In mei 2012 had ik een tocht gepland die ons van Alicante naar Málaga zou voeren en die tot doel had een aantal routes te onderzoeken die ik in voorafgaande jaren 'op papier' had bestudeerd. Wegens pech (freewheel van DT-Swiss begaf het) hebben we die tocht na 5 dagen moeten afbreken. Dit jaar probeerden we het opnieuw en bovendien besloten we om de tocht niet op onze vertrouwde tandem te maken maar op 2 fietsen. Hiermee zouden we makkelijker op onverharde paden en lastige routes kunnen rijden.

Kaartmateriaal

• GPS - Velomap Spanje
• Michelin Zoom 123 - Costa Blanca
• Michelin 577 - Valenciana, Murcia
• Michelin 578 - Andalucia
• Geo/Estel Murcia (10) en Andalucia (11-12)
• Editorial Alpina - Sierra de Cazorla/Segura
• Ride with GPS routekaart

Dinsdag 7 mei
We fietsen naar vliegveld Eindhoven in 2 uur tijd in zonnig weer. Dit vliegveld is nu behoorlijk 'gegroeid', in die zin dat er nu aanmerkelijk meer passagiers komen en gaan. De vertrekhal is twee keer zo groot geworden maar de sfeer is niet meer zo leuk als het was in voorgaande jaren. Zakelijker en onaangenamer! De baliemedewerkster vraagt zich ook af of de fietsen wel zonder doos meekunnen en ze loopt mee naar de controle voor grote bagage. Daar is het gelukkig geen enkel probleem.

Woensdag 8 mei, 73km.
[routekaartje]
We staan om 6u op omdat we vroeg willen rijden. Het ontbijt in El Plantio Golf is uitstekend (later zal blijken: het beste van deze hele vakantie!) en we rijden om 8:15u weg. Het is al aardig warm maar er hangt ook nog wat bewolking waardoor we niet zo vaak in de zon hoeven te fietsen. We hebben besloten om weer het Via Verde del Maigmó te gaan rijden [Kijk hier]. Het is de prettigste route het lage land rond Alicante uit. We rijden deze keer via El Rebolledo naar El Alabastre en vinden daar weer snel de doorsteek naar het Maigmó fietspad. Dat ligt er verder nog net zo bij als vorig jaar, maar de palmbomen zijn nu 4 cm hoger! Omdat we weinig water bij ons hebben, rijden we in Agost langs een winkeltje om de voorraad aan te vullen. Het fietspad is tot aan de eerste tunnel vrij heet, daarna vangen we meer wind en is er meer schaduwgevende begroeiing. We sluiten weer aan op de A7 en volgen dan de serviceweg naar Castalla. Op de Michelinkaart staat het Maigmó fietspad ingetekend tot aan Alcoi, maar dat is op dit punt echt niet meer aanwezig.
[We fietsten er in 2017 weer en ik heb toen voor Mapillary het hele fietspad vastgelegd vanaf El Alabastre!]

Op dit aangekomen punt is het voormalige spoortraject van Maigmo (aan de linkerzijde van de weg, achter het hek) echt niet meer berijdbaar, ook al geeft OpenstreetMap op dit punt nog een fietsroute aan.
Als ik ga verkennen kom ik een ondoordringbare heg tegen waarachter een sterk verwaarloosd pad loopt dat onbegaanbaar is. Ook is er duidelijk een voormalig ballastbed te zien (naar links afbuigend) dat toegang geeft tot een boerderij o.i.d. en mogelijk ook nog verder doorgaat. De luchtfoto's zijn niet duidelijk wat dat betreft.

Ik ben achter het hek gaan kijken en trof daar het losse ballastbed aan dat je op de foto ziet.

Donderdag 9 mei, 69km.
[routekaartje]
Het ontbijt is bescheiden en we rijden om 8.45 via de hoofdweg snel naar het Xixarra fietspad. Tot aan Villena rijden we (in warm weer) over bekend terrein. Het staat overvloedig vol met bloemen en de bomen geven goed schaduw. Vanaf Villena volgen we dan het traject waarvan onduidelijk is of het helemaal tot aan Yecla doorloopt. Voorafgaande aan deze vakantie had ik de route op OSM verkend en ingetekend (en die stond nu dus ook op mijn digitale kaart in de Garmin gpsmap), maar je kunt op een luchtfoto niet goed de kwaliteit van het wegdek beoordelen en al helemaal niet of er ergens een hek staat! Tot Las Virtudes is het pad goed verzorgd en duidelijk aangegeven. Het is een gravelpad. Het vervolg (je kunt bij Las Virtudes ook de CV81 opgaan) is een mooie, landelijk route tussen de boerenvelden. Het is soms wat zanderig en dan lopen we korte stukjes. Het is een open pad met maar een paar schaduwplekken van grote parasoldennen.

