In mei 2010 waren we voor de laatste keer in Spanje en we fietsten toen vanuit Alicante naar Valencia. We waren toen al van plan om diverse vias-verdes te gaan fietsen, maar vanwege de onduidelijkheid over een aantal van die trajecten hebben we dat toen maar gedeeltelijk kunnen doen.
Met name de vv El Maigmó bij Agost en de vv El Xixarra hadden mijn belangstelling omdat ze een mooi startpunt vormen om langs een rustige route naar de Sierra de Segura te rijden, want dat zou een belangrijk doel van deze tocht gaan worden. Vooral ook omdat bij onze tocht in 2008 naar de Segura was gebleken dat de doorsteek door de Segura (onverhard) makkelijk was te bereiken vanuit Pontones.
Ik had me met behulp van google-maps/streetview zeer goed voorbereid op een aantal bijzondere trajecten. Ook alternatieven bekeken en andere digitale kaarten geraadpleegd (OpenstreetMap en Velomap) voor het geval de wegen onmogelijk zouden zijn te befietsen. Dat alles heb ik vastgelegd in digitale sporen voor onze Garmin GPS. Omdat we ook weer in hoog gelegen streken zouden komen (Sierra de Segura, 1800m) waar het nog flink koud kan zijn, besloten we om pas half mei te vertrekken.
Ook de Sierra Morena had ik ingepland, want de herinneringen aan 1997 [lees hier] en het feit dat Google-streetview in Spanje liet zien dat veel van die oude weggetjes gelukkig nog niet zijn 'mishandeld’, maakte ons nieuwsgierig naar een hernieuwde kennismaking.→

Kaartmateriaal.

• GPS - Velomap Spanje
• Michelin Zoom 123 - Costa Blanca
• Michelin 577 - Valenciana, Murcia
• RidewithGPS

35° in de schaduw…

We staan om 7.15u op en gebruiken ons eigen ontbijt met uitzicht op een strakblauwe lucht. Om 9.30u rijden we weg en doen in Torellano weer boodschappen voor onderweg, want er is tot aan Tibi niet veel gelegenheid om nog iets te kopen.
Ik heb de hele route voor vandaag uitgezet en in mijn GPS geladen, maar het zal met name op één punt nog spannend worden: is bij El Alabastre nu wél of níet een mogelijkheid om de AP7 te passeren?
Ik had de routes uitgezet op de website van GPSies en ik had wel allerlei zandwegen ter plekke gezien, maar je kunt dan niet zien of er bv. een hek de doorgang onmogelijk maakt. Dat het geen asfalt zou zijn wist ik al, want dan geeft ook streetview het op!
Ook op de digitale kaarten die ik heb (van Openstreetmap en Velomap) is niet duidelijk hoe de situatie daar is. Als we er niet door kunnen, dan moeten we een kilometer of 10 omrijden en op een ander punt aansluiten op de Via Verde del Maigmó, want dat is voor vandaag het hoofddoel: een prachtig fietstraject over een oude spoorbaan. Ik had deze route in 2010 op de kaart zien staan maar vanwege dezelfde onduidelijkheid over de doorgang bij El Alabastre hebben we toen een andere route genomen.→

Om onder het viaduct door te komen moet er wel worden gelopen. De weg is slecht, en aan de andere kant omhoog is zeer steil.

Iedere kilometer staat er een afstandsbord en de route is erg mooi om te fietsen. Het pad stijgt heel geleidelijk en je rijdt op sommige plekken door mooi uitgehakte kloven. Het landschap verandert naarmate we hoger komen, en daar staan weer wel mooie, oude groene bomen die schaduw geven. Het gaat om het stuk ná de grote boog in het traject, vlak voor de eerste tunnel.

Na die tunnel volgt een kort stukje over de asfaltweg die naar een of ander gehucht voert, waarna het onverharde pad erg mooi langs en onder de CV827 door slingert. Alle tunnels in het traject zijn zonder verlichting, maar meestal zie je de uitgang al als je de tunnel inkomt. Maar er zijn in dit gedeelte 2 tunnels die erg lang zijn en een bocht erin hebben, waardoor je in het stikdonker terecht komt. Het is een merkwaardige ervaring als je probeert te fietsen in het absolute donker: je valt gewoon om! We halen dus een zaklamp tevoorschijn en daarmee kunnen we - maar wel lopend - door de tunnel heen komen!
Het pad sluit uiteindelijk aan op de A7 en eindigt daar ook.

El Maigmó. In 2012 ziet het pad er goed uit en is het wegdek verbeterd. Alleen dít stukje is zo steil omdat het de oprit van het pad vanaf het tunneltje onder de spoorbaan is.

Duidelijk is te zien hoe we hier over het oude spoortraject rijden dat is uitgehakt in de rotsen. Het is er heet, vandaar dat wij zulke plekken altijd 'stoofkloven' noemen.

We staan vroeg op, eten een fantastisch ontbijt in het hotel, gaan langs de supermarkt voor boodschappen en rijden om 9.45u het dorp uit. Dat is meteen klimmen geblazen voor een kilometer of 7 naar een hoogte van 956m. Na de grote bocht (je houdt steeds zicht op het dorp) kom je onder de schaduw van de bomen en is het uitstekend te doen. We dalen dan magistraal naar de CV795 toe en kunnen bij de aansluiting twee kanten op: naar links richting Banyeres de Mariola (en de vv El Xixarra), of naar rechts en dan bij Ermita de Barchell linksaf slaan op de CV794.
We kiezen voor deze laatste variant, want dan kunnen we over de autoweg in ieder geval dalen ipv. klimmen! Dat gaat ook mooi snel, en het weggetje dat ons daarna vanaf de Ermita door de bergen voert is onvoorstelbaar mooi met ongelooflijk veel bloemen in de bermen. Een groene omgeving, veel bomen, vrijwel geen verkeer en nergens erg zwaar om te klimmen. En tenslotte een mooie afdaling naar de CV81 bij Bocairent waar we de aansluiting met El Xixarra weten te vinden.
Dat staat overigens niet echt duidelijk aangegeven, ik wéét dat hij hier moet beginnen, want dat was vanuit de luchtfoto's wel goed te zien. Ook het verdere verloop van dit prachtige - voormalige - spoortraject is op die manier al goed te zien. We zijn weer toe aan een pauze, en bij een kapelletje langs de route - Ermita de Sant Antoni - vinden we een mooie schaduwplek met een muurtje om op te zitten.

Omdat bij de Ermita de Sant Antoni de route nergens wordt aangegeven, is het handig om te weten hoe je moet rijden. De rode lijn markeert de voormalige spoorbaan die nu niet meer toegankelijk is. De groen gemarkeerde route gaat over een landweggetje en sluit verderop weer aan bij het spoortraject. (Google Maps)

Na een uitgebreid ontbijt rijden we rond 9u weg en dalen nu sterk het dorp uit over de weg die we gisteren moesten klimmen. Het is behoorlijk fris en we trekken een vest aan als we eenmaal op de Via Verde rijden! We dalen daarna tot aan Villena. De kwaliteit van het wegdek is de laatste paar kilometer wat minder en in Villena komen we op de rustige buitenwegen terecht. Het is dan al weer warm geworden en de vesten kunnen worden opgeborgen. De Xixarra schijnt door te lopen tot Yecla, maar wij moeten nu afslaan naar het zuiden en dat doen we bij de Ermita de Sant Bartolomé waar we op de CV813 overstappen, een brede weg, geen schaduw, maar ook geen verkeer en klimmen 2%-3%. Als we een kilometer of 8 op deze weg hebben gereden begint onze tandem weer eens rare zucht en kreungeluiden te maken. Het doet weer denken aan vorig jaar in Duitsland [lees hier] toen de rem uiteindelijk niet goed vast bleek te zitten. In de schaduw van een muur naast een boerderij sloop ik de hele rem eraf (het is een mechanische Avid schijfrem), zet hem weer vast, maar dat mag niet baten. Pas als we gaan dalen en flink remmen verdwijnt het geluid weer! Een raadsel vooralsnog. →

Nog een klein stukkie…
De klim naar deze col is pittig, vooral doordat het heet is!

We staan vroeg op en zien dat het helemaal bewolkt is! Waar blijft nou dat verwachtte warme weer? OM 8:30u rijden we weg en klimmen Jumilla uit over de C3213 tussen de Sierra de las Cabras en de Sierra del Molar. Dat is een rustige klim tot aan La Celia, maar de eerste 5 kilometer rijden we wel tussen de afval- en compostverwerking, naast allerlei andere vage, maar erg stinkende bedrijven!
Na La Celia slaan we af op de CM3250, een mooi weggetje door groen, licht heuvelachtig gebied. Er volgt dan een 16 kilometer lange afdaling tot aan Agramón, slechts onderbroken door 2 tussenklimmetjes. Op dit weggetje is geen verkeer, des te idioter is het als op de provinciegrens de weg plotseling 2 meter breder wordt en geschikt lijkt voor duizenden auto's. Maar die zijn er niet, en die zullen hier ook nooit komen.

We staan vroeg op (6:15) en gaan ontbijten en dat is zelfs voor Spaanse begrippen erg slecht (Ook het diner gisteren was niet bijzonder). We hadden dat ook al op booking.com gezien. Het restaurant en hotel horen niet echt bij elkaar. We rijden weg om 8:35 en het is nog wat fris en we hebben tegenwind. We dalen 9 kilometer via Isso, het is niet druk op de weg en de omgeving zeker niet lelijk. Ook op de hoofdweg is weinig verkeer, en dat is prettig want vanaf het passeren van de Rio Mundo moeten we klimmen tot aan de afslag naar Cenajo. Dat weggetje door de Sierra del Baladre is weer fantastisch met wat lichte heuvels, 2 auto's die ons passeren en verder stilte. Lange stukken dalen, korte klimmetjes en voor we er erg in hebben staan we voor de lange tunnel die naar het stuwmeer voert. Hij is gelukkig verlicht en het is doodstil op de weg, dus we rijden er met een veilig gevoel doorheen.

De goed verlichte tunnel naar de stuwdam bij het Embalse del Cenajo.

Aan de andere zijde komen we uit op de stuwdam en zijn vlakbij het hotel waar we in 2002 nog een uitstekend onderkomen hadden. Het is nu gesloten (opm. 2019: het schijnt weer open te zijn!) en dat had ik voor vertrek al ontdekt, want ik had er eigenlijk een overnachting gepland om de omweg naar Hellín niet te hoeven maken. De gebouwen staan er verlaten en verwaarloosd bij en voor een rij huisjes gaan wij lekker uit de wind en in de zon een eigen lunch klaarmaken! Nog steeds kom je hier niemand tegen, het lijkt wel of wij de enigen zijn in Spanje!
Na de lunch klimmen we een klein stukje Cenajo uit, passeren een nieuwe mineraalwaterfabriek die er 10 jaar geleden nog niet stond, en dalen dan over de mooie B22 (in dit gebied wordt heel veel groente geteeld) naar de aansluiting met de MU510.

Tot die aansluiting was alles goed befietsbaar en op menselijke maat gemaakt, maar vanaf hier wordt alles weer wegenbouwersmaffia. Het bekende recept: verwijder alle bomen en bochten, maak de weg 4x breder dan hij was en zorg dat de omgeving zo onaantrekkelijk mogelijk wordt. Op de schaduwloze weg (je kunt alleen vluchten in een enkel zijpad) loopt de temperatuur op tot 38°! We hoeven tot de aansluiting met de C3211 gelukkig niet al teveel te klimmen, maar die weg is ook onderhanden genomen en de prachtige schaduwrijke weg die er lag is nu een 'stoofkloof' geworden waar je met 120 km/u doorheen kunt razen. Alleen is er weer niemand die over de weg rijdt! In het uur dat wij eroverheen fietsen, komen we geen auto tegen! Des te merkwaardiger is het dubbele fietspad dat aan de linkerzijde van de weg (in de richting naar Moratalla) over een lengte van ongeveer 2 kilometer is aangelegd. Aanleggen is niet het juiste woord: er is een brede groene strook geschilderd en daarop zijn weer fietsjes afgebeeld. Er is geen enkele fysieke afscheiding aangebracht. En als je eenmaal de bocht voorbij bent, houdt het pad weer op. Bizar! [zie de foto's hieronder]

Overigens hebben ze er best nog wat bochten uit kunnen halen zoals je kunt zien op het kaartje hier rechts. Daar ligt de door mij gereden route over de nieuwe weg, geprojecteerd op de oude weg zoals die er in 2009 nog lag.

Zondag 20 mei, 18 km.
Vandaag staat de eerst echte beklimming op het programma. We willen door de Sierra de los Alamos over een naamloze col van 1220m. Hoger dan 950 waren we deze dagen nog niet geweest, en bovendien hoefden we hooguit 300m hoogteverschil weg te trappen. Voor vandaag staat het eerste stuk van ruim 600m klimmen op het programma.
We rijden naar Nerpio, want het is onduidelijk of we in Letur een hotel kunnen vinden. En daar zou ik willen zijn om te onderzoeken of het mysterieuze weggetje dat op de Michelin kaart staat [kijk hier] inderdaad bestaat en befietsbaar is. We kunnen daar alleen maar goed komen via El Sabinar (over de A105) of via Nerpio (over de weg langs de Rio Taibilla).
Vanuit Nerpio (waar we in 2008 ook al waren [lees hier]) hebben we bovendien andere mogelijkheden om in de Sierra de Segura te komen, een van de hoofddoelen van deze reis.
We hebben dus in Nerpio een kamer gereserveerd en we rijden vandaag om 9.15u weg bij La Tejera. Het is fris, er staat een stevige wind en er zit iets van regendreiging, maar de zon overheerst wel. In het dorp is de weg naar de col snel gevonden en zien we ook het bord weer staan dat we al vaker zagen dit jaar: een waarschuwing aan automobilisten om rekening te houden met de fietsers die op deze weg rijden!
We komen vrij veel fietsers en hardlopers tegen op de weg (het is zondag) en wij vinden snel ons goede trapritme om de continue stijging van 6%-7% ontspannen te kunnen rijden. Het is altijd weer even zoeken op een tandem om bij langdurig klimmen de juiste cadans te vinden die voor beiden prettig werkt. De weg slingert echt mooi omhoog en het landschap is aangenaam om in te fietsen.→

Dit bord zie je tegenwoordig vaker in Spanje. Automobilisten worden op de fietsers attent gemaakt die hier op de weg rijden.

Maar voor dit moment moeten we een oplossing bedenken. Verder gaan is feitelijk zinloos én onmogelijk omdat we nog minstens 400 klimmeters hebben tot aan de col, daarna zouden we kunnen dalen naar El Sabinar, maar ook in dat traject moet worden geklommen. Lopend is het veel te ver, dus is omkeren eigenlijk het verstandigste, want we weten dat we geen meter hoeven te trappen. We hebben er anderhalf uur over gedaan om hier te komen, we zijn in 16 minuten weer beneden in Moratalla!↓

Dat wordt dus mailen, bellen, mailen, bellen, internetten, mailen, bellen…

We gaan bij een bar zitten om te overleggen en spreken een racefietser aan die net langskomt. We leggen het probleem voor, want we zijn op zoek naar manieren om hier weg te komen. Er gaat een bus naar Murcia, maar pas rond 17.45u en hij weet niet of die tandem daar in kan. Later komt hij weer terug met twee telefoonnummers van taxibedrijven die ons zouden kunnen vervoeren, want een ding is zeker: fietsen gaat niet. Het kostte destijds in Duitsland al een hoop tijd om de zaak in orde te krijgen, en ik voorzie hier al helemaal een hoop tijdverlies.→↑

Dan moeten we ons de komende 36 uur nog zien bezig te houden! We moeten in ieder geval even de teleurstelling verwerken, want ik kan nu ook al die leuke plannen niet verder uitvoeren, behalve misschien één ervan: Ook bij Moratalla ligt een mysterieuze weg (de MU108 op de Michelinkaart, eerder las ik 708!) die ik in 2000 [lees hier] ook al wilde rijden, maar die viel toen af wegens de enorme hitte. Misschien kunnen we nu te voet iets meer ontdekken?
Op maandag maken we er dus een mooie wandeldag van en lopen de asfaltweg af die langs het hotel loopt (Carretera de La Puerta, ook: Carretera del Canal) op zoek naar de afslag van het weggetje. We vinden die afslag, maar zien ook gelijk een dermate saai en kaal landschap waar fietsen absoluut niet aantrekkelijk is. Er is vrijwel geen bescherming tegen de zon en het wegdek is (na de eerste 100 meter) van beroerde gravel kwaliteit. Ook de bergen in de verte, waar de weg tegenop loopt, tonen een onherbergzaam, kaal karakter. Kortom, er is een weg, hij heet de MU108, met een tank of een terreinwagen kun je eroverheen (en uiteraard ook met een mountainbike zonder bagage), maar op onze fietsen met bagage is het niet aan te bevelen. [gpx] Case closed!→

En dit is dan de toegang tot die MU108! Na 100 meter houdt het asfalt op en beginnen de keien.