Ook voor het eerst in al onze fietsvakanties hebben we wat serieuze pech gehad: bij het binnenrijden van een tunnel probeer ik een gat te ontwijken, maar zie het daaropvolgende gat over het hoofd: een flinke deuk in de velg en kromme spaken in het voorwiel en een grote scheur in de buitenband in het achterwiel zijn het gevolg.
Een negatieve ontwikkeling blijft de enorme uitbreiding van het wegennet door prachtige oude wegen (die best opgeknapt zouden mogen worden) te vervangen door brede, glad geasfalteerde snelwegen, waarop vervolgens nauwelijks iemand rijdt! In Spanje wordt van alle landen van Europa het grootste aantal kilometers weg aangelegd. We hebben dat goed kunnen ervaren, omdat de wegen die in 2000 nog prachtig waren om te fietsen, nu tamelijk onplezierig waren. Alleen door het koele weer was het er nog uit te houden. Een nadeel van al die wegen is natuurlijk dat de erosie van het land ook maar voortschrijdt en dat de problemen met de regen die niet weg kan (zoals dit jaar overduidelijk bleek!), voor steeds meer ellende zullen zorgen.

Tenslotte was dit ook het jaar van de euro die nu daadwerkelijk wordt gebruikt, waardoor vergelijkingen van prijzen goed mogelijk zijn. Spanje is nog steeds goedkoop, vooral bij de hotels is dat opvallend (€25 – €50 voor een tweepersoonskamer), maar op andere plaatsen merk je ook dat de euro nu gebruikt wordt voor een forse prijsverhoging (kopje koffie was 100 pts = € 0.60, maar dat kost nu vaak €0,75 tot €1) en een ijsje met drie bolletjes voor €2,50 is ook niet echt goedkoop! Overigens wordt op zeer veel plaatsen nog met pesetas gerekend en wordt ook de peseta nog vermeld. Vaak wordt pas aan de kassa omgerekend, en we kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat daarbij soms rare fouten worden gemaakt!

In de aankomsthal van het vliegveld is een bagage-afhandelingskantoor van de firma INEUROPA, en daar ga ik vragen of ze fietsdozen voor me willen bewaren. Er moet even over worden nagedacht, maar echte bezwaren kunnen niet worden gevonden. Er komt een sticker met mijn naam op de doos en de datum waarop ik weer langskom om ze op te halen, en daarna verdwijnen ze in het magazijn. We zijn erg benieuwd of ze er over twee weken nog staan!
Het is bewolkt weer als we wegrijden en het ritje naar ons hotel is vlot gedaan, de fiets kan in de garage van het hotel en wij gaan snel naar bed voor een gezonde nachtrust. Er zijn wel muggen.

We slaan af op de CV855 die overgaat in de CV860 naar San Fulgencio waar we op het dorpsplein heerlijk in de schaduw (het is ruim 30°) onze lunch gebruiken. Daarna gaan we door naar Rojales waar we afslaan naar de CV920 die de Rio Segura stroomopwaarts volgt. Het is een mooie rustige weg en we hebben een stevige wind mee. De plaatsjes langs deze weg zijn allemaal langgerekt en gaan vrijwel naadloos in elkaar over. Vooral na El Mojón rijden we steeds in de "bewoonde" wereld.
We rijden door naar La Alberca (ten zuiden van Murcia), maar het hotel en de omgeving staan ons niet aan zodat we het laatste stukje naar Murcia er ook nog bijdoen en we uiteindelijk om 16.30u terechtkomen in Hotel Huertanica in het centrum. Fiets kan weer in de garage.
Na ons te hebben opgefrist gaan we de stad verkennen en lopen gelijk tegen een churreria aan. Churros is een van de Spaanse lekkernijen waar je ons altijd voor wakker kunt maken en we nemen een portie met warme chocoladesaus. Het is zeer druk in de stad en het is aangenaam weer van zo'n 25°. Later op de avond, als we op zoek zijn naar een restaurant, komen we langs de kathedraal van Murcia die ligt aan een prachtig plein. Het is er een drukte van belang, maar wij kunnen niet iets vinden dat ons aanspreekt. Uiteindelijk belanden we in de tapas-bar van ons hotel waar we uitzonderlijk lekker eten.
Het hotel ligt in een heel smal steegje, en om die reden denken wij dat het er wel rustig zal zijn. Niets is minder waar! Gedurende de hele nacht komt heel de stad langs in die tapas-bar en bespreekt op straat het leven van die dag, en dat kunnen wij op onze kamer allemaal horen!

De Sierra de Espuña vanuit hotel Pinito de Oro

Af en toe schaduw, maar vooral zon. Om 16.30u zijn we op de splitsing naar Aledo en hotel Pinito de Oro. Ik bel even op om te horen of er plaats is en dan klimmen we het laatste stukje naar het hotel, waar wij de enige gasten blijken te zijn. De fiets kan in een van de bijruimtes. We hebben vanaf ons balkon een fraai uitzicht op alle omliggende sierra's, valleien en dalen. We eten helemaal in ons eentje op het terras bij het zwembad. Buiten is het opvallend rustig, er is geen enkel verkeer!

In La Parroquia nemen we weer een flinke pauze en dan beginnen we aan het laatste deel van deze mooie tocht. Het is nog steeds oorverdovend rustig en er is geen ander verkeer. De weg gaat geleidelijk aan meer klimmen in de richting van de provinciegrens. Op de Michelinkaart (445) staat op die provinciegrens een plaatsje met de naam: Las Cuevas de Moreno, maar dat bestaat helemaal niet! Wel een plaatsje dat El Jardin heet en dat ook op de borden wordt vermeld! Even daar voorbij begint dan de laatste klim naar Vélez Blanco. Het is tamelijk zwaar omdat we inmiddels aardig moe zijn, maar we weten ons natuurlijk wel naar boven te werken. In het hotel Casa de los Arcos hebben we een prachtige kamer met uitzicht op het rivierdal waar we zojuist in naar boven zijn geklommen. De fiets staat beneden in een van de werkruimtes.
De tocht van vandaag wordt vooral gekenmerkt door veel verschillende soorten "omgeving". Vooral de enorme bloemenpracht is toch wel heel bijzonder en is iets dat je in Spanje inderdaad alleen maar in het voorjaar ziet. In de zomer is het hier een verdorde, woestijnachtige omgeving.

We fietsen inmiddels ten noorden van de Sierra de Orce en naderen Pozo de la Rueda, ook niet meer dan een flinke boerderij. Tot aan Jata blijven we dalen, en dan komen we terecht in een landschap dat verweerd en dor aandoet en waarin talloze grotwoningen op bewoning uit de prehistorie wijzen. Paleontologische opgravingen bij Orce zouden wijzen op bewoners in dit gebied, meer dan 1.5 miljoen jaar geleden!
Het landschap wordt hier doorsneden door diepe gorge's. We klimmen weer een heuvel of twee op om tenslotte via een steile afdaling Orce binnen te vallen waar we op het dorpsplein, omringd door werkloze oudere mannen, onze lunch gebruiken. De ouderen hebben trouwens wel belangstelling voor onze tandem!
Via het rivierdal zetten we, alweer dalend, koers naar Galera waar we misschien een hotel nemen dat we van de hoteleigenaar in Vélez Blanco hebben opgekregen. Maar we zijn er nog zo vroeg dat we besluiten om door te gaan naar Huéscar, omdat we daar meer kunnen krijgen dan in Galera. Om 15.00u rijden we voor bij hotel Ruta del Sur, waar we een mooie kamer met balkon hebben en uitzicht op de Sierra de Cazorla. De fiets staat in de bergruimte. Omdat morgen een vrije dag is in Spanje (dag van de arbeid), moeten we vandaag alle boodschappen doen voor twee dagen. We eten 's-avonds op ons balkon met een fraaie ondergaande zon.

De Sagra staat met zijn top dominant in het landschap! De naamloze col waar wij naartoe fietsen ligt op 33 km van Huéscar, en vlak voordat we daar zijn staan er twee borden langs de kant met daarop de hoogte aanduiding van die Pico de Sagra (2381). Een beetje merkwaardige gewoonte om – op een col – de hoogte van een pico aan de overkant van het dal (8km hemelsbreed er vandaan) te vermelden! Het is nogal verwarrend want de indruk wordt gegeven dat jij op die hoogte staat. Het doet wel wat denken aan de situatie bij de Col d'Ares, waar aan de Spaanse zijde de hoogte staat vermeld van de Pico d'Ares.
Hoe dan ook, wij gaan dalen door een woest en ruig landschap waar we eerst enige tijd op de bergkam, licht dalend, blijven rijden voordat we aan de forse afdaling beginnen (waarin een gemeen tussenklimmetje). Na de duik het rivierdal in (van de Barranco de los pastores) volgt de klim naar de aansluiting met de A317 die weer uit Puebla de Don Fadrique komt. In onze tocht van 2000 zouden we hier ook langs zijn gekomen als we onze plannen toen niet hadden aangepast! De weg daalt nu eerst spectaculair naar de Rio Muso (met allemaal woningen en gebouwen in de diepe gorges en kloven) om daarna via de Vega de Santiago weer naar Santiago de la Espada toe te klimmen. In hotel San Francisco is meer dan genoeg plaats en kunnen we even op adem komen. We verkennen het dorp later en zien wat we in 2000 ook al zagen. We eten 's-avonds heerlijk in het restaurant.

Het stuwmeer ligt er prachtig bij en heeft een schitterende groene kleur, heel bijzonder. Na het stuwmeer volgt weer een stevige klim en dan naar Peñarrubia vooral veel dalen. De heuvelrug ten zuiden van Elche de la Sierra moeten we over via een niet al te steile klim. Het uitzicht en de omgeving zijn hier overigens prachtig. Het op de michelinkaart vermelde El Entredicho is niet meer dan een verzameling boerenhuizen.
Dan komen we op de aansluiting met de CM412 en staan op het punt waar we in 2000 twijfelden over de juiste richting. Nu weten we wat we willen, maar ik begrijp goed wat een vreselijk stuk dit toen geweest moet zijn: het is een brede weg die vrijwel uitsluitend daalt naar Elche. Dat is nu wel leuk natuurlijk, maar toen moesten we er tegenop onder broeierige omstandigheden. Kropen we toen als slakken naar boven, nu denderen we in sneltreinvaart naar Elche toe. Gelukkig is een fietsenmaker snel gevonden. Het is een werkplaats voor motoren en fietsen, een combinatie die je in Spanje zeer veel ziet. Er staan ook een stuk of zes dorpsbewoners voor de deur en die luisteren allemaal belangstellend toe als wij onze problemen uiteenzetten. Ik krijg complimenten voor mijn spaans, en de band is binnen 20 minuten verwisseld voor €12.50! Een van de toeschouwers is trouwens nog in Nederland geweest en weet over Breda en Monnikendam te vertellen.

In Ferez (waar we in 2017 weer langs zullen komen) drinken we koffie en even voorbij Socovos houden we onze lunchpauze op een heuveltop bij een Ermita. Socovos heeft 4 verblijfsmogelijkheden die in geen enkele gids worden genoemd (en dat zijn er al weer twee meer dan ik in 2000 kon ontdekken!)
Na Tazona is de weg (C3211) vanaf de provinciegrens verbreed tot een geweldig asfaltplak zonder enige beschutting en die brengt ons vrijwel uitsluitend dalend naar de splitsing met de MU510, waar wij afslaan naar Moratalla. Bij Las Murtas (dat zelf ook al niet bestaat maar wel op de kaart voorkomt!) zou de afslag van de MU108 moeten zijn, maar die is niet meer te vinden, en later in Moratalla blijkt inderdaad dat deze weg geen doorgaande route is tussen Moratalla en Las Murtas. De MU108 lijkt vanaf Moratalla een geasfalteerde klim naar de top te zijn, en daarna alleen maar een keienpad volgens informatie van mensen die ik het vroeg in ons hotel.

Naar de Rio Benamor is het vrijwel uitsluitend dalen en daarna volgt een laatste, saai stuk dat naar Moratalla toe klimt. De MU108 is hier wel aangegeven, en daar moeten we ook op, want onze Hospederia la Terjeta ligt 2 km verder langs deze weg. Het ligt rustig met zeer veel (en zeer fraai) uitzicht op de Sierra del Cerezo. We maken een mooie wandeling in de omgeving. Er zijn veel wandelpaden uitgezet. Er wordt ook veel paard gereden.

In Cenajo is bij de stuwdam een hotelcomplex, dat gedeeltelijk in de oude huisjes van de werkers aan de dam is ondergebracht, maar dat is wel een beetje vervallen en niet meer in gebruik (of nog niet?). Wij zitten in het moderne gedeelte. Het hotel heeft ook een heerlijk overdekt zwembad (verwarmd) waar we 3 kwartier helemaal alleen in rondspartelen om daarna op het terras bij het openluchtzwembad (met ijskoud water) in de zon op te drogen. [in 2012 bleek het hotel gesloten!]
Wij maken vanuit ons hotel een korte wandeling in de omgeving, lopen door de tunnel naar de andere kant van de berg waar het net begint te regenen! Dan maar weer terug en via een aftakking in de hoofdtunnel gaan we – door een kleinere tunnel – naar een zijdal toe, maar ook daar begint het te regenen! Daarom terug naar de stuwdam en wat rondlopen in het park en omgeving van het hotel waar het wél steeds droog blijft!

Dit is een drukke hoofdweg en het waait nogal. De regen valt nu gelukkig mee. Dan slaan we af via de B19 naar Cieza. Bij het naderen van Cieza gaat het echter weer meer regenen, en het is nogal lastig om de precieze route in dit dorp te vinden. We dwalen er nog wat rond in allerlei straatjes, maar weten toch het centrum te bereiken. De kerk in het centrum (dat is dus niet de kathedraal die je bij binnenrijden hoog op een berg ziet liggen!!) is een belangrijk punt. We houden in een cafetaria een rustpauze met koffie, een broodje en heerlijk ijs!

De regenkleding van Jonne is nu definitief aan het doorslaan en in de straten van Abanilla waar we na een uur aankomen, stroomt het water van het hoogste punt naar beneden en vormt ware rivieren!! We besluiten de strijd te staken, verder gaan is ongezond en gevaarlijk. Ik weet een pension te vinden: Posada Casa Pepe. Het is een aftands zooitje, we hebben een kleine kamer zonder bad, de badkamer heeft geen heet water, er is geen verwarming maar het is er in ieder geval droog! Zo goed en zo kwaad als het gaat proberen we de kleren droog te krijgen maar dat gaat wel lastig met onze kleine föhn en het enige werkende stopcontact in de badkamer!
Het dorp is een trieste, uitgestorven, grijze, desolate zooi. De regen stopt rond een uur of 3, en wij wandelen naar het Christusbeeld op de hoogste berg waaromheen het dorp is gebouwd. Daarna de 190 treden van de trap weer naar het dorpsplein. Het waait lekker, en zo weten we onze regenkleding te drogen. We doen boodschappen want ergens eten lijkt in dit dorp onmogelijk. Alles wat er als eetgelegenheid uitziet is gesloten, en ook in onze Posada (met een groot restaurant) is iedere vorm van leven afwezig. Wij dekken onze eigen tafel en maken het ons gezellig. De bedden in dit pension zijn slecht en al tegen doorzakken beveiligd met een plank, maar dan nog zakken ze door! We slaan ons er doorheen, zoals we deze hele dag al een gevecht hebben geleverd!

Het is een rustige route en de autoweg die verderop loopt geeft niet veel overlast. Het weer is heerlijk zonnig. Je kunt hier trouwens ook op talloze manieren via de "caminos de servicio" (smalle landbouwweggetjes die vaak geasfalteerd zijn) rondrijden, maar zonder duidelijk kaart waar die op vermeld staan, is dat nogal onoverzichtelijk. Maar het is wel een uitgebreid netwerk van weggetjes hier tussen de vele groente- en fruitpercelen door.

In Rojales lunchen we op een bankje langs de rivier voordat we weer vervolgen in de richting van San Fulgencio. We proberen daarbij een van die kleine tussenweggetjes, rijden kilometers rond zonder precies te weten waar, en belanden uiteindelijk via de hoofdweg weer in San Fulgencio om van daaruit via de CV860 en CV851 weer in El Altet uit te komen. We hebben de wind mee, de bewolking is flink toegenomen maar het fietst uitstekend. We zitten in hetzelfde hotel als twee weken geleden, dat we toen al besproken hadden. Na opfrissen gaan we ook hier nog even naar het strand, eten daarna in het dorpje, dat eigenlijk best veel te bieden heeft, en pakken later op de kamer alvast de tassen in voor de terugvlucht.