Het vervolg van het Xixarra fietspad is na Las Virtudes een zand- en gravelpad. Weinig schaduwplekken, maar altijd nog stukken leuker dan de situatie op de foto rechts!

Vrijdag 10 mei, 40 km.
[routekaartje]
We ontbijten op de kamer (er is geen ontbijtmogelijkheid in dit hotel behalve een nespressomachine in de algemene ruimte) en rijden om 8:45 weg in de richting van Ontur over een dalende weg. Ter hoogte van het Embalse de Bayco had ik een route uitgezet om de route langs de hoofdweg te vermijden, maar de wegen rond en naar het stuwmeer zijn afgesloten voor verkeer. Je kunt er niet echt langsrijden. Het is op de hoofdweg niet erg druk en dus dalen we snel verder. In Ontur kijken we even rond en slaan dan af op de CM-3215 en rijden dan over een nodeloos brede weg (er is totaal geen verkeer) langs het vliegveldje van Ontur en dan naar het zeer fraaie weggetje dat afslaat naar Santiago de Mora.

Zaterdag 11 mei, 64 km.
[routekaartje]
Van vorig jaar konden we ons een slecht ontbijt herinneren en dat is nog steeds beneden de maat. Oud brood, vrijwel geen beleg en geen personeel dat we om iets kunnen vragen. We rijden om 9u weg naar Isso en vervolgen dan verder over de (rustige) hoofdweg naar de afslag naar het Embalse de Talave. Dit weggetje vormt de verbinding naar de CM-3213. Het is een rustig klimmend en dalend weggetje, wegdek redelijk, veel groen en soms ook mooi in het rivierdal van de Rio Mundo. Het enige verkeer dat we tegenkomen zit ook op de fiets. In de omgeving van het stuwmeer staan prachtige eucalyptusbomen.↓

Enorme Eucalyptusbomen langs de route naar het stuwmeer van Talave.

Wij pauzeren ergens langs de kant in de schaduw van een flinke bomenpartij tegenover een (niet bewoonde) kleine villa. Bij het stuwmeer kijken we wat rond en vervolgen dan het mooie weggetje tot aan de aansluiting met de CM-3213. Die weg is breder en heter en vlak voor de laatste klim naar de col voor Liétor nemen we een schaduwpauze op een plekje langs de weg waar nog wat bomen bereikbaar zijn. De afdaling naar het stadje gaat zeer steil (13%) en via een paar enorme bochten komen we in Liétor, een op een heuveltop gelegen plaats waar we nog wat water kopen. Er is inmiddels ook wat bewolking komen opzetten zodat we de rest van de dag niet meer in de hete zon hoeven te fietsen. Liétor moeten we ook weer verder uitdalen via mooie, korte bochtjes naar de Rio Mundo toe. →↑

Zondag 12 mei, 60 km.
[routekaartje]
Als we vroeg opstaan zien we de hele vallei vol nevel staan en er hangt een stevig wolkendek! De weersverwachting laat verder goed weer zien voor vandaag, dus na een sober ontbijt en wat boodschappen doen voor onderweg vertrekken we. In 2000 [lees hier] klommen we het dorp uit richting Albacete, nu gaan we weer de weg terug die we gisteren reden en weten dus dat we een flinke klim moeten maken. Na 100 meter rijden hoor ik een gerinkel bij mijn achterwiel dat ik niet kan thuisbrengen! Wat is er nu weer loos? Het blijkt de spaakbeschermer te zijn die achter de cassette zit en die geheel is verteerd. Ik kan hem er zo tussenuit drukken. Probleem opgelost!

Die spaakbeschermer was eigenlijk ook een nutteloos geworden attribuut op mijn fiets, want de diameter van mijn grootste achtertandwiel is groter dan de diameter van die spaakbeschermer, dus als de ketting er al vanaf zou kunnen lopen, dan zou hij hoe dan ook in mijn spaken terecht komen!

We rijden soepel naar de brug over de Rio Mundo (bij Royo Odrea) en nemen daar in een bushuisje plaats om ons meegenomen extra ontbijt te eten voordat de klim gaat beginnen.

Jonne komt boven!

De klim neemt uiteindelijk 70 minuten in beslag en is doordat de zon nog achter de wolken zit, goed te doen. Even voorbij de col (1001m) komen we op een weggetje terecht - richting Molinicos - dat ons in een enorme toverwereld vol bloemen, groen en rust brengt. We dalen en klimmen uiteindelijk naar een hoogte van 1100 meter in een bloemenpracht zoals we die nog niet vaak zagen! We zien een enkele fietser, er passeert ook één auto en voor de rest is het een en al rust.

Wilde Rozemarijn.

Maandag 13 mei, 47km.
[routekaartje]
Als we opstaan is het nog bewolkt en nevelig. Een eenvoudig ontbijt en daarna rond 9.45u op stap. De lucht begint dan open te breken en we volgen de prachtige afdaling naar de Rio Segura. Dit weggetje kennen we zeer goed want we waren hier al 4 keer eerder. Er is een kilometer of 3 buiten Yeste een flinke wegverzakking waar een noodweg omheen is aangelegd.↓

Een stevige wegverzakking even voorbij Yeste. We kunnen er met een noodweg omheen rijden.

Het wordt warmer en de zon gaat uitbundig schijnen! De route langs de rivier is een feest der herkenning vol vogels (vooral de Wielewaal laat zich horen!) en prachtige uitzichten op de rivier en de omringende bergen. Vlak voor de afslag naar La Graya is een mooie picknickplaats waar we rusten voor we aan de doorsteek naar Nerpio gaan beginnen.↓

Vanaf onze picnickplaats hebben we mooi zicht op de nog jonge Rio Segura.

Die gaat via La Graya en het gedeelte tot aan dat plaatsje is een enorm zware klim van 10% - 20%, met hier en daar een uitschieter naar 24%!! We moeten veel lopen! Tijdens een rustpauze, op een bankje voor een huis in de schaduw eten we onze tortilla op. Zo aangesterkt beginnen we aan het volgende deel. Dat blijft maar doorklimmen, maar nu kunnen we wél blijven fietsen, alhoewel het nog steeds (vooral door de hitte) erg zwaar is. Gelukkig veel schaduw onder de bomen. De weg is prachtig, de omgeving ook, de omstandigheden zijn zwaar, vooral omdat voor Jonne het lopen met de fiets belastend is. De tandem konden we altijd met ons tweeën doen, nu heeft ze alleen haar eigen fiets.→↑

De weg tussen La Graya en de A-45 is niet echt geschikt voor autoverkeer.

Dinsdag 14 mei, 51km.
[routekaartje]
We eten een eenvoudig ontbijt, doen boodschappen en vertrekken om 10u in de richting van Pedro Andrés. Het is prachtig weer met veel zon, maar wel een flinke wind tegen! Het weggetje is nog steeds even mooi als in 2008 (een camino vecinal: CV) en we passeren weer de beroemde notenboom van meer dan 500 jaar oud. De boom is nu echter gekapt op het reusachtige onderste deel van de stam na. Daar hebben ze bij wijze van eerbetoon een soort dak op gemaakt en er is een grote rustplaats omheen gemaakt.↓

De stam van de 500 jaar oude notenboom. Vergelijk met 2008.

In Pedro Andrés nemen we koffie en gaan dan over het licht klimmende weggetje naar Santiago de la Espada. Dit weggetje (dat er al zeker 10 jaar ligt) wordt op de Michelinkaart nog steeds niet vermeld! Ik weet al sinds 2008 dat het er ligt en ook op andere kaarten (van Geo/Estel) staat het ingetekend. Het is trouwens opvallend dat Michelin buitengewoon traag is met updates.

"Minder gruis en meer gevulde kuilen" staat er op dit stille monumentje op het slechtste gedeelte van de weg!

Ik heb kaarten van 15 jaar geleden(!) waarop hetzelfde staat als kaarten van nu! Hoe dan ook, op dit weggetje is tot aan de aansluiting met de A-317 geen mens meer te zien! Er zijn wat boerderijen langs de route maar voor de rest is het stil en een genoegen om te fietsen. Het wegdek is in het begin goed, maar ter hoogte van El Pozo wordt het een hobbel- en gatendek. Onderweg alle tijd voor eet- en kijkpauzes. Bij het naderen van de A-317 wordt het vrij snel slechter weer met onweer en dreigende regen, en op deze hoogte (1600m) hebben we daar weinig zin in! We trekken de regenkleding aan en gaan op zoek naar een schuilplaats.→↑

Woensdag 15 mei, 16km.
[routekaartje]
We rijden om 10u weg in stormachtige wind en met dreigende luchten. Er valt wat regen en we hebben regenjasje en lange broek aan. We klimmen stevig het dorp uit (een vrij brede weg) maar merken dat we uit de wind en in de zon die regenjasjes wel weer uit kunnen trekken. Op de hoogvlakte van Cañá Hermosa moeten we tegen die wind stevig aanpoten. Het is een heel bijzonder landschap en heel merkwaardig zijn de enorme hoge afrasteringen die hier zijn, waar we echter geen vee achter zien staan. Vlak voor we op de hoogvlakte aankomen zie ik ook dat de weg naar La Toba (waar we in 2008 vanuit dat dorp komend een stukje op hebben gelopen) in het begin is geasfalteerd, maar misschien betreft het alleen maar de afslag vanaf de weg waar wij op rijden. Na de hoogvlakte volgt de stevige afdaling en de wind waait hier zo hard tegen dat we (6% dalend) toch niet hoeven te remmen! In Pontones loopt de brede weg weer dood op de 2 meter brede dorpstraat en wij vinden snel onze Refugio del Segura.

Dit is ook een bruggetje over een zijtak van de Rio Segura!

16 mei
We maken er een rustige dag van. Het weer is niet slecht en nadat we in het dorpje bood-schappen hebben gedaan (er zijn 2 winkeltjes en 1 bakker) en eerst lekker koffie hebben gedronken in ons appartement, gaan we op stap voor een mooie wandeling. We lopen stroom-afwaarts het pad langs de Rio Segura tot aan de Cortijo de Masegoso Alto, steken dan over een bruggetje van boomstammetjes een zijtak van de rivier over maar kunnen ook het pad naar de Cueva del Agua niet goed volgen. Het staat bij het begin in het dorp wel aangegeven (ook Huelga Utrera wordt daar aangegeven), maar wij lopen dood op een ondoordringbare plantengroei. We keren om en brengen de rest van de middag in ons appartement door. Dat is maar goed ook want er vallen enorme regenbuien en natte sneeuw!!

Dreigende luchten om ons heen voorspellen niet veel goeds!

Zaterdag 18 mei, 38km.
[routekaartje]
We staan op en bekijken het weer: bewolkt, natte sneeuw, af en toe wat zon maar om 8.45 ziet het er nog niet aantrekkelijk uit. De afstand voor vandaag is niet erg lang dus kunnen we ons vertrek nog wat uitstellen en we rijden weg om 10u in hagel en natte sneeuw na een hartelijk afscheid van de eigenares van het Refugio de Segura. Ter hoogte van Casas de Carrasco gaat de zon schijnen en zien we een compleet winters landschap: alles is bedekt met sneeuw! De temperatuur is nu 4°!
Bij de afslag naar Hornos (na 6 kilometer) slaan wij af op de A317 en nemen de route die lange tijd de bergrug op 1600 meter hoogte volgt. Vrijwel steeds fietsen we nu in hagel of natte sneeuw, het zicht is beperkt en het wegdek heeft af en toe gladde plekken! Het is een winters kerstlandschap tussen de fraaie naaldbomen. Normaal gesproken (in de zomerse omstandigheden waar we op gehoopt hadden) zie je vanaf hier het stuwmeer bij Tranco altijd mooi liggen.
We hebben beiden een lange broek aan en daaroverheen onze regenbroek. Het bovenlichaam is ingepakt in een hemd met lange mouwen, een windjack, een fleecejack en daaroverheen weer ons regenjack. Een warme haarband en capuchon houden het hoofd warm! Water- en winddichte handschoenen. Een skibril met goede afdichting complementeert het geheel. ↓

In de sporen van de zojuist gepasseerde auto is het spekglad geworden en fietsend en glibberend door de sneeuw daarnaast ploeteren we een kilometer of 5 verder. Het is wel een bijzondere belevenis. Tot nu toe waren we hier bij temperaturen van 25° of hoger! (Vergelijk dit eens met 2017!)

We hebben het dus wel warm, maar de temperatuur is inmiddels naar 0° gezakt! Op de weg zijn soms bevroren plekken, we moeten zeer voorzichtig rijden. Een nadeel van onze dikke kleding is dat je toch wel flink gaat zweten en dat merk je vooral als je stilstaat, want dan koel je ineens een stuk af. Vooral aan de handen hebben we last van de vrieskou, want door de wind en het zweet in je handschoen krijg je je handen niet meer warm! →↑

Zondag 19 mei, 58km.
[routekaartje]
We staan op om 7u en zien bewolking én zon als we het rolluik opentrekken en op een enkel buitje na in het het begin van de ochtend is dat het beeld voor de hele dag. Met vooral steeds meer zon en betrekkelijk weinig last van de wind. Ook de temperatuur is een grote verbetering ten opzichte van gisteren: 15°-25°! Als we vertrekken doen we nog wel 4 lagen aan, want in de enorme afdaling hebben we dat wel nodig, zeker omdat de wind nog fris is. Maar als we eenmaal in de zon komen, kunnen er al snel wat lagen uit. We dalen vanuit Segura naar El Batan. Er staan waarschuwingsborden bij de afslag op de hoofdweg dat de weg 'cortado' is, maar we wagen het er maar op. Inderdaad is vlak voor het dorpje de weg zwaar gehavend, een auto kan er echt niet langs, maar met de fiets is het geen probleem. ↓

Een paar borden verplaatsen, een rood-wit lint optillen, wat schuiven met versperringsblokken en we kunnen door de vette, rode modder ploeteren! Als we het dorpje voorbij zijn, gaan er nog wat kleren uit, want de zon begint zijn werk te doen! Via Rihornos komen we over een mooi stuk bij de hoofdweg uit die in slechte staat verkeert. We bonken verder naar Carrasco waar we koffie kunnen drinken en gaan door naar Cortijos Nuevos. Er vallen nog 3 druppels regen als we daaruit verder dalen en slaan dan af naar El Tranco. Dalen naar 700m, klimmen naar 800m en dan weer terug naar de stuwdam op 680m. We waren hier voor de eerste keer in 1997, maar kunnen ons niet veel meer herinneren. We herkennen nog wel het hotel, maar overige cafes en bars die we nu zien en waar we koffie en een ijsje nemen, komen ons onbekend voor. Dat kan ook wel komen doordat we vorige keer laat aankwamen en weer vroeg weggingen en niet de tijd hebben genomen voor verkenningen. →↑

Het stuwmeer bij Tranco gezien vanaf de weg die langs de rivier loopt.

Dinsdag 21 mei, 39km.
[routekaartje]
Om het stuwmeer van Fernandina heen loopt een prachtige route. Steeds klimmend en dalend rijden we naar La Fernandina toe en gaan dan verder naar El Acebuchal en Carboneros dat vlak langs de snelweg ligt maar verder niets heeft te bieden. We klimmen dan naar het één straat lange La Mesa waar we midden in die straat bij een soort altaar gaan zitten lunchen. Verkeer is er niet. Dan gaan we via waanzinnige afdalingen (47 km/u) langs Martin Malo en Guarromán naar de hoofdweg (E5) die we oversteken om via een laatste stuk naar Baños te rijden. Opvallend zijn de bloemen onderweg.

Woensdag 22 mei, 49km.
[routekaartje]
Om 6.45 gaat de wekker en zien we de zon al tegen een onbewolkte hemel op het kasteel schijnen. Weer heel andere kleuren dan gisterenavond. We eten een eenvoudig ontbijt en dalen (heel mooi) het dorp uit. Wel nog een vest aan. Dan gaan we klimmen naar het Embalse del Rumblar over een schitterend weggetje.
Het is nu warm geworden en alle vesten verdwijnen in de tassen. Naar de stuwdam toe weer een afdaling en vanaf de stuwdam loopt een onverharde weg (JV-5041) die ons naar de JM-5003 moet brengen, (waar we in 1997 tijdens de "grote oversteek" overheen reden, komend uit La Carolina). Het is ruim 15 kilometer fietsen door een verlaten gebied waar we op een grote boerderij (Cortijo Yeguada Arauz de Robles) het enige teken van leven zien: 2 boeren die de schapen helpen oversteken.

Een prachtig - onverhard - verbindingsweggetje voert ons door het gebied naar Andújar. We hebben het alleen voor onszelf.

Donderdag 23 mei, 59km.
[routekaartje]
Wegens de verwachte warmte staan we vroeg op en na vertrek ontbijten we bij een cafe aan de overkant. We rijden snel de stad uit en volgen enige tijd de parallelweg langs de hoofdweg voordat we afslaan naar Marmolejo. Het is licht heuvelachtig gebied en heel bijzonder zijn de enorme eucalyptusbomen die hier overal langs de kant van de weg staan. Ze zorgen voor een weldadige schaduw! Op de kaart had ik dit gebied al uitvoerig verkend, vooral om te zien of er alternatieve mogelijkheden zouden zijn om in Virgen de la Cabeza te komen. Dat kan wel, maar het traject is grotendeels onverhard en onzeker. Onzeker in die zin dat op de OSM-luchtfoto's niet te zien is of er recente aardverschuivingen of wegblokkades zijn geweest, want de meest recente foto's zijn 5 jaar oud! We hebben dus een ander traject uitgezet om in de Sierra Morena te komen.
Marmolejo is een mooi stadje en we treffen er een recent geopende churreria aan. We gaan naar binnen en laten ze ons goed smaken!

We dalen dan naar de Rio Guadalquivir over een mooie, rustige weg, bekijken de bijzondere brug en maken een praatje met 2 fietsers die daar net aan komen rijden. Ze bevestigen mijn vermoeden dat de weg naar Virgen de la Cabeza inderdaad zwaar, lang én onverhard is.
Na een korte pauze gaan we rustig klimmen naar het Embalse de El Yeguas, in de inmiddels tot 30° opgelopen temperatuur. De weg na de stuwdam heeft een veel slechter wegdek en we bonken al klimmend het dal uit.

Vrijdag 24 mei, 63km.
[routekaartje]
Bij het bestuderen van de mogelijkheden om vanuit Adamuz in Villanueva te komen, hebben we 2 mogelijkheden gezien: de A421 of de langere A3001 en A3100. We bekijken meestal op streetview hoe zo'n weg er dan uitziet en kiezen voor de A421. Nu blijkt ook dat Adamuz helemaal geen klein dorpje is, maar dat we op weg naar die A421 nog door een hele stad moeten rijden! Gisteren in de hitte bij aankomst, komend uit de andere richting, was dat niet opgevallen.
Als we op die A421 aankomen keren we al na één kilometer om! Het is een inmiddels 'verbeterde' weg geworden en de streetviewfoto's waren van te lang geleden. We gaan terug het dorp in, drinken koffie en rijden dan vrijwel langs ons hotel de 'stad' weer uit. En de route die we nu te rijden krijgen is fantastisch!! Stil, mooi, veel groen, veel bochten en zeer plezierig om te fietsen. Maar er is wel een prijs: We moeten uiteindelijk 4 keer zeer steil dalen, maar daarna ook weer zeer steil (en lang) klimmen. Daarbij zijn stukken tot 16% en dat redden we echt niet meer. 10%–11% kunnen we nog net fietsen, een beetje zigzaggend, maar de steile stukken lopen we dan maar. Het is al wel weer 31° en de zon schijnt genadeloos! Maar de rust is weldadig (er passeren ons 3 auto's gedurende de achtereenvolgende klimmen naar de aansluiting met de A3100). De afstand tot die weg is ruim 33 kilometer. Gedurende de laatste kilometers is er wat dreigende bewolking op komen zetten en eenmaal op die A3100 krijgen we inderdaad een buitje en schuilen we onder een afdakje bij een boerderij. Het onweert verderop (waar wij vandaan zijn gekomen) behoorlijk maar we houden het uiteindelijk verder droog en het onweer drijft over.

Jonne zoekt verkoeling onder een van de weinige schaduwplekken. Steile weggetjes!

Bij het naderen van Peñarroya wordt de weg iets beter…

Zondag 26 mei, 55km.
[routekaartje]
Het is mooi weer en voor het eerst sinds ons vertekhotel in Alicante hebben we een echt goed ontbijtbuffet! We rijden eerst naar El Viso, vooral dalen over een wat bredere weