wat rustiger. ↓

In de brandende zon wachten op de trein...

In Pedra Furada hebben we alle tijd en die besteden we in een bar waar we voor €9,20 koffie, gebak, tosti’s en fris gebruiken!
Op het hete station wachten we daarna op de trein, die komt volkomen onverwacht (en te laat) van de andere kant aanrijden! De conducteur laat ons weten dat hij over 15 minuten weer van de goede kant zal komen, maar hij moet eerst nog deze vertraagde rit afmaken! (Het treintje rijdt dus steeds heen-en-weer). Hij komt inderdaad (een halfuur later) weer terug. De instaphoogte is vervelend hoog, maar eenmaal aan boord hangen de fietsen mooi in de haken en de tassen staan er tegenaan om het heen-en-weer slingeren te stoppen. →↑

We staan vroeg op, ontbijten en rijden om 8u weg. Het is mooi weer, de weg is niet druk, dus we besluiten het hele stuk (24km) naar Coimbra-B (het station waarvandaan we de trein moeten hebben) over de hoofdweg te rijden. Je kunt eventueel ook de alternatieve route langs de Rio Mondego rijden, maar die is mogelijk niet altijd open bij hoogwater. Parallel aan de EN111 ligt ook de goed begaanbare landbouwweg.
De omgeving wordt hier mooier en binnen anderhalf uur zijn we op het station. We komen nu binnen het servicegebied van de stedelijke treinen rond Porto en dat is te merken aan de kwaliteit en de drukte. Bij het vertrek is het nogal een gedoe met veel instappers met mega (rol)koffers, maar er zijn ook nog 2 andere fietsers en uiteindelijk hebben we allemaal een plek.
De rit naar Aveiro verloopt probleemloos en bij de overstap daar op de trein naar Espinho gaat het helemaal makkelijk, want het perron is op instaphoogte en de fietsen kunnen met bagage zo naar binnen worden gereden. De conducteur geeft ons bovendien een makkelijke plek bij de deur die niet gebruikt wordt (steeds uit/instappen aan andere zijde).

Als we om 8.10u vertrekken is het (voor het eerst deze vakantie) nog helemaal bewolkt!
We hebben een klim van 9km voor de boeg, een deel 6%, soms wat vlakker maar ook wat bultjes van 12%.
Koffie in Grijo (waar de zon gaat schijnen) en lunch in Olival.
De route gaat over veel rustige stukken, er is nauwelijks verkeer, maar de kwaliteit van het wegdek is ongehoord slecht: doorlopend een bonkig kasseienwegdek waarbij Parijs-Roubaix een verademing is! Pas na het passeren van de A32 komen we op asfaltwegen terecht. De afdaling naar de stuwdam is 8%, daarna rijden we over een prachtige weg door een aangenaam landschap bij een temperatuur van 34º. We stoppen voor een eetpauze in Quintas en koersen daarna af op de 2 bruggen die parallel over de Douro gaan bij Torrão, waarbij we onderweg nogmaals stoppen voor een frisse verkoeling bij een cafe langs de weg.→

De helft van de route van vandaag gaat over dit soort wegen!

Op station Mosteiro nemen we de trein die langs de Douro rijdt.
Het is niet altijd zeker of je fiets ook met deze trein mee kan. Maar de stationschef heeft contact gezocht met de conducteur en we hebben toestemming!

We staan om 6.20u op, pakken in en gebruiken het ontbijt om 7.30. Het is nog bewolkt als we vertrekken en de afdaling naar de brug is snel gedaan. Daar begint dan een 7km lange klim naar 400m hoogte (5%). Tot onze verbazing is het op dit vroege tijdstip vervelend druk op de weg, en we wijten dit aan kantoormensen die allemaal op weg zijn naar hun werk, want later neemt die drukte weer af. Op het hoogste punt gaat de zon schijnen en kunnen we aan de afdaling naar de stuwdam over de Douro beginnen, een mooi stuk, maar met een wat hobbelig wegdek.
Na de stuwdam komt een pittige klim van 10% naar een benzinestation/bar op de weg naar Pala en daar houden we een pauze met uitzicht op het weggetje dat ik eigenlijk vanaf hier had willen nemen omdat het zo mooi langs de oever loopt. Dit weggetje stond op OSM als een asfaltweg op de kaart met 2 rijstroken, maar het blijkt een bonkige kinderkopjesweg te zijn waarop niet te fietsen valt (OSM is inmiddels gecorrigeerd).

Vanuit de trein heb je gedurende de hele reis een prachtig zicht op de wijnbouw-terrassen langs de Douro.

In 2006 zag het bord er wat mooier uit...

Bij het ontbijt ontmoeten we de Oostenrijkse fietsers waarvan we gisteren al de fietsen hadden zien staan. Ze rijden op huurfietsen van ‘bikeiberia’.
We doen daarna boodschappen bij de supermarkt naast het hotel en rijden om halftien naar het begin van de ‘Ecopista do Sabor’. Ecopistas zijn de Portugese variant van de Spaanse Vias Verdes of in meer algemene zin de Europese ‘Greenways’. Als het een fietsroute is (met een echt begin- en eindpunt en niet zomaar een stukje fietspad langs de havens van Lissabon), dan wordt het in Portugal een ‘Ciclovia’ genoemd. Heel vaak zijn het oude spoorlijnen die zijn omgebouwd tot wandel- of fietspad. In Spanje, Frankrijk en Duitsland zijn er veel te vinden en we maken er vaak en graag gebruik van. In Portugal is de ontwikkeling minder ver wat dat betreft. En het meeste bekende stuk is de oude spoorweg tussen Santa Comba Dão en Viseu waar nu een mooi geasfalteerd fietspad van is gemaakt van 49km lengte. Maar dan heb je het wel zo ongeveer gehad als je het hebt over routes die echt als verbinding kunnen dienen en die je op kunt nemen in een langer traject. Maar vandaag gaan we dus ook nog die andere Portugese ciclovia doen die we konden vinden, en dat is het deel tussen Torre de Moncorvo en Carviçais. Het is de oude spoorweg tussen Pocinho en Miranda do Douro en op de website staat 105 kilometer die ooit klaar zou moeten zijn, maar gegeven het feit dat het stuk van 27 kilometer dat er nu ligt al in 2006 is opgeleverd, zie ik het somber in voor de rest van het traject.↓

Helaas is het Ecopista do Sabor ook wel sterk verwaarloosd...

En ook het pad dat er nu ligt zou wel weer eens een opknapbeurt kunnen gebruiken. Op veel plaatsen is het overwoekerd, en het wegdek (onverhard) is ook al niet meer even plezierig om te fietsen. Ik heb het hele pad op Mapillary gezet (maar ook hieronder). Het is treurig om te zien dat er zoveel prachtige paden mogelijk zijn, maar dat er niets mee gebeurt.→↑

We zijn 2 weken onderweg en hebben er ruim 600 kilometer op zitten. Veel minder dan we normaal gesproken doen want dan is 500-600 km per week gebruikelijk. Maar vooral de enorme drukte in de eerste week en de hevige tegenwind in de eerste 10 dagen, hebben ons gemiddelde flink gedrukt. Dat we toch zo ver zijn gekomen ligt aan de trajecten die we met de trein hebben gedaan, en dat zal ook zo’n 600 kilometer zijn!
Vandaag gaan we de grens met Spanje passeren en ik heb ervoor gekozen om dat bij de stuwdam (in de Douro) van Bemposta te doen.
We staan om 6u op om rustig alles in te pakken en krijgen een prima ontbijt waarna we om 9u vertrekken. Dat begint direct weer met een stevige klim maar dat is in de ochtendkoelte goed te doen. Bovendien hangt er een grijs wolkendek dat een groot deel van de dag (tot aan die stuwdam) voor aangenaam fietsweer zorgt. We rijden naar de hoofdweg, richting Castelo Branco en slaan dan weer af op de EN221 om op die weg na een paar kilometer weer de afslag te nemen naar Bruçó om vervolgens door en langs het natuurpark van de Douro naar Vilarinho dos Galegos, Ventoselo, Algosinho en Bemposta te rijden.
Het is een erg mooie route met veel groen en bloemen, maar opvallend zijn ook de vele verbrande bomen, restanten van de bosbranden uit de afgelopen jaren. Qua klimwerk is het goed te doen, maar wel een paar keer van die heftige stukjes naar een rivierdal toe en er weer uit van 12%–14%, daar lopen we dan weer of we fietsen zigzag naar boven en dat is ook goed te doen, zeker omdat hier vrijwel geen verkeer is.

Daarbij kruisen we weer het traject van de oude spoorlijn en je handen gaan ervan jeuken om dat gedeelte direct onderhanden te nemen en om te bouwen tot fietsroute. Wat een klunzen zijn het toch.

Vandaag fietsen we 14 kilometer, doen 100km per taxi en daarna nog 700 per trein, en dat kwam zo:
Na een eenvoudig ontbijt rijden we weg en er volgt een prachtige afdaling naar de brug over de Rio Tormes. Dat prachtig slaat vooral op de omgeving en de natuur, want de weg (een asfaltweg) wordt onderhanden genomen en het wegdek is nu bestrooid met een soort cementzand/grind waarover niet sneller valt te rijden dan 5 km/u! En dan moet je nog uitkijken dat je niet onderuit gaat, want het is een weg met veel bochtjes! Oftewel: hoe verknal je het plezier van een afdaling. Het is bijna 6 kilometer lang.
Beneden bij de brug nemen we even de tijd om wat te genieten van de mooie omgeving en zien dat de overkant, waar we moeten gaan klimmen, in ieder geval een normaal wegdek heeft! Inmiddels is echter wel de lucht wat dreigender geworden en het ziet er niet heel erg hoopvol uit. De weerberichten voorspelden voor vanmiddag wat regen…
De klim naar Trabanca is ruim 7 kilometer en gaat over 300m hoogteverschil. Weer een prachtige klim, gelukkig dus geen hete zon en bijna steeds goed te klimmen op een paar steilere stukjes na. Als we de klim achter ons hebben liggen beginnen de eerste druppels te vallen en we kunnen schuilen in een benzinestation (mét koffie) dat hier staat. Terwijl we daar staan overdenken we wat we nu kunnen doen?? →↑

Gestrand in een tankstation bij Trabanca. Verder fietsen heeft met het storm- en regenachtige weer geen zin. Maar wat dan?

Hoe verloopt een rampendag?
Bestudering van het weerbericht leert ons dat eigenlijk de gehele westkant van Frankrijk niet zo heel erg opwekkend is met zelfs stormwaarschuwingen voor over een paar dagen. Omdat we vorig jaar de Vélodyssée al gefietst hebben tot in de buurt van Bordeaux, vatten we dan nu maar het plan op om daar te beginnen, en dus zoeken we een gunstige treinverbinding die ons daarheen brengt. We hebben dan wel te maken met de treinstakingen in Frankrijk die al bijna 2 maanden het treinverkeer ernstig ontregelen. Er wordt 2 dagen gestaakt en 3 dagen gereden. Maar wat er rijdt (of niet) wordt pas op de avond ervoor (soms ook niet) duidelijk.
Wij nemen - de heel mooie en snelle trein/metroverbinding tussen San Sebastian en Hendaye die vertrekt vanaf station Amara. We zijn binnen een halfuur in Hendaye en omdat de trein naar Biganos-Facture 10 minuten vertraging heeft kunnen we die nog halen. Omdat we geen kaartjes hebben kunnen kopen aan het loket moeten we die dan wel in de trein kopen, maar dat is geen probleem. Wel even controleren of we daarvoor genoeg contant geld bij ons hebben, want pinnen kan niet. Mijn portemonnee zit niet in mijn stuurtas maar die heb ik waarschijnlijk in mijn broekzak gestoken toen we in San Sebastian met de fietsen door de toegangspoortjes moesten laveren. Maar daar zit hij niet en de rits van mijn broekzak staat open…
Zit hij dan misschien in mijn jack dat we in de fietstas hebben gestopt? Nee, ook niet. Heeft Jonne hem bij haar in de stuurtas gestopt?? Nee, ook niet!!
En dan begint het vreselijke tot ons door te dringen: IK BEN MIJN PORTEMONNEE KWIJT!! Verloren of gestolen doet er niet zoveel toe, maar weg is weg! Pinpas, IDkaart, NSkaart en nog wat andere zaken: allemaal weg!
Als we van de schrik bekomen zijn (en de trein zonder ons wegrijdt) bel ik als eerste de bank om mijn pinpas te laten blokkeren. Dat is binnen 2 minuten geregeld.
Dan gaan we naar het kantoor van de Spaanse spoorwegen om door te geven dat die portemonnee (waarschijnlijk) in hun trein is kwijtgeraakt. Er wordt direct voor ons gebeld maar er is nog niets gevonden. Ik moet wel mijn telefoonnummer achterlaten, zodat ik bij eventueel terugvinden kan worden gebeld.
Nu moeten we op zoek naar het stadhuis om te kijken of zij ons behulpzaam kunnen zijn bij het contact met de ambassade omdat ik nu geen reisdocument meer heb.

Voor vandaag geven de Franse weerberichten voor het gebied waar wij doorheen fietsen, zeer ernstige waarschuwingen af voor regen, onweer, bliksem en harde wind en windstoten! Met name in de middag. Als wij om 9.30 wegrijden is het prachtig, zonnig weer en zitten we na 5 minuten fietsen langs de hoofdweg op het prachtige asfalt fietspad over een oud spoortrace waarop we tot aan Ares blijven rijden. Het is overal vrijliggend van overig verkeer, je kruist alleen de zijstraten bij de verschillende dorpjes waar we doorheen komen. We kunnen op dit pad goed opschieten, er is weinig overig fietsverkeer en een enkele rollerskater. In Andernos-Les-Bain nemen we tijd voor een ijskoffie (van slechte kwaliteit, het is gewoon koffie met ijsblokjes). Na Ares buigen we af van het spoortraject en via mooie bossen komen we dan op het traject dat door de duinrand gaat.
Inmiddels wordt de lucht wel dreigender en we brengen de regenkleding vast in de stand ‘paraat’, maar trekken nog niets aan. De temperatuur is prima om te fietsen en met de snelheid die we hebben zouden we ons in die pakken rotzweten. We rijden veel onder de bomen en die houden de eerste regen nog behoorlijk tegen, maar bij camping ‘La Jenny’ trekken we toch alles aan wat we aan regenkleding hebben en vervolgen de tocht. Merkwaardig is dat er veel meer fietsers zijn die zich van de regen niets aan trekken. Het water komt nu met bakken uit de lucht en we proberen een schuilplaats onder de bomen te vinden maar dat heeft met deze hoeveelheid regen geen enkele zin, de bomen houden niets meer tegen! Verontrustender is wel dat nu de bliksem en het onweer dichterbij komt en dat is wel angstaanjagend, zeker als er op 15 meter naast je ineens een enorme lichtflits inslaat met de bijhorende oorverdovende klap! Maar nog steeds rijden er ook andere fietsers rond en later hoorde ik van iemand dat je - doordat je op rubber banden rijdt - betrekkelijk veilig bent op een fiets (de bliksem verspreidt zich via de grond), maar ik blijf toch liever binnen. Dan passeren we camping ‘Le Porge Océan’ en daar kunnen we in een openbaar toiletgebouw gaan schuilen.→↑

De flammekuche smaakt uitstekend!

We rijden om 9.30 weg en de eerste 16 kilometer (tot voorbij Maubuisson) is flink klimmen over stevige duinheuvels, maar het is wel een mooi gedeelte. Na Carcans Plage gaat de route over een gewone weg (17km lang), maar ook hier is het een plezierig gebied. Bovendien is er nauwelijks verkeer want de weg is aan de kant van Hourtin Plage voor verkeer afgesloten dmv. een slagboom.
Er volgt nu een stuk van 20km naar Montalivet en dat is van een onbeschrijfelijke saaiheid! Heel lange rechte stukken waarin kilometers lang niets verandert. Een ramp, die we pas be-eindigen door in dat plaatsje een flinke pauze te houden met een crêpe met ijs.

Strak asfalt door de duinen en volop zon.

Vandaag wordt een soort rare tussenetappe, we hebben eerlijk gezegd geen idee hoe het vervolg van onze tocht eruit gaat zien! We vertrekken in de regen en in die regen rijden we wel weer en heel mooi stuk naar de haven van La Pointe de Grave waarvandaan de veerboot naar Royan vertrekt. Als we bij de veerboot aankomen stopt ook de regen! De overtocht duurt 20 minuten en we gaan eens kijken op het station welke treinen er vandaag rijden (nog steeds staken de spoorwegen), want we willen weg uit deze streek en meer naar het oosten van het land waar beter weer is dan hier. Het blijkt dat de trein naar Angoulême vandaag wel rijdt en die nemen we dan maar. En er zijn genoeg hotels beschikbaar om die ter plaatse te gaan bekijken.

De veerboot naar Royan ligt klaar. Er is meer dan genoeg plaats.

We weten dat het kaartverkoopkantoor pas om 9u open gaat, maar omdat we willen voorkomen dat we bij een rij van 30 anderen moeten aansluiten, gaan we vroeg naar het station. De drukte valt echter mee, er is maar één andere belangstellende! Het personeel is niet erg deskundig of behulpzaam, want wat wij willen (en dat is via Parijs naar het oosten) kunnen ze niet uitzoeken of wordt te ingewikkeld omdat vandaag vrijwel geen treinen rijden. We hadden zelf al gezien dat we, als vanuit Angoulême naar het noorden fietsen, regelmatig stations tegenkomen waar je ook op kunt stappen, dus besluiten we vandaag gewoon naar het volgende station te fietsen (dat is Luxé) en daar dan morgen de trein naar Poitiers en Parijs te nemen. ↓

Deze foto en de foto rechts: langs de Charente.

Omdat het regenachtig weer is kleden we ons weer helemaal in de regenpakken en vertrekken. We rijden daarbij via een prachtige route langs de Charente de stad uit (zie Mapillary). De regen valt wel mee, maar het pad is een aaneenschakeling van water- en modderplassen en na deze tocht hangt er 2 kilo vuil, modder en rommel extra aan onze fietsen! Als we het modderpad verlaten vinden we gelukkig snel een bar waar we koffie kunnen drinken en aangesterkt weer verder gaan. Inmiddels is het beter weer aan het worden en nadat we in Balzac bij een bakker nog wat extra eten hebben gekocht, gaan ook de regenpakken uit.→↑

We staan vroeg op omdat onze trein om 9.10 zal vertrekken. Hij komt inderdaad op tijd en de instap is eenvoudig zonder dat de bagage van de fiets af moet. In de TER heb je soms een systeem met haken, soms een plek waar je de fiets tegen opgeklapte bankjes of een speciaal rek kunt zetten. Omdat op het station geen kaartverkoop is moeten we het kaartje bij de conducteur kopen en we waarschuwen hem vooraf, maar hij is de hele rit naar Poitiers niet meer langs geweest, dus dat deel van de reis was gratis vandaag. Een gevolg van de stakingen?
In Poitiers komen we op tijd aan en gaan naar de kaartverkoop om onze wensen duidelijk te maken: 2 personen met fiets, met seniorenkorting én met Railplus via Parijs naar Troyes. Ze begrijpen er niets van! We zijn er een halfuur mee bezig, 4 personen achter de balie bemoeien zich ermee in het Frans en het Engels en uiteindelijk lukt het, maar het geeft opnieuw aan dat Fransen wel erg in hun eigen wereld leven en totaal geen zicht hebben op internationale afspraken! We hadden het kaartje overigens netzogoed niet hoeven kopen, want ook in de TGV naar Parijs wordt niet gecontroleerd!

Opnieuw vroeg wakker en na ontbijt vertrekken we via de mooie oude straatjes van Troyes op weg naar de fietsroute langs de oevers van de Seine en daarna het Vélovoie Des Lacs. Het is prachtig weer en we fietsen met plezier. Langs de route wordt op een aantal plaatsen onderhoud gepleegd waardoor soms vreemde blokkades ontstaan. Er zijn wel omleidingen aangegeven (niet erg duidelijk), maar het lukt ook wel om je fiets erlangs te slepen. De meest ingrijpende plek is ter hoogte van Courterangers, waar over een afstand van ruim een kilometer het wegdek geheel is weggeschraapt en de ondergrond van het nieuwe wegdek al wel is gestort. Maar over losliggende keien fietst het wat lastig.

Over een lengte van ruim een kilometer is het gehele asfaltdek weggeschraapt en er ligt nu een nieuwe ondergrond waarover moeilijk valt te fietsen. Gelukkig is dat over een paar weken weer heel mooi asfalt.

Zoals voorspeld is het vandaag grijs weer. We staan om 6.30u op en na ons eigen ontbijt rijden we om 8.30 weg. Via de D12 het dorp uit en dan het via het Vélovoie des Lacs de Champagne naar het Lac du Der-Chantecoq. Het is een erg mooie route, licht golvend en door veel bos. Er is vrijwel geen verkeer. Bij het meer is veel activiteit van schoolkinderen op zeilkamp en wij weten bij een kampeerterrein een leuke plek te vinden voor onze ‘koffie-onderweg’.
Wij gaan weer verder en komen uit bij het fietspad langs het Canal D’amenée dat ons naar St. Dizier voert. Wind in de rug is bij dit grijzige weer wel prettig. In St. Dizier houdt het pad op en rijden we naar het centrum. Het is een rommelige, vieze stad, veel leegstand en weinig moois. ↓

Het bosgebied waar we na de regenbui doorheen rijden is ook een jachtgebied dat in de weekends gesloten is!

We nemen op het centrale plein een koffie met gebak en gaan dan weer verder. Via de D16 richting Cheminon, maar bij Trois Fontaines besluiten we de fietsroute weer te gaan volgen. Dat hadden we vanaf St. Dizier bewust niet gekozen wegens veel onverharde stukken. Vanaf het punt waar we nu staan is het echter een prachtige route. Er is wel weer een stuk onverhard dat we omzeilen via een korte variant maar daar worden we wel overvallen door een korte, krachtige regenbui!→↑

Inmiddels beginnen de plannen over hoe we richting huis kunnen gaan, vorm te krijgen: de Maas ligt nu binnen ‘pedaalbereik’ en als je Maas zegt, zeg je ook Nederland.
In 2012 hebben we de Trans-Ardennen fietsroute van Givet naar Charleville gereden en die zouden we dan nu andersom kunnen doen.
Bovendien is het fietspad inmiddels over een langer traject uitgewerkt en het is een plezierige manier om weer dichterbij huis te kunnen komen.
Het is mooi weer als we vertrekken, nog een beetje grijs, maar later veel zon. We rijden over de ‘gewone’ weg weer naar het fietspad langs het Marne-Rijnkanaal. Dat fietspad is een wat gruizig pad met veel begroeiing van hoog gras en struiken langs de zijkanten die hinderijk tegen je benen aan slaat.
Bij Varney missen we de afslag doordat daar het fietspad in een tunneltje onder die weg door gaat waar je eigenlijk op zou moeten rijden, en pas een paar kilometer verder (als Bar-le-Duc wel erg dichtbij komt) ontdekken we onze fout. Omkeren dus en nu wel opletten.

Eigenlijk hadden we hier het weggetje links moeten nemen, maar daar komen we pas achter als we al bijna bij Bar-le-Duc zijn!

Mooi blauw weer als we opstaan en dat blijft zo de hele dag met temperaturen tot 30º. Om 8.15 rijden we al en volgen weer de Maasroute. Die kent 2 varianten: noord (die rijden wij) en zuid (daar komen we vandaan). Opnieuw ligt de rivier steeds ver van de weg af, een enkele keer komt een bocht even langs om ook weer snel te verdwijnen. In Marre drinken we koffie (en krijgen er 2 crêpes als ‘cadeau’ bij). We doen dat bij het hotel dat gisteren ook een optie was geweest als we in Verdun niks gevonden hadden.↓

In deze streek staan honderden monumenten en herinneringspalen voor de oorlog van 1914-1918.

De route van vandaag is wel veel fietsvriendelijker en minder druk. Dat komt misschien doordat we vroeg zijn, mogelijk ook omdat het zondag is. Ook vandaag weer hebben de dorpjes waar we door/langs komen helemaal niets te bieden op koffie/thee/fris/ijs/gebak gebied. En daar waar wél iets is, ligt het dorp 3 kilometer van de route af!
Opvallend in de hele streek (ook gisteren al) zijn de vele verwijzingen en borden met informatie over de herinnerings-velden aan de oorlog van 1914–1918.
Na Doulcon (waar we langs de weg een mooie rustplek vinden om een lunchpauze te houden) wordt de route wat ‘kleinschaliger’ en vooral na Laneuville is het een prachtig gedeelte met een paar stevige klim- en daalstukken.→↑

Mooi weer en een bescheiden ontbijt. Bij de supermarkt nog even wat boodschappen en via de D27 richting Sedan. Het is een rustige weg en dan begint, 7 kilometer vóór Sedan (bij Remilly-Aillicourt) eindelijk het echte ‘fietspad langs de Maas’! Hier keken we 2 dagen geleden naar uit! Het asfalt is uitstekend, de omgeving bijzonder en het fietsplezier is groot. Het is wel vrij benauwd en klam weer.
We nemen er alle tijd voor, want om 12.30u hebben we afgesproken bij een kennis die in Charleville woont, het fietspad grenst aan haar achtertuin!

Hier begint het fietspad langs de Maas dus pas echt!

Het is zonnig weer als we om 8u wegrijden maar de wind is veel sterker (en natuurlijk tegen) dan voorspeld was, dus we moeten stevig trappen. De temperatuur is aangenaam, maar na Revin hangt er een mistige nevel in de lucht en rond de heuvels en wil de gevoelstemperatuur niet hoger dan een graad of 12º worden.
De tunnel bij Revin is nu wel weer open voor fietsers (in 2012 moesten we omrijden) en we willen koffie drinken in hotel Le François, maar dat gaat niet: gesloten volgens het onbeschofte personeel. We gaan dus verder en in Fumay lukt het wel. Dat blijft trouwens een probleem op deze route, de horecavoorzieneningen onderweg zijn uiterst mager, een bezwaar dat we in 2012 ook noteerden. ↓

In Revin is de tunnel ook weer voor fietsers toegankelijk.

Na een kilometer of 40 krijg ik door de tegenwind en de kou wat last van mijn knie en gaan we het wat langzamer doen. Als rond 11.30u de zon wat gaat schijnen verdwijnt het probleem ook weer! Bij de kerncentrale van Chooz maken we weer de klim (voor de centrale langs) en komen dan op het laatste stuk naar Givet.→↑