Dat bleek in de praktijk zeer tegen te vallen: de TGV verbinding tussen Bordeaux en Lille reed wel, maar per trein kunnen slechts 3 fietsen mee! En daarvan bleken er – toen wij er gebruik van wilden maken – steeds minstens 2 bezet! Na flink wat uitzoekwerk bleek de oplossing te zijn om toch via Parijs te gaan, waarbij we in die stad genoeg tijd hadden om van aankomststation naar het vertrekstation te fietsen.
Onze aanvankelijke weerzin tegen de drukte in die stad met het gevaarlijke verkeer bleek gebaseerd op verkeerde (en verouderde) informatie. Er blijken goede fietsvoorzieningen te zijn en langs de Seine liggen mooie fietspaden!
Na aankomst in Lille hebben we de fiets weer gepakt en zijn door Vlaanderen naar Breskens gereden en uiteindelijk naar Goes. Vandaar het laatste stukje naar huis weer met de trein.

De pijltjes ↓ ↑ ← → aan het eind van sommige tekstkolommen geven aan of je voor het vervolg naar beneden/boven of naar links/rechts moet lezen. Een foto over de gehele breedte is altijd een scheiding (einde van hoofdstuk). Combinaties zijn ook mogelijk: →↑ betekent dat je in de rechterkolom weer helemaal bovenaan verder moet lezen.

Aankomst en afhandeling in Alicante gaat ook weer snel en zonder problemen, de dozen komen daar keurig op de band voor de grote bagage aan (de eerste band in de aankomsthal) en in een uur tijd heb ik de fietsen weer rijklaar.
Vanuit het vliegveld kun je de N-338 oprijden, maar wij moeten op CV-852 zie te komen die ons – via El Torrellano waar we boodschappen willen doen – op het fietspad langs de A79 brengt. Daartoe nemen we in de grote hal – die je binnenkomt vanuit de aankomsthal – de lift naar beneden alwaar je naar rechts lopend aan het einde van de parkeergarage linksaf een weg op kunt rijden. Via een grasveld daarna oversteken naar het volgende blok met parkeergarages waarna je – opnieuw met wat oversteekwerk – uiteindelijk op het begin van de CV-852 uitkomt. Je kunt via de rotonde op de N-338 ook op dit punt uitkomen, maar dit is wel rustiger… Zie kaartje hieronder.
De fietsroute naar hotel El Plantio Golf is er nog steeds, maar op het pad groeit inmiddels wel wat gras en struikjes en soms zijn de overhangende takken hinderlijk. Onderhoud langs (en van) fietspaden heeft waarschijnlijk geen prioriteit hier… Het is 28º – 30º.

De weg om het vliegveld af te komen zonder over de hoofdweg te moeten rijden.

Als je de rivierbedding door bent krijg je een stukje 25% waarop je lopend al bijna niet vooruit kunt komen. Jonne wacht aan de zijkant tot ik haar kom helpen de fiets verder omhoog te duwen

De route is inmiddels bekend terrein voor ons en blijft een plezier om te rijden, maar ook nu weer hebben we piektemperaturen van 39º! De bomen geven nog weinig schaduw. In mijn verslag uit 2012 schrijf ik nog dat “wie hier over een paar jaar fietst in de schaduw zal rijden”, maar het zijn vooral palmbomen, en die groeien niet zo hard. Ik denk dat de echte schaduw er over een jaar of 50 zal zijn! Op de stukken met andere bomen is al wel meer schaduw te vinden. Ook een nadeel is natuurlijk dat we rijden met de zon recht boven ons…
De kwaliteit van het pad zelf (het wegdek) is wat minder geworden. Klaarblijkelijk is voor onderhoud niet veel beschikbaar. Om 16.15 zijn we bij het einde van het pad en vervolgen we over de parallelweg richting Castalla, maar zien nu ook een flinke regenbui naderen! Er valt wat regen uit, we schuilen bij een boom, stappen weer op en als we bij een volgende boom (bij de oprit van een huis) opnieuw schuilen, worden we daar door het bewoners-echtpaar binnengeroepen om even bij hen het einde van de bui af te wachten. We krijgen handdoeken, ik moet van hen beslist een droog overhemd aantrekken (het is inderdaad kletsnat), anders word ik ziek, en ze zorgen goed voor ons!
Na een kwartier is de bui voorbij en gaan we op weg naar Castalla waar we boodschappen doen, opnieuw schuilen voor nog een buitje en dan doen we de laatste klim naar de Puerto de Biar waarna we de laatste afdaling naar het dorp doen. Het hotel in het centrum, dat we in het verleden bezocht hebben, is er niet meer. We kopen nog wat boodschappen die we morgen nodig hebben en dalen dan verder naar ons hotel dat even buiten het dorp ligt: ‘Castillo de Biar’. Onze fietsen kunnen ergens in een van de tussenruimtes van het hotel worden gestald en het eten is uitstekend!

Bordjes aan het begin van het Via Verde del Maigmó op de plaats waar je onder het spoor door het pad bereikt.
Zie het kaartje hieronder voor de situatie in 2017
Foto links: een van de kortere tunnels die je op het Via Verde tegenkomt. Ze zijn geen van allen verlicht. Er zijn een paar tunnels bij van 500-600 meter, met een bocht erin, en daar kun je het uiteinde niet van zien en is een lamp op je fiets noodzakelijk. Het wegdek is verder uitstekend in de tunnels.

De weg die we nu rijden is rustig klimmend over een afstand van bijna 15 kilometer. Landschap is groen (veel snoeptomaatjes worden hier verbouwd, maar ook druiven) en verkeer is er niet! Vlak voor we de RM-424 bereiken, passeren we ook de provinciegrens Valencia-Murcia en het wegdek verandert op slag van goed naar rampzalig! We volgen de boerenwegen die hier in de landbouwvallei liggen, houden een rustpauze en klimmen heel licht de vallei uit waarna we aan het stevigste klimmetje van vandaag beginnen: ruim 100 meter klimmen in 2,5 kilometer! De eerste keer (in 2013) viel ons dat zwaar, dit keer gaat het vrij makkelijk, alhoewel het ook nu weer behoorlijk warm is! De afdaling daarna is 16 kilometer en gaat nog steeds over een beroerd wegdek, maar de omgeving is fantastisch.

Al jaaaaaren wordt er hier iets aan de weg gedaan, heel vaak wordt er ook niets gedaan, maar het lijkt erop dat er nu toch wat wordt doorgewerkt. Maar het zou me niets verbazen als dat viaduct er over 4 jaar nog steeds hetzelfde bij ligt!

Op het punt waar de bouwwerkzaamheden voor de nieuwe autovia A-33 zichtbaar worden (er staat een half afgebouwd viaduct dat verkeer over die A-33 heen moet leiden), is het met de rust en schoonheid gedaan en karren we snel naar Jumilla toe. We zitten in hotel Monreal en na ons te hebben opgefrist gaan we boodschappen doen en eten in het centrum. Om roamingkosten te voorkomen koop ik in het buitenland altijd een data-only kaartje voor mijn MiFi station. Na 15 juni is dat gelukkig nergens meer nodig in Europa en gaat het gewoon via mijn eigen databundel. Onze fietsen hoeven trouwens dit keer niet in de autogarage onder het hotel maar kunnen gewoon in een afgesloten ruimte achter de eetzaal.

• kaasplateau
• paté
• gevulde champignons
• geitengoulash
• gemarineerd geitenvlees

Na onze klim naar het uitzichtpunt volgt een lange afdaling tussen spectaculaire rotsen met diepe ravijnen aan beide zijden van de weg.

Na een rustpauze gaan we dalen en dat is in dit landschap ook weer een spectaculaire gebeurtenis tussen steile rotswanden en diepe ravijnen. We dalen naar een prachtige brug over de Rio Segura en vervolgen onze route door rustige heuvels in veel groen! Bij de splitsing naar Socovos slaan wij rechtsaf over een prachtig, rustig weggetje naar Ferez en in dat dorp (waar we naartoe moeten klimmen) puffen we in een bar weer even uit. Daarna gaan we via een klein, steil weggetje het dorp weer uit en over de (ook weer rustige) cm-3225 naar Letur. Hostal La Artezuela ligt buiten het dorp - zeer diep in het dal dat je bereikt als je het dorpje in- en door bent gereden! Het weggetje is bekleed met betonplaten in de 18% steile haarspeldbochtjes en in de overige delen ligt er een soort asfalt. Het is 1200 meter lang en gemiddeld daal je met 11%, maar dus ook korte stukken veel steiler. Vooral met de bepakte fietsen een hele opgave. We vragen ons ook af hoe we hier morgen weer uit moeten komen?
Eenmaal in ons hostal is het een enorme drukte, want er is vandaag een MTB tocht gehouden waarbij de deelnemers 2 keer de klim het dorp uit moesten maken…
We installeren ons in onze kamer, douchen en gaan daarna eten. De fietsen staan in de overdekte hal naast onze kamer.
Tenslotte waarvoor we hier kwamen: is dat weggetje naar El Entredicho begaanbaar? Navraag leert dat dit weggetje naar Elche de la Sierra gaat via de brug (Puente de Almazarán) over de Rio Segura. Dat pad (Camino de los Pradillos en Camino de Hoya Nevada) is onverhard en is voor 4WD voertuigen te doen. Ook op een MTB kun je er zonder meer gebruik van maken. Met bagage (zoals wij rijden) is het niet aan te raden. Zeker het deel tussen Letur en die brug kent ook weer flink wat klimwerk. Na de brug is het terrein beter begaanbaar, maar wel erg droog en het is een veel opener landschap.

Overigens had ik zelf ook al mijn oog op deze weg laten vallen toen we er in 2008 in de buurt waren. De weg begint 11 kilometer voorbij Letur en is duidelijk aangegeven. Het is een onvoorstelbaar mooi weggetje door een verlaten gebied met af en toe wat huisjes en schaapsherders. Hij ligt oostelijk van de Rio Taibilla en je rijdt een kilometer of 20 op een hoogte tussen de 800-900 meter boven het rivierdal voordat je gaat klimmen naar het stuwmeer.

Prachtig tafereel als deze kudde geiten (het zijn er 1100) onze weg verspert. Als we later de herder tegenkomen (daarom weet ik ook het aantal geiten), biedt hij ons een slok aan uit zijn fles met zelfgestookte drank! Het is wel een moderne herder: hij komt met de auto aanrijden…

Er staan veel bomen dus schaduw is altijd te vinden. En in de ruim 5 uur dat we over dit weggetje rijden, komen we 2 auto’s tegen en verder niemand…
In 2013 reden we aan de andere kant van de rivier over de weg (cm-3225) die toen zo rampzalig onder handen was genomen.
Bij het stuwmeer aangekomen (waar we in 2008 aan de andere oever stonden) kiezen we voor de weg over de dam en daarna de onverharde weg rond het stuwmeer die uiteindelijk weer aansluit op de AB-507 naar Nerpio. Eenmaal op die weg (en het is nu heet geworden en er is hier vrijwel geen schaduw) moet nog wel een klim van 6% worden weggewerkt voordat we bij Hostal Nogales naar binnen kunnen. Onze fietsen staan in de opslagruimte van het hostal. We kunnen er ’s-avonds lekker eten.

Het stuwmeer van Taibilla. In 2008 reden we erlangs op de andere oever. Zie de foto hieronder.

Deze schapen zijn de enige levende wezens op onze route door dit gebied. De herder met zijn hond zit verderop onder een boom uit te rusten.

Na de hoogvlakte volgt een stevige afdaling (8%) naar Góntar waar we in hostal Casa Pedro een mooie kamer hebben. Wegens de rustdag van het hostal kunnen we er niet eten, maar de eigenaar beheert ook een klein winkeltje en daar kunnen we alles kopen wat we nodig hebben om vanavond niet te hoeven verhongeren.
Onze fietsen staan binnen naast de eetzaal. We zijn de enige gasten.

Dat soort borden kwamen we vaker tegen en meestal is het voor fietsen geen probleem om verder te gaan, maar in dit geval zou ik graag wat meer zekerheid hebben. Het is vervelend om na 6 kilometer zwaar klimwerk voor een ingestort/weggespoeld wegdek te staan waar je echt niet voorbij kunt. Gelukkig komt er net een parkwachter met zijn auto het weggetje afgereden en die verzekert ons dat we overal perfect langs kunnen.

Nog even genieten van de koelte langs de rivier en onder de schaduw van de bomen…

We gaan dus op weg en we weten ook dat het zwaarste stuk van de dag nu komt: 8 kilometer a 7%, maar dat is het gemiddelde en we schieten heen en weer tussen, 2%, 7%, 11%, 4%, 16% enz., vermoeiend fietsen. De paar stukken boven de 11% lopen we. Het wegdek is verder in prima staat. De temperatuur loopt op naar 30º–35º, maar gelukkig is er veel schaduw van bomen. We hebben ruim 3 uur nodig om een hoogte van 1580 meter te bereiken, 600 meter hoogteverschil vanaf de brug bij La Toba.
Dan komen we op een stukje hoogvlakte dat aansluiting geeft op de A-317 en nu weet ik dus na 4 jaar dat dit weggetje inderdaad een mooi weggetje is om te fietsen en een prima alternatief om in Pontones te komen! Tot onze eindbestemming is het nu over de A-317 nog 30 minuten rijden en goed te doen, we kennen hier inmiddels het landschap uitstekend en de afdaling naar het dorpje is weer geweldig. We worden in de Refugio del Segura hartelijk ontvangen en ze weten zich ons nog goed te herinneren. Vooral omdat we hier 4 jaar geleden met een zware sneeuwstorm wegreden!

We worden ingehaald door een paar fietsers op ATB’s en die hebben nog minstens 8 tandjes lichter verzet op hun fietsen zitten (22 x 36; wij: 28 x 34) waarmee zij ook al lastig naar boven komen!
Als we later dit deel weer terugrijden moeten we sommige steile stukken (dalend) echt lopen omdat de banden hun grip dan helemaal kwijt zijn.
Los van dat alles is het wel een bijzonder indrukwekkend gebied waar de rust alleen verstoord wordt door het geknerp van je banden op het ruwe wegdek.

Een indrukwekkend gebied om doorheen te rijden.

Eenmaal op de hoogvlakte is er beter te rijden. Je moet wel steeds klimmen (naar 1800m) maar dat is niet zo heel steil meer en het wegdek is hier wat rustiger.
Het verdere verloop van de route kent weer wel stukken met veel klimmen en dalen, opnieuw langs steile stukken. De route staat ook feitelijk aangemerkt als de (wandelroute) GR-247 en vanuit dat oogpunt is het niet echt aan te raden om met bepakking op je fiets het traject te doen, tenzij je bereid bent om ook hele stukken te duwen!

Als wandelgebied is het fantastisch. We keren terug naar het dorp en eten dan in het restaurant van hotel Ruta del Segura (waar we in 2008 verbleven). Tijdens het eten komt er een enorme onweersbui langs met een stevige partij hagelstenen! Goed dat we binnen zitten…

Je kunt hier op mapillary een stukje met ons mee fietsen

Als we het dorpje naderen komen we terecht op de A-310, de hoofdweg, en die ligt te branden in de hete zon. Het is er 39º! En dan nog het dorp inklimmen!! Als we nahijgend aankomen bij de supermarkt gaat die net sluiten, maar met een zielige blik mogen we toch nog even wat boodschappen doen!
Daarna eten in een restaurantje waar we een Nederlandse fietsster tegenkomen waar we ervaringen mee uitwisselen en ook de Ierse man die we in Hellín in het hotel hadden ontmoet. Dat komt goed uit, want hij gaat weer terug naar datzelfde hotel en wij hebben bij vertrek daar de sleutel meegenomen! Die kan nu mooi met hem mee terug. Ik krijg een paar dagen later een mailtje van de eigenaar dat de sleutel goed is aangekomen!

Even rusten voor foto's, drinken en rondkijken!

We komen nog 2 Nederlandse fietsers tegen (alle fietsers hier rijden de Benjaminse route), en ook daar zitten we een tijd mee te kletsen. Dan rijden we het laatste stukje naar ons casa rural (‘Cortijo La Ajadrea’) dat even buiten het dorp ligt, in de richting die we morgen ook moeten gaan. Het ligt van de hoofdweg af maar staat goed aangegeven.
Bij aankomst is er niemand te zien maar op de deur hangt een briefje dat ons welkom heet en vertelt in welke kamer we moeten zijn. We zijn de enige gasten zo te zien en we hebben een prachtig hoek-appartement met keuken, slaapkamer, balkon én airconditioning. We zetten onze fietsen in de gang neer, installeren ons en bereiden ons diner. We hebben vanaf het balkon een prachtig uitzicht op de bergen in de omgeving, we zien een mooie zonsondergang.
Ook later op de avond zien we verder niemand bij het huis en ook de volgende ochtend is er niemand!

En dit is het diner dat we in Siles nog net konden kopen!

Nog een verschil: destijds was de weg in prima conditie, dit jaar is het een gatenkaas! Het valt ons nu ook zwaarder dan 17 jaar geleden toen we klaarblijkelijk soepel naar boven reden; dit jaar hebben we de pauzes in de schaduw hard nodig! Maar die 17 jaar ouder speelt natuurlijk ook een rol!

Op de Puerto de las Crucetillas even bijkomen...

De bijna 500 meter klimmen (over 8 km) doen we in iets meer dan 2 uur. De beloning komt in de afdaling die ons naar Batán del Puerto brengt door een vallei die zijn weerga niet kent: kleurige rotswanden, bloemen in overvloed, veel groen, snelstromend water, mooie doorkijkjes, grasveldjes, weilandjes, schaduw en helemaal niemand te zien!! Onvoorstelbaar mooi!

In 2000 vervolgden we na Batán del Puerto de weg in de richting van Paterna del Madera en ik weet eigenlijk niet meer of de weg die we vandaag rijden, naar Rio Madera de Abajo, er toen ook al was, want dat zou ons wel gescheeld hebben. Nu hebben we daar een hostal om de dag af te sluiten in een weldadig groene omgeving.

Waar wij rijden heeft dat gelukkig niet geleid tot het ‘rechttrekken’ van de weg. Alle bochtjes en de schaduwgevende bomen staan er nog! We zijn sneller dan verwacht op de col. Na een korte rustpauze komt er een geweldige afdaling van 6 km à 5%! Vooral bij Vianos dalen we in een geweldige canyon onder het dorpje door. Daarna richting Alcaraz waarbij opvallend is dat de bergen nu ‘uit het landschap’ verdwijnen.
In Hostal Rosales hebben we een prachtige hoekkamer met balkon (waar we de fietsen op kunnen stallen) en een natuurlijke airco door de heerlijke wind die door de kamer waait. We eten er ook nog een fantastische lunch.

De route gaat ook vandaag weer door een erg mooi en groen gebied. Ook het water in de naast de weg stromende Rio Madera is prachtig helder.

Het pad heeft als startpunt Albacete, wij rijden dus in omgekeerde richting. Voor de bewegwijzering maakt het niet uit, de routebordjes staan in beide richtingen opgesteld.
Vanuit Alcaraz is het 5 kilometer vóór je bij het begin van het pad komt op een kleine rustplaats met wat bankjes en tafeltjes en een informatiebord over het traject. Vanaf daar is het nog 7 kilometer naar het hoogste punt van de route dat op 1050m ligt.
De route loopt in hoofdlijn parallel aan de N-322, maar is daar steeds voldoende ver van verwijderd om de indruk te wekken dat je echt helemaal alleen door het landschap rijdt. Dat doen we in zekere zin ook wel, want tot we in het stadsgebied van Albacete arriveren, komen we op deze route niemand tegen! We zien trouwens op die plaatsen waar we de N-322 kunnen zien dat ook op die weg vrijwel geen verkeer rijdt. Het lijkt een bewijs van de stelling dat de autowegen in Spanje zijn aangelegd (met geld van de EU) ten behoeve van de wegenbouwers. Je rijdt op dit via verde een route door prachtige, wilde natuur met bermen vol bloemen en talloze verrassende plekjes, plantages, doorkijkjes en verlaten stationnetjes. Er is ook een bron, maar of die veilig is om te drinken durf ik niet te zeggen. Er zijn ook een paar rustplekken langs de route.

Op sommige plaatsen kom je nog oude stationsgebouwtjes of seinwachtershuisjes tegen.

Op twee plaatsen is het oorspronkelijke traject niet (meer – of nog niet) begaanbaar. Even voorbij het kruisen van de CM-313 lijkt het traject volledig te zijn ingestort en wordt je naar een smal pad geleid dat direct langs de N-322 loopt. Deze omleiding is behoorlijk lastig begaanbaar en het wegdek is van beroerde kwaliteit. Je kunt beter op de N-322 gaan fietsen en weer terug naar de oude route waar dat goed kan. Je kunt op mijn Mapillarybeelden zien hoe het daar is. Ik zie niet gebeuren dat het oorspronkelijke traject hier op korte termijn wordt hersteld, deze omleiding lijkt mij ‘semi’-permanent!

Een watertappunt langs de route, maar ik weet niet zeker of dit wel betrouwbaar drinkwater is…

Een paar kilometer verder is de route weer omgeleid en hierbij word je wel over de N-322 gestuurd om er 2,5 kilometer verder weer vanaf te gaan. Daar verandert ook het landschap behoorlijk: vlak, droog, heet en de weg is van beroerde kwaliteit met enorm veel kuilen en losse steenslag. Pas daar waar het weer wat smaller wordt, is het wat leuker om te fietsen. We verlaten het spoortraject bij het ‘Via Verde del Canal de la Estacadilla’ want dat is geasfalteerd en brengt ons wat meer bij onze eindbestemming in Albacete: ‘Apartmente Estacion M+S’. Een uitstekend en smaakvol ingericht appartement op de begane grond waar we de fietsen zo binnen kunnen rijden. We hebben alles wat we nodig hebben aan comfort en doen boodschappen in het winkelcentrum op het ernaast gelegen station.
Er valt ook een flinke regenbui als we die boodschappen doen en gedurende een aantal uren in de avond.

De vroegere autoweg is nu een fietsroute geworden en de auto's hebben er (rechts) een weg bijgekregen.

Daarna volgt een indrukwekkende tocht van 36 kilometer stroomafwaarts door de gorge die de rivier hier in honderdduizenden jaren heeft uitgeslepen. Het is prachtig weer geworden, blauwe lucht en de steeds weer nieuwe uitzichten op de rivier zijn bijzonder. Ook de vele rotswoningen maken opnieuw indruk en geven aan deze gorge een heel speciale sfeer. Er is nauwelijk verkeer en we gaan vrijwel zonder veel te hoeven trappen dalend naar Alcalá del Júcar waar we opnieuw in hetzelfde hostal zitten als 17 jaar geleden! Onze fietsen kunnen in de garage van het hostal. Vrijwel alle winkels en restaurants zijn hier vandaag gesloten, dus na bezoek aan de kleine supermarkt naast ons hostal organiseren we een eigen diner op de kamer en maken plannen voor morgen. Twee dingen vallen ons hier op:

1. Er ligt ontzettend veel vuil op straat en langs de rivieroever
2. De mensen zijn stuurs en groeten niet

Het bruggetje dat verlossing brengt. In 1997 waren we (nabij Luciana) ook op zoek naar zo'n bruggetje…

Grote groepen schoolkinderen zijn hier klaarblijkelijk op kamp en zijn in groepjes van 10-12 in rubberboten bezig de stroomversnellingen in de rivier, onder het bruggetje door, onder leiding van een trainer de baas te worden. Dat gaat met veel geschreeuw en plezier gepaard.
Wij blijven er een tijdje naar kijken en zijn bezig moed te verzamelen, want wij moeten nu in de inmiddels toegenomen hitte – we bereiken vandaag de 38º! – een klim naar 850m maken over een afstand van 15 kilometer.
De weg is hier uitstekend, maar omdat de zon nu recht boven ons staat hebben we weinig profijt van de bomen die er staan! De omgeving is ook wat eentonig aan het worden. We dalen naar Venta del Moro, klimmen dan weer omhoog het dal uit en bereiken de N-III (parallelweg van de autovia A-3) waarop weinig verkeer rijdt maar waarover we met snoeiharde tegenwind naar Utiel rijden. In Hostal El Vegano nemen we onze intrek. De fietsen kunnen in een gemeenschappelijke salon. We doen boodschappen in de buurt, halen een pizza en eten die op de kamer op! Het regent 's-nachts veel en hard.

Een stuk verderop in de afdaling vanaf Tabaqueros. Slalommend rijden we over de asfaltstroken tussen de kuilen en gaten door.

Het doet een beetje denken aan de verlaten fabrieken die we ooit bij Saarbrücken zagen.

Het lijkt in dit geval de fabriek te zijn die ooit nodig was om het cement en beton voor de stuwdam te maken. We nemen er even de tijd voor, want vanaf de stuwdam zien we ook de weg liggen op de onbeschutte zuidhelling die we zodadelijk weer op moeten klimmen! Het hoogste punt is daar de Col de Mataparda van 850m hoog, voor ons een klim van ruim 300 meter over 7 kilometer. Gelukkig is er in die klim een mooi tunneltje met uitkijkbogen waar we weer even kunnen bijkomen (en foto’s van het stuwmeer kunnen maken), want de zon schijnt inmiddels uitbundig.

Na de col is het simpel dalen naar Tuéjar waar we vrij vroeg aankomen en dan ook maar direct aanschuiven voor een uitstekende lunch! Onze fietsen staan in de afgesloten feestzaal.

Nee, dat is géén fietspad daar op het midden van de weg!
En in die dorpjes - dit is in Aras de Los Olmos - kan het dan flink heet worden zonder schaduwgevende bomen.

Na het passeren van de rivier moeten we opnieuw gaan klimmen naar Santa Cruz de Moya waar we op 900 meter uitkomen. Het is nu wel erg warm geworden en daardoor wat zwaarder dan de eerdere klimstukken vandaag. Vanaf onze hoge route zien we 200 meter lager de Rio Turia liggen en weer moeten we daar naartoe dalen en ook weer met flink wat steile stukken en haarspeldbochten. Eenmaal op dezelfde hoogte als de rivier zijn we snel in het casa rural in Casas Bajas. We zijn de enige gasten en melden ons bij de bar er tegenover waar we hartelijk worden ontvangen.
We eten 's-avonds ook weer in de bar (het dorpje heeft niet veel te bieden) en bespreken de plannen voor de komende dagen. Er wordt slechter weer verwacht met regen en onweer en we willen daar niet in terecht komen als we in bergachtig gebied fietsen.
We besluiten daarom richting Teruel te gaan, waarvandaan we mogelijk een deel met de trein kunnen doen. We doen dat in 2 etappes omdat we niet zeker zijn over het traject en de precieze weersontwikkelingen. Bovendien is het een grote stad en is het handiger om bij slecht weer dáár te zijn dan in een klein dorpje.

Wandeling in de avondzon in de omgeving van ons mooie casa rural.

We nemen er de tijd voor, anders zijn we veel te vroeg in ons volgende hostal. Als we daar uiteindelijk aankomen worden we vriendelijk ontvangen en we hebben een leuk appartement met apart zitkamertje en 2 balkonnetjes. Uitzicht op onze fietsen, want die moeten vannacht buiten blijven staan. We hebben de sturen met plastic zakken afgedekt en de zadels mee naar binnen genomen. De fietsen staan met sloten vast aan het hek van het ernaast liggende gezondheidscentrum van het Rode Kruis.
Als we ons hebben ingericht gaat het flink onweren en valt er een enorme stortbui! We waren dus maar net op tijd binnen. We lunchen uitstekend in het restaurant. Later in de middag als de zon weer flink schijnt gaan we nog wat rondwandelen, maar veel is er in Villel niet te beleven…

En ook in de trein hebben de fietsen een prima plek. Zelfde systeem als in de Franse treinen.

Voor de fietsen is er een systeem met haken om ze in op te hangen en dat werkt uitstekend (het lijkt op het systeem in de Franse treinen). Er kunnen 3 fietsen mee. Instappen is ook probleemloos met perron en trein op dezelfde hoogte.
De rit naar Zaragoza duurt 2 uur en voert door een prachtig landschap met indrukwekkende vergezichten. Bij het naderen van die grote stad gaat het regenen en dat blijft het de komende uren ook gestaag doen. We hadden al uitgezocht dat er in het stationsgebouw (dat 3 keer groter is dan Amsterdam CS) een hotel is, en dat heeft voor ons een prachtige kamer op de 3e verdieping met fenomenaal uitzicht over de verkeersafwikkeling rondom een druk station. We eten in het hotel.

Als we Alcalá de Gurrea zijn gepasseerd krijgt Jonne een lekke achterband! In de schaduw van wat bomen bij een kerkhof kunnen we de zaak bestuderen. Een klein doorntje is in de band gedrongen en heeft ook de binnenband doorboord.

Het enige schaduwplekje in de buurt ligt aan de zijkant van dit kerkhof!

Ik weet het gaatje te lokaliseren en te plakken en na een halfuurtje rijden we weer verder. De band blijft echter heel langzaam leeglopen en iedere 10 minuten pomp ik er weer wat lucht in.

De omgeving wordt hier steeds mooier en vooral het stuwmeer is bijzonder. Om 17.30 arriveren wij bij hotel Mirador de las Gruelas, een verzameling kleine huisjes aan de oever van het stuwmeer en gebouwd op de ruines van een oudere nederzetting.
Na opfrissen controleer ik eerst de achterband en kom tot de ontdekking dat er vlak naast het reeds gedichte lek, nóg een gaatje zit. Dat wordt ook gerepareerd en de band is sindsdien weer helemaal op spanning! We kunnen buiten eten met zicht op de ondergaande zon in het stuwmeer.

In Ayerbe houden we een 2e rustpauze op het dorpsplein en gaan daarna weer verder om nu een fantastisch en spectaculair landschap binnen te rijden dat uiteindelijk zal uitmonden in “Los Mallos de Riglos” vlakbij Murillo de Gállego waar we in hostal Casona de la Reina Berta een kamer hebben. We nemen – om daar te komen – één afslag te vroeg waardoor we weer heel steile straatjes voor onze kiezen krijgen. Je moet dus de laatste afslag nemen, waar op de hoek ook een restaurant zit. Onze fietsen staan in de hal van het hostal.
Helaas zijn de winkels in het dorpje op dinsdag gesloten en het restaurant bij de camping aan de overzijde gaat pas om 20u open! We lopen terug en via de weg, die we eigenlijk vanmiddag al hadden moeten nemen, gaan we naar ons hotel, maar eten eerst nog uitstekend in het restaurant La Terraza de Casa Yeste!

Als we over de brug rijden (2 km vóór Murillo) en afstappen voor het maken van wat foto's, komt ook de Streetview auto van Google langs. Die laat zien dat we er echt geweest zijn in 2017.

In Puente houden we een goede lunchpauze en gaan daarna aan de rustige klim naar Hecho beginnen. Niet erg steil, wel zwaar door het ontbreken van bomen die schaduw geven. We stoppen vaak bij de plekjes waar een enkele boom wél schaduw geeft.

In hotel Casa Blasquico hebben we een kamer op de hoogste verdieping. Wel veel ruimte, weinig uitzicht. We maken nog een avondwandeling in de omgeving en eten ’s-avonds erg lekker in het restaurant van het hotel.
Fietsen staan in afgesloten ruimte.

Ook opvallend is de invloed van de de hoge rotswanden op de nauwkeurigheid van mijn GPS, want die laat me plotseling 300 meter of meer naast de weg fietsen waar ik in feite op rij!
We passeren het dal met de camping waar we in 2000 twee dagen hebben gezeten, maar gaan nu door naar de col op 1342 meter. De afdaling daarna is een plezier om te doen met eerst veel bochtjes en daarna lange rechte stukken waarop we mooi kunnen doorzeilen! Dan sluiten we aan op de NA-137 waar 2 politiemannen staan die het verkeer (dat er overigens niet is) in de gaten houden en die ons er op wijzen dat we eigenlijk onze helm moeten dragen. Het is voor het eerst sinds de invoering van de helmplicht in Spanje (in 2000) dat we daarop gewezen worden!

Hostal Lola is een "Bike Friendly" hotel met een goede stalling waar de fietsen kunnen worden opgehangen. Er is plaats voor 8 fietsen.

In Isaba zitten we opnieuw in Hostal Lola (net als in 2000), maar het is is opvallend mooi verbouwd en we hebben een prachtige kamer met groot balkon. Het is een “bike friendly” hotel en er is een aparte ruimte waar de fietsen aan rekken kunnen worden gehangen. Er is plaats voor 8 fietsen. We eten er ook uitstekend.

Op de col zien we wat er aan de hand is: in Spanje is het fantastisch, zonnig weer, in Frankrijk hangt een 400 meter dik wolkendek in het dal waar wij dadelijk in moeten afdalen! We nemen uitgebreid de tijd om deze wonderlijke tweedeling te bekijken en hebben wat gesprekken met andere bezoekers hierboven.
Tenslotte stappen we – jas en lange broek weer aan – op de fiets en gaan aan de afdaling in de grijze soep beginnen. Het zicht is meestal niet meer dan 25 meter en Jonne die voor me rijdt kan ik regelmatig helemaal niet meer zien. Ook van de diepe dalen die naast ons moeten liggen valt niets te zien. Er komt sporadisch wat verkeer voorbij, een enkele motorrijder, een auto en wat wandelaars.

Op de Col de Erroimendy is de mist nog steeds een dikke soep. We weten hoe het er hier uit kan zien, want in 2003 was het wél mooi weer!

Op de Col de Erroimendy (die in de afdaling van de Larrau een kleine oprisping is) komen we een kudde schapen tegen! Pas als we onder het wolkendek duiken komt het grootse, indrukwekkende landschap tevoorschijn dat hier te zien en te beleven is. Ik was vergeten dat het zulke diepe dalen waren.
De afdaling naar Larrau is bijna 1000 meter en het zijn enorm steile stukken (11%) waar we langs dalen! In het dorp houden we een koffiepauze en vervolgen dan nog steeds stevig dalend totdat we uiteindelijk 3 kilometer voorbij Larrau – langs de snelstromende rivier – in sneltreinvaart naar de D918 rijden waar we afslaan naar Montory waar we in Auberge de l’Etable een kamer hebben en we ook kunnen eten.
Onze fietsen staan in de garage.

Spoorbrug op het ‘Voie Verte de Salies de Béarn á Escos’

Tenslotte komen we op het ‘Voie Verte de Salies de Béarn á Escos’ dat vandaag de kroon op deze etappe is. Een prachtig traject met veel schaduw en een goed wegdek met veel mooie uitzichten en heel veel groen.
Pas bij aankomst in Salies merken we dat het behoorlijk heet is geworden! We hebben in een prachtig landhuis ‘Le Trianon de Salies’ een mooi appartement met kitchenette en dat betekent een bezoek aan de supermarkt om eten te kopen dat we op onze kamer kunnen gaan klaarmaken en opeten. Het is vrij warm op de kamer maar we hebben een grote ventilator die verkoeling brengt. Onze fietsen staan beneden in de hal van het huis.

Heerlijke rust op het fietspad naar Salies! En ook de schaduw komt goed van pas: het is alweer 32º

Langs de Gave de Pau een mooi picnicplekje met uitzicht op de "Bec du Gave"

De route daarna is vrij druk en we karren maar gewoon door totdat we in Bayonne op het fietspad langs de rivier uitkomen.
Aan de zijde waar wij rijden oogt de stad niet erg fraai en ook als we aan de andere oever de stad weer verlaten (via veel industrie) is het niet erg bijzonder. Pas bij Ondres komen we terecht op de mooie ‘Vélodyssee’ fietsroute die we tot aan Capbreton kunnen volgen. We maken wel een uitstapje naar Ondres-plage om daar na ruim 3 weken weer eens de zee te kunnen aanschouwen! De zon gaat trouwens hier weer flink schijnen, maar op het strand waait het stevig. In Capbreton zitten we in hotel Porto Rico. Fietsen kunnen in het fietsenhok.

We houden korte pauzes in St. Girons-plages en Contis-plage en daarna nog een paar maal op schaduwrijke plekjes. Om 17u zijn we bij het hotel (Chez Jean-Paul), maar dat gaat pas om 18u open. Gelukkig is er een hotelgast die net naar buiten komt waardoor wij erin kunnen, de eigenaar bellen en horen welke kamer voor ons is.
Tijdens en na het eten maken we de plannen:
Fietsen naar Bordeaux zou te doen zijn, maar de harde wind uit het NW en de eentonigheid van de omgeving maken dat niet aantrekkelijk. Wat dat betreft is bv. de route variatie in Spanje veel aantrekkelijker. Die variatie kun je in Frankrijk natuurlijk ook vinden, want in de Pyreneeën is het ook zeer aantrekkelijk, maar een duinroute van 1000 kilometer (want zó lang is die Vélodyssee) spreekt ons niet echt aan.
We fietsen dus morgen naar Labouheyre via een mooie route en nemen daar de trein naar Bordeaux om te zien wat we verder kunnen doen!

In de TGV van Bordeaux naar Nantes is er voor de fietsen ruimte in een coupé met 12 plaatsen. Als de fietsen er niet in staan (je moet een plaats voor je fiets reserveren) kun je op die plek ook nog zitten.

We komen uit op een trein die via Tours naar Nantes gaat en vandaar kunnen we dan weer met de stoptreinen naar Lille komen. Eenmaal in die trein zittend (in een kleine coupé voor 12-16 personen en stalplaatsen voor de fietsen), realiseren we ons dat we veel makkelijker vanuit Tours een verbinding naar Lille kunnen vinden en we stappen dus niet over op de stoptrein naar Nantes! Het teveel betaalde voor dat (niet gebruikte) kaartje krijgen we later (zonder problemen) terug. In Tours (feitelijk station St. Pierre des Corps) bekijken we opnieuw de mogelijkheden en dan blijkt toch dat de snelste en makkelijkste methode is om de intercity naar Parijs te nemen en daar de TGV naar Lille. We hebben in Parijs een overstaptijd van ruim 4 uur (we moeten naar een ander station), dus daar kunnen we nog wat van maken, vooral omdat we al om 6.30 de trein moeten hebben! Wij nemen onze intrek na al dit gepuzzel in hotel Le Faisan waar we ook goed kunnen eten.

Wij fietsen en lopen richting Gare du Nord met pauzestop voor koffie en gebak. We bekijken – vanaf de buitenkant – wat toeristische attracties en het weer zorgt voor prima omstandigheden.

Na 4 uur in Parijs te zijn geweest, wordt het weer eens tijd voor wat anders…

Op het station blijkt de TGV naar Lille ruim 20 minuten vertraging te hebben, en bij het instappen komen we een andere Nederlandse fietser tegen die ‘Maastricht–Genua’ (van Benjaminse) heeft gefietst. Hij heeft ook veel problemen gehad om met de fiets vanaf Nice de trein naar Parijs te nemen, ook weer vanwege de beperkte capaciteit die de TGV’s dus blijken te hebben.
In Lille aangekomen bekijken we wat er voor treinverbindingen er zijn met België/Nederland, maar we hebben eigenlijk ook nog zin om door te fietsen. Zodoende stappen we weer op de fiets en rijden naar Kortrijk.
Lille uitrijden is vrij druk, maar meestal wel met fietsstroken of -paden. In België aangekomen rijden we langs de Leie over een mooi, goed geasfalteerd pad naar Kortrijk waar we een B&B vlakbij de Leie hebben.