Het Lac de la Raviège bij Salvetat sur Agout

26 juni, 56 km.
Vanwege de hitte schakelen we over op het vroege-vogel schema: 6u opstaan en om 7u rijden. Dat laatste halen we niet helemaal door wat inpakvertraging maar om 7.30u rijden we weg, nadat we bij de patisserie nog wat heerlijke koeken hebben gekocht. Het is al 24°!
Vanuit Lamalou gaat er een weg naar het Forêt des Ecrivains Combattants en de Col des Princes van 588 meter. Een hoogteverschil van bijna 400 meter in net 3 kilometer en dat is gelijk stevig aanpakken: 10% het dorp uit en later zitten er zelfs stukken 12%-15% en ook nog 20%, daar lopen we maar! Pas bij de aansluiting met de D180 wordt het weer beter fietsbaar. Er hangt wat sluierbewolking maar ook wat grotere plukken er tussendoor en daardoor lopen/fietsen we wel wat koeler. Het is windstil totdat we het dal van Lamalou uit zijn, daarna waait er een verfrissende wind.
In feite is het vanuit Lamalou één lange klim naar de Sommet de l'Espinouse, die 1122m hoog is en vanuit Lamalou is dat 22,5 km klimmen. Daarbij passeren we ook nog de Col de Madale, Col des Avels en de Col de l'Ourtigas. Na deze laatste col volgt eerst nog een korte afdaling voordat je het laatste stuk weer omhoog gaat. In het laatste deel zijn wel veel bomen en doordat we ook steeds hoger komen is de temperatuur aangenaam om in te rijden, het is 22°. In de omgeving van Douch staan prachtige heidevelden in bloei. We hebben 5,5 uur nodig om vanuit Lamalou op de Sommet te komen! Een gemiddelde van bijna 4 km/u!

27 juni, 49 km.
We staan niet zo vroeg op, want het is nog bewolkt en fris, maar de dreigende luchten van gisteren zijn verdwenen. We rijden om 8.30u weg over de D14 langs de noordkant van het meer. Het is 20°, de weg is groen en schaduwrijk. Af en toe een stukje klimmen of dalen, er valt goed te fietsen. Het is zeer stil. We nemen de afslag naar Anglès en gaan over de D52 klimmen naar 863m hoogte. ↓

Het Lac de Raviège bij de stuwdam.

Opnieuw door een schaduwrijk gebied. Daarna afdalen naar Anglès waar we boodschappen doen en een broodje eten voordat we over de D68 richting Brassac gaan en daar de D61 naar Le Vintrou nemen. We komen nu terecht in een onvoorstelbare sprookjeswereld: hoge bomen, dichte bossen, groene velden, bloemen, onwaarschijnlijke lichtval, wonderbaarlijk doorkijkjes en een rust die ongekend is! We komen tot aan Pont de Larn 5 auto's tegen!
Er valt vrijwel geen zon op de weg door de vele hoge bomen, het is prachtig om te fietsen. We klimmen en dalen, het is nergens zwaar.

29 juni, 47 km.
Als we om 7.15u opstaan is het al prachtig weer, maar er staat wel een flinke, koele wind. Om 8.30u zijn we beneden voor een heerlijk ontbijt met wentelteefjes, jus d'orange, crêpes en koffie. We laten een kamer reserveren bij het volgende Chambres d'Hôte in Peyrefitte en om 9u worden we uitgewuifd. De overige gasten slapen nog! →

30 juni, 73 km.
Na het ontbijt rijden we om 9.10u weg onder een zwaar bewolkte lucht. Het is 21° en erg broeierig. We rijden snel naar Courtaly en gaan daar over de erg mooi gelegen D63 naar Sonnac. Het is een rustige klim (5%) in volstrekte rust. We worden door één auto gepasseerd! De klim is 6 kilometer lang door een fraai, groen, golvend landschap en de afdaling is van gelijke kwaliteit (het begint hier saai te worden: zó vaak zó mooi, dat kan toch niet?). Bij Sonnac komen we op de D16 naar Chalabre en tot aan de afslag naar Rivel is het voornamelijk dalen. De afslag naar Rivel is een prachtige platanenlaan, 1.5 km lang! De weg (D520/D205) klimt nu weer licht en na de splitsing (D85) wordt het wat meer, maar alles is uitstekend fietsbaar. Ook al omdat de zon inmiddels is gaan schijnen en de temperatuur tot 23° is gestegen. Ook nu weer rijden we eenzaam rond, er is niemand! Zijn die wegen alleen voor ons neergelegd en worden ze na de zomer weer weggehaald?
Bij de Col de Teil begint een mooie afdaling naar Belesta over de D117. We kopen daar brood en moeten een besluit nemen:

1. Doorgaan – met veel klimwerk – naar Montségur en daar blijven
2. Verdergaan en zien waar we uitkomen

1 juli, 63 km.
Bewolking en grote blauwe stukken bij het opstaan. Vandaag willen we de Port de Lers overgaan en komen we weer in het echte Pyreneeën gebergte. We rijden weg om 8.20u na een goed ontbijt.
De aandrijving van de tandem heeft vóór 3 tandbladen van 52, 42 en 28 tanden en het gebeurt wel eens dat bij schakelen van de 42 naar de 28 (een vrij groot verschil) de ketting naast het kleinste tandwiel valt. ↓

Onze tandem tegen het prachtige ochtendlicht in de bergen.

Vlak voor we bij Niaux zijn overkomt ons dat weer en de ketting zit muurvast tussen frame en tandblad. Bij het weer vrijmaken raakt het kleine blad zodanig beschadigd dat dat niet meer te gebruiken valt! Er zit een flinke slag in het blad en de ketting heeft de neiging er bij iedere omwenteling vanaf te schieten. Wat nu? Verdergaan is uitgesloten, we moeten veel klimmen en dat lukt ons niet met die 42.
We keren om en bij ons hotel (de eigenaar vertelde ons gisteren dat hij zelf ook veel fietst) vragen we of hij een fietsenmaker weet. Die is hier niet, maar hij weet wel een garage die ons kan helpen. Daar gaan we op af en inderdaad weet een monteur met een hamer, een stuk hout en wat geluk de slag uit het tandblad te halen, maar veel kracht durft hij niet te gebruiken, want kans op breuk is aanwezig. Er valt mee te fietsen maar veel vertrouwen hebben we er niet in. We besluiten naar Foix te rijden – dat is simpel stroomafwaarts – waar wel een fietsenmaker is. Het is wel de vraag of hij een nieuw blad van 28 tanden heeft met dezelfde maatvoering met 5 bevestigingspunten. →

Afdalend naar het Etang de Lers.

Op de col is het mooi weer, de zon schijnt flink alhoewel er ook grote wolkenpartijen samentrekken boven de bergen. We dalen naar het mooi gelegen Etang de Lers (1280m) waar we lunchpauze houden. Langs de oevers zitten veel anderen ook te genieten van de omgeving en de rust. Om 13u zetten we aan voor de klim naar de Col d'Agnes van 1580m hoog en er zitten ook hier weer een paar pittige stukken bij die we lopend afleggen. De zon is nu minder aan het worden, het wordt wat koeler en er hangt een dreiging van regen en onweer!
De ketting maakt af en toe een rare tik en vlak voor we bij de col zijn breekt hij! Waarschijnlijk heeft hij gisteren zo'n klap gekregen toen hij tussen het tandwiel sloeg, dat een schakel ontzet is.
We lopen naar de col, zien een mooi stuk in een bocht lager waar we kunnen stoppen en laten ons daar naar toe afzakken. Ik vervang een paar schakels door nieuwe en we kunnen aan de afdaling beginnen. De temperatuur is gezakt tot 11° en het is ook nogal nevelig. We kleden ons warm aan en storten ons dan in een woeste afdaling door een indrukwekkend landschap met diepe valleien en steile rotsen waar prachtige waterstromen naar beneden komen. Aulus les Bains zien we – 900 meter lager – al liggen.

De weg is vrijwel steeds 9% (er staan ook hier weer borden) en de weg slingert zich met veel haarspeldbochten naar het dal toe. Door de dreigende luchten een bijzondere afdaling. Om 15u rijden we Aulus binnen en informeren in het warme VVV kantoor naar de mogelijkheden. In het ertegenover gelegen 'Gite Goulue'- dat vooral is ingesteld op wandelaars en rondtrekkers – is een kamer voor ons vrij en ook het beddengoed kan worden verzorgd. De gite is nog volop in aanbouw/renovatie in het voormalige casino van Aulus. Het wordt erg stijlvol gedaan en de beheerders zijn buitengewoon vriendelijk. →

3 juli, 68 km.
Er hangt nog veel nevel in het dal, het is 13°, maar er zijn ook lichte stukken zichtbaar en zelfs al wat blauw. Na een lekker ontbijt worden we uitgewuifd door het beheerdersechtpaar en met lange broek en vest nog aan beginnen we aan de lange afdaling door de Vallee du Garbet naar Oust. Het is één van de indrukwekkendste Pyreneeën-valleien die we kennen. Steile, groene bergwanden, de prachtige rivier de Garbet, mooie kleine dorpjes met karakteristieke trapgeveltjes en allemaal heel bijzondere 'klokkenfronten'. Het is een toverachtige vallei! De afdaling gaat heel geleidelijk en we hebben 2 pedaalslagen nodig om (17 km verder) in Oust te komen. We kopen wat fruit en kaas voor de volgende eetpauze en gaan via de D32 naar de Gorges de Riba waar we over de linkeroever naar St. Girons rijden. Het alternatief over de D17 naar Cap de Bouirex en de Col de la Core willen we door slechtere weersomstandigheden nu niet doen, het zou ons teveel tijd kosten door de flinke klim.

De Gorge is prachtig groen en erg rustig, maar als de linkeroever druk zou zijn, kun je altijd uitwijken naar de rechteroever want dat is op de kaart een 'wit' weggetje en nog rustiger.
In St. Girons vinden we in de eerste straat die we inrijden al een goede fietsenwinkel waar we een ketting kunnen kopen (we hebben hem niet nodig gehad en zelfs in de 4 volgende jaren ook niet). We verkennen nog een klein stukje van de binnenstad en gaan dan via de D618 richting Audressein. Op de rotonde in St. Girons is die weg moeilijk te vinden want het bord staat verborgen achter een paar bomen en struiken!

De D618 voert eerst door een mooie, brede vallei en we maken nog een flinke snelheid. Na Audressein wordt de vallei smaller en komen we weer in de echte Pyreneeën terecht: groen en vochtig! De weg is overigens prima in orde, want de Tour de France komt hier over twee weken voorbij en daar zijn ook overal de tekenen al van te vinden. Het is een jubileumtour: 100 jaar. We bellen eerst nog even op naar Auberge de L'isard in St. Lary om een kamer te reserveren, want anders moeten we in Audressein een plekje vinden.

Van die dingen ja, van die dingen!!

4 juli, 57 km.
Als we opstaan ziet de lucht er al veelbelovend uit met veel blauw, maar het is nog wel 11° als we om 9.40u wegrijden. In één uur tijd weten we de 400 meter hoogteverschil naar de Portet d'Aspet te overbruggen: 2 km stevig klimmen, 2 km rouleren en na het dorpje Portet d'Aspet nog eens 2 km stevig klimmen. Op de col is inmiddels een Auberge verschenen (in 1992 was er alleen een camping). De zon schijnt al behoorlijk als we weer gaan dalen en dat gaat met een aantal flink steile stukken waarvan er een met een bord van 17% wordt aangegeven. De weg voert ons door een fantastisch bos, dat wisten we nog, maar dat het zó steil was? Bij het monument voor Fabio Casartelli (de wielrenner die hier in de afdaling in 1995 ten val kwam en overleed) blijven we een tijdje rondkijken. Veel wielrenners (amateurs) hebben hier voor overleden 'fietsmaatjes' een kaarsje en foto neergezet of andere herinneringen aangebracht. Het wordt wel allemaal goed onderhouden.

Vlak voorbij Ger de Boutx even op adem komen. We zitten in de beklimming van de Col de Menté

5 juli, 63 km.
We ontbijten op de kamer ons eigen voer en rijden om 8.20u bij het hotel weg. Tegen de ochtendfrisheid hebben we nog een vestje nodig. We nemen de weg door de stad langs de electriciteitscentrale om zo laat mogelijk op de hoofdweg uit te komen. Daar begint het klimmen gelijk goed en kunnen we overschakelen op zomerkostuum. De eerste 4 km zijn stevig klimwerk, na de haarspeldbochten wordt het makkelijker. →

Om 12u zijn we op de col waar we crêpes en thee nemen voor we we aan de afdaling in de Vallée de Louron beginnen. Het is warm geworden en het uitzicht op het Lac Génos is formidabel. De afdaling is behoorlijk steil en de remmen gloeien weer! Halverwege stoppen we voor een lunch. Op dit moment moeten we ook een beslissing nemen over het vervolg: We willen graag naar het Parc de Néouvielle bij het Lac d'Orédon waar een mooie Gite is. Daar willen we dan minstens één wandeldag inlassen. We zouden dan vandaag nog via de Col d'Azet naar St. Lary-Soulan (800m) gaan en een dag later naar het Lac d'Orédon (1874m). →

Een van de andere fietsers hierboven maakt een foto van ons. Zij willen ook met onze tandem op de foto!

Ook de Col d'Aspin is steeds goed te zien. De eerste 2 km zijn niet meer dan vals plat, dan wordt het 5% – 7% en een paar gedeelten 8% – 9%. Een paar vervelende stukjes lopen, de rest wordt trappend afgelegd. Het restaurant 4 km vóór de top is er niet meer. Dat is jammer, want we hadden wel wat willen drinken! Vorige keer reden we er voorbij omdat we dachten op de col wel iets te kunnen drinken. Om 17.00u zijn we boven waar een grote groep fietsers ons met applaus begroet! Ze willen met onze tandem op de foto! Zij hebben de Aubisque, de Tourmalet én de Aspin al gedaan en gaan nu ook nog de Peyresourde doen. Wij zijn al blij dat we vandaag twee cols hebben gehaald! (dat is op zo'n bepakte tandem – 180 kg alles bij elkaar – inderdaad een aardige prestatie)

Na 20 minuten gaan we afdalen en denderen naar St. Marie de Campan toe waar we opnieuw in hotel Les 2 Cols zitten. Er is weinig veranderd. Na ons te hebben opgefrist eten we lekker in het restaurant.
Tot aan Arreau was het vandaag prachtig weer met veel blauw en zon, daarna trok het dicht en in St. Marie is het 's-avonds helemaal grijs. Morgen wéér (zie 1992 en 1993) met regen de Tourmalet over?

Aan het eind van het dal, bij het Centre de Vacance houden we onze eerste pauze. De echte klim gaat nu pas beginnen! Zie de heuvel met de weg achter Jonne, van waaraf we de volgende foto hebben gemaakt.

6 juli, 38 km.
Strak blauw en helder weer als we opstaan en als we om 13.00u boven op de Tourmalet staan is het dat nog! Vandaag zal dé dag worden die ons de komende jaren nog helder bij zal blijven! In 1993 schreef ik al: 'ooit zullen we de Tourmalet in de zon beklimmen', niet vermoedend dat we daar 10 jaar op moesten wachten.
We ontbijten op de kamer en rijden om 8.30u weg, de vallei ligt er werkelijk prachtig en zonovergoten bij en de eerste 4 km zijn eenvoudig te doen en niet meer dan 4%, daarna volgt, na Gripp, een stuk van gemiddeld 7%. We rijden in één ruk door tot het Centre de Vacance bij Artigues (waar we in 1993 de strijd tegen de regen staakten, we kwamen toen vanaf de Aspin en hadden alle zin om door te gaan) waar we een eerste rustpauze houden, wat eten en lekker staan te genieten in de zon. Er komen nu geleidelijk aan meer fietsers, af en toe hele ploegen en we krijgen vaak aanmoedigende kreten van ze toegeroepen. Dan duiken we de grote diepe haarspeldbocht in aan het eind van de vallei die je er met een grote boog uit en ook weer in voert, maar wel 200 meter hoger. In de eerste bocht staan we weer even stil (bij het gebouw van de Club des Alpistes) en klimmen weer mooi verder. De Pic du Midi de Bigorre steekt prachtig omhoog, dat hadden we nog nooit gezien! De kabelbaan er naartoe ligt er mooi bij. Rond de hoge pieken komen nu af en toe wat wolkenplukken, maar de zon blijft op volle kracht schijnen. Het is werkelijk schitterend weer. Ook hier staan weer borden langs de route die je 'op de hoogte' houden. Vóór (en in) La Mongie zit het steilste stuk waarbij de 10% makkelijk wordt gehaald. Als we stilstaan om te rusten komt een Belgische fietser bij ons staan die ook even rust nodig heeft en behoefte aan een praatje.
Vanaf de andere kant komen ons nu regelmatig grote groepen fietsers tegemoet, er is begeleiding op motoren en het blijkt een cyclosportive te zijn met meer dan 1500 deelnemers! Wat prettig is, is dat het autoverkeer nu wordt stilgelegd (vanaf de chute d'avalanche) en dat wij in alle rust er langs kunnen lopen en fietsen. →

Tenslotte komt dan weer het moment van afscheid, zullen we hier ooit nog eens staan? Naar beneden kijkend, in de richting van Barèges, is een prachtig gezicht waarbij je vrijwel de gehele af te leggen weg kunt zien liggen. Een spectaculair gezicht. Het valt me nu pas op dat in het dal ook aan de rechterzijde van het skistation een weg loopt die naar Barèges voert! Overigens is de gehele weg van goede kwaliteit vanwege de naderende tourkaravaan. Het eerst stuk van de afdaling is behoorlijk heet, maar na de grote bocht het zijdal in wordt het koeler en gaat het betrekken. Rond de col pakken zich wolken samen als wij in Barèges wat eten en drinken. Het laatste stuk naar Luz St. Sauveur leggen we snel af en we zitten weer in hotel Montaigu in een mooie kamer met balkon, met een prachtig uitzicht op Luz Ardiden!

De Cirque komt in beeld…

7 juli, 22 km.
Het Parc Néouvielle hebben we dus moeten missen, maar een ander deel van de Pyreneeën wilden we ook graag een keer zien: de beroemde Cirque de Gavarnie, de grote – door gletsjers uitgeslepen – bergkom op de grens met Spanje. De achterkant van het Ordesapark zogezegd (waar we in 1998 waren). Vandaag gaan we dat gebrek in onze opvoeding goedmaken, het weer is opnieuw uitstekend! De Gorge de St. Sauveur is een mooie route en de weg klimt steeds licht met af en toe een zwaarder stuk. We komen er mooi doorheen en in Gèdre pauzeren we om wat te drinken en te eten. Dan klimmen we met drie grote lussen het dorp weer uit om onze tocht langs de Gave de Gavarnie te vervolgen. In deze rivier dondert het grijsgroene water met veel hoogteverschillen en stroomversnellingen naar beneden. Een paar kilometer voorbij Gèdre komt geleidelijk aan de (besneeuwde) Cirque in beeld, maar pas als we de laatste bocht naar het dorp indraaien opent zich het ongelooflijke en spectaculaire schouwspel van de Cirque de Gavarnie: in cirkelvorm opgestelde, loodrecht oprijzende bergwanden waaruit vele watervallen naar beneden storten, waarvan er een 400 meter hoog is! Er ligt veel sneeuw op de toppen, de lucht is prachtig blauw en de temperatuur rond de 28°. We zitten in Hotel Compostella in een leuke kamer met balkon met uitzicht op de Cirque. In Gavarnie zijn veel hotels, we hebben niet gereserveerd, maar in augustus kun je dat beter wel doen, want dan zit het hier bomvol. We zijn nog vroeg want vandaag was de afstand maar kort en we besluiten naar het hart van de Cirque te lopen om de grote waterval van dichtbij te bekijken. Er zijn hier veel wandelpaden met routes uitgezet. Bovendien geeft de topografische kaart ook uitstekende informatie. Direct vanuit het hotel begint een mooi pad dat ons naar 1730m hoogte voert en vanaf dit pad hebben we steeds een schitterend gezicht op de grote waterval die naar beneden klettert.

8 juli, 53 km.
Het eerste deel van onze tocht had ik thuis min of meer zo gepland als we nu gereden hebben en alleen de etappeplaatsen had ik niet definitief bepaald. Vanaf vandaag zal onze route er vooral op gericht zijn om het komend weekend en de daaropvolgende 14e juli (de nationale feestdag) niet in Frankrijk te zijn maar in Spanje en de bedoeling is om dat weer via de Col du Pourtalet te doen. Maar we hebben nu nog wat ruimte en daarom willen we eigenlijk ook nog een dag bij Pont d'Espagne gaan zitten om daar wat te wandelen. We waren er in 1993 (koud en nat) maar het was toch heel bijzonder. Nu zijn de omstandigheden ideaal voor een hernieuwde kennismaking. Als we vertrekken om 9.15u is het al mooi weer, alleen hangen er rond de Cirque nog veel wolken. Tijdens het eerste deel van de afdaling – tot aan Gèdre – is het eigenlijk merkwaardig warm en de haarbanden die we bij afdalingen vaak ophebben kunnen nu al snel af. Pas als we in de nauwe gorge komen wordt het ineens een stuk koeler en hebben we ook onze handschoentjes weer nodig. De hele afdaling kost ons 3 kwartier, een gemiddelde van 25 km/u!
Als we in Luz aankomen is het al weer zó warm dat we verder kunnen rijden in zomerpak en snel verder dalen naar Pierefitte-Nestalas waar we nog boodschappen doen en opbellen naar de Gite in Pont d'Espagne om te horen of er plaats is. Geen probleem!
Dan slaan we de gorge van de Gave de Cauterets in en met grote souplesse en kracht weten we de 400 meter hoogteverschil in iets meer dan een uur te overbruggen. Zou er wat in het eten hebben gezeten? Met zo'n snelheid rijden we zelden naar boven! We passeren onderweg een echtpaar uit Tilburg (leren we later) dat we in Cauterets, als we lekker in een parkje onze lunch zitten te gebruiken, weer voorbij zien komen.

9 juli, 45 km.
We staan vroeg op (7u) en pakken in om te vertrekken! De slechte bedden doen ons besluiten niet langer te blijven en die waterval naast je slaapkamer is ook al niet goed voor je nachtrust! Die bergmeertjes zien we later nog wel eens! Bovendien is het nogal grijs.
Als we eenmaal buiten staan, de lucht vrijwel is opgeklaard en de zon stralend schijnt, slaat de twijfel toe! Het is zó mooi, hadden we toch niet moeten blijven? We verzinnen een compromis: we stallen de fiets bij het hotel, kleden ons om in wandelkleding en gaan alsnog een mooie tocht maken en rijden dan vanmiddag wel wat harder door (het is toch voornamelijk dalen) om op onze bestemming te komen. Een bestemming die we nu nog niet kennen. ↓

Het prachtige Lac de Gaube en op de achtergrond het massief rond de Vignemale die net achter de bergwand (rechts) op de voorgrond verdwijnt. We lopen door tot de waterval die in de verte zichtbaar is. Het meer is op een gegeven moment een geheel rimpelloze spiegel.

We nemen eerst de kabelbaan die je gelijk al op mooie hoogte brengt (1730m) en lopen dan door naar ruim 2000 meter. Het is een schitterende tocht: windstil, zon, veel groen, vee in de bergweiden, watervallen, waterpartijen, meertjes, beekjes, rotsverschuivingen en heel erg rustig! Een goede keuze om dit toch nog te doen. We lopen door tot aan de tweede grote waterval, keren dan om en zijn om 12.30u weer in het hotel waar we een lekkere forel en een lasagne eten. Een uitstekende ochtend is gepasseerd.

We laten ons in racetempo naar Pierrefitte vallen, in 3 kwartier is de klus geklaard!
Uit 2000 weten we nog (toen zaten we in Argelès) dat er een fietspad (over een oude spoorbaan) van Lourdes naar Pierrefitte loopt en dat gaan we nu helemaal afrijden. Het beginpunt is makkelijk te vinden: In Pierrefitte op de grote rotonde in het centrum afslaan naar Hotel du Gare en daar begint het fietspad. Borden in 5 talen (inclusief Nederlands!) markeren dit staaltje van Franse inventiviteit!

De volgende 17 kilometer rijden we over dit fraaie, geasfalteerde pad door een rustig landschap. Wel even opletten bij een aantal kruisingen, want daar hebben ze de paaltjes in het wegdek zó dicht bij elkaar gezet dat een fiets met bepakking er niet door kan! Het fietspad komt dicht bij het centrum van Lourdes uit en bij de VVV gaan we informeren naar een fotozaak en hotelruimte. De fotozaak hebben we nodig omdat onze geheugenkaart van de camera vol is (220 foto's!) en we een nieuwe nodig hebben. We hadden thuis uitgerekend dat het ruim voldoende zou zijn, maar je maakt toch snel meer foto's dan gebruikelijk met zo'n digitale camera. Getuigen daarvan zijn in dit verhaal ruimschoots aanwezig!

Op sommige hotelkamers zijn ze heel karig met stopcontacten of ze zitten op onmogelijke plaatsen. Je moet dan wel eens speciale constructies bedenken om toch je eigen thee te kunnen zetten!

10 juli, 62 km.
Als we om 6.30u opstaan is het nog nevelig en is er laaghangende bewolking. Na het ontbijt rijden we om 8.10u weg, het is 18°. We kennen het prachtige Forêt de Lourdes nog van een vorige keer toen we van de andere kant afkwamen en vooral nu in het ochtendlicht is het een hele sfeervolle tocht door dit sprookjesachtige bos met zijn hoge bomen en mooie paden . Je kunt doorrijden tot Rieulhes, steekt dan de rivier over en volgt een kilometer de hoofdweg om in St. Pé de Bigorre uit te komen. Daar doen we boodschappen en eten een lekker broodje, waarna we de de rivier weer oversteken om op de D152 uit te komen naar de Grottes de Bétharram en vandaar de D526 naar Lestelle-Betharram nemen. De zon komt nog steeds niet door als we de afslag naar Asson nemen.

Deze afslag (de D226) staat aangegeven als La Croix des Hauteurs en is te vinden tegenover de mooie oude brug in het dorp. Het is een behoorlijk pittige klim met stukken boven de 10%, maar niet te lang. Bij de splitsing naar Pont du Moulis (niet aangegeven) daalt de weg met 20+%!! Bij het passeren van de hoofdweg deze oversteken en aan de overkant naar rechts verder dalen. We steken weer een riviertje over (de Ouzon) en rijden naar Arthez-d'Asson waar we in het parkje voor de kerk onze welverdiende lunch gebruiken. Tot nu toe is er vrijwel geen verkeer geweest en het landschap oogt bijzonder in de nog steeds laaghangende bewolking. Na onze lunch zetten we koers over de C1 naar Bruges. Wie hier kan fietsen wint goud! 17% – 25%!! Wij duwen de fiets naar boven en daar begint vandaag ook voor het eerst de zon te schijnen en wordt het snel warmer. →

>
Cycletours rijdt met een ploeg fietsers al een paar dagen rond in deze streek en de komende dagen zullen we ze regelmatige tegenkomen. Ze gaan ook met dezelfde bus terug als wij. Een van de fietsers vragen we een foto van ons te nemen waarop we beiden op de fiets zitten. Vaak staat er maar een van ons beiden op omdat de ander de foto moet nemen…

11 juli, 30 km.
'Grand Beau Temps' is de term die het Franse weerbericht hanteert voor 'een stralende dag' en dat is het vandaag als we om 6.45u opstaan en dat is het nog steeds als we 's-avonds naar bed gaan! We zitten op 511m hoogte en moeten naar 1794m en doen daar – inclusief veel pauzes – 5 uur en 8 minuten over. Toen we hier in 1998 naar boven gingen deden we er iets langer over, maar er stond toen een vrij koude wind. Nu is het de hele dag door een onvoorstelbaar mooie dag met veel zon en warmte. De temperatuur klimt naar 29° en pas aan het eind van de dag is er een spaarzame wolk. Echt een heel bijzondere dag! De eerste 10 kilometer zijn eigenlijk niet echt zwaar, je fietst in een mooie gorge en het is rond de 5% gemiddeld. →

12 juli, 61 km.
Opnieuw mooi weer met nog iets bewolking in de ochtend. De vallei waar we in afdalen is een mooie, open en groene vallei. Ook het overzicht op de weg is uitstekend, jammer dus dat de kwaliteit van de weg heel erg slecht is. De Vuelta zal er later in september langskomen op weg naar Cauterets, maar dat is klaarblijkelijk geen aanleiding tot verbetering, of het moet nog gaan gebeuren. In de afdaling zitten, ter hoogte van de stuwmeren – ook nog wat kleine klimmetjes maar voor de rest is het een lange afdaling tot ver voorbij Biescas. In het begin houden we nog even een vest aan tegen de koele daalwind. →

13 juli, 57 km.
Geheel onbewolkt met een aangename bries als we om 8.20u wegrijden en de 19 kilometer tot aan Puenta la Reina de Jaca vrijwel uitsluitend dalend afleggen. De cycletours-camping blijkt hier te liggen (buiten Jaca staat er in de gids vermeld) en de cycletours-fietsers zitten net buiten te eten als wij langs komen. De camping heeft ook een zgn. hotelfunctie, goed om te weten voor een volgende keer. Wij gaan verder naar Berdún, veel dalend, met een paar korte klimmetjes om een vallei te overbruggen. ↓

De dorpjes liggen vaak op mooie heuveltjes. Dit is het plaatsje Berdún op 688m hoogte. Op de achtergrond doemen de hoge jongens weer op.

Het landschap is hier bruin en droog, een groot verschil met de Franse kant. In Berdún wachten we in de schaduw van een gesloten restaurant vóór we verder gaan, ik heb een hongerklop en moet even wat eten en drinken. Van de andere kant komt een eenzame fietsster aan, een Nederlandse, waar we een kwartier mee praten. Ook zij zal zaterdag in de bus zitten, maar ze fietst al sinds mei toen ze in Málaga is begonnen en daarna dwars door Spanje heeft gefietst. Ook noord-Portugal en Galicia, de Picos en de Pyreneeën heeft ze gedaan! →

15 juli, 45 km.
We eten op de kamer ons eigen ontbijt en rijden om 8.30u weg onder een mooie blauwe lucht maar een stuk frisser dan gisteren: 15°! Maar dat fietst wel erg lekker over de NA140, richting Port de Larrau en Isaba. De 8 kilometer tot aan de splitsing naar deze col zijn licht klimmend, vals plat, dalend of vlak en we zijn er zó doorheen. Het is een prachtig, groen en vochtig stuk waar het zonlicht prachtige stralen in vormt. Dan begint de klim: 673 meter in 10 kilometer. Tot aan km6 (bij het skistation) is het vrij pittig met 8% en meer. Het uitzicht is erg mooi en weids met veel bossen. In de zon is het alweer warm aan het worden en we zijn blij met de schaduw van de bomen waar je in terecht komt na het keerpunt op een heuvelrug. Bij het skistation (waar ook een bar is, maar die is gesloten) pauzeren we even en dan komt ook het echtpaar naar boven dat we eergisteren in Ansó langs zagen komen. →

Het is hier heel open en groen met zacht glooiende heuvels. Er zijn trouwens ook veel roofvogels in dit gebied die mooi rond de toppen rondcirkelen.

In de afdaling van de Col de Larrau zitten zeer steile stukken van +10%. Net als bij de Aubisque en de Soulor is hier ook nog een tussencol: de Erroymendi, maar die stelt niet veel voor. Je vliegt eroverheen met de snelheid en energie die je in de afdaling hebt opgebouwd. Daarna (en dat is waar deze foto is genomen) denderen we voort naar Arrau en hebben we goed zicht op de Col de Bagargui. Die is nog steiler dan wat wij net hebben gehad en de voornaamste reden dat we na vandaag geen steile, lange klimmen meer gaan doen!

18 juli, 68 km.
We zijn vroeg op en rijden om 8u weg over de D22 naar Cambo les Bains maar slaan dan af over de Route impériale des Cimes. Klimmen naar 150m en dan over de pas geasfalteerde D250 naar beneden storten naar Jatxou en verder naar Ustaritz waar we koffie nemen. We vervolgen over de D250, licht klimmend door prachtige bossen en dalen dan over de D3 naar St. Pée sur Nivelle. Dat is een zeer druk plaatsje en dat geldt eigenlijk ook voor de rest van de dag. Het is vrijdag, er zijn veel toeristen en iedereen is onderweg. We gaan door naar Sare (dat tegenvalt, in onze herinnering was dat mooier), klimmen naar de Col de St. Ignace (dat klimmen stelt niets voor) en zien daar duizenden mensen in de rij staan voor het treintje naar La Rhune!
We dalen snel naar Ascain en herkennen veel van 1992, toen dit onze eerste kennismaking met de Pyreneeën was. We houden een rustpauze en gaan dan over de D4 naar Olhette, beetje klimwerk en vals plat en daarna afslaan richting Ciboure over de D704. Weer wat klimwerk en dalen naar zeeniveau. Tenslotte nemen we de Corniches Basque (de kustweg) naar Hendaye. Een regelrechte ramp die kustweg. Waarom leggen ze daar geen fietspad langs?? Ruimte genoeg! Het is nu (zonder vluchtstroken) doodvermoeiend rijden en nog gevaarlijk ook.
In Hendaye vinden we na wat zoeken in het centraal gelegen hotel Bergeret-Sport een kamer met balkon.
De temperatuur is vandaag weer opgelopen tot 30°, maar door de drukte is het vakantiegevoel er een beetje vanaf. We wandelen later langs de boulevards om te zien hoe we morgen de dag door kunnen brengen, want de fietsbus vertrekt pas om 21.00u. In een eettentje op de boulevard eten we eenvoudig en vanuit ons hotel kunnen we het Baskische mannenkoor dat 's-avonds op het grote plein zingt, uitstekend horen. De volgende dag kunnen we de kamer niet aanhouden maar wel de bagage achterlaten, dus pakken we – na een heerlijk ontbijt – alles al in en gaan dan richting strand waar we in de buurt van de 'Deux Jumeaux' op de rotsen zitten (het is prachtig weer en de zon schijnt fel) en onze broodjes eten.

De kustweg loopt langs de de zgn. "Corniches Basque". Een woeste rotskust met steile wanden en over elkaar heen geschoven rotsplaten. Er loopt ook een wandelpad langs deze woeste kust van Ciboure naar Hendaye. Wij moeten helaas over de buitengewoon vervelende hoofdweg rijden, waar geen vluchtstrook is en veel verkeer. Daardoor ook geen gelegenheid om te genieten van het mooie uitzicht. Dat deden we later tijdens de wandeling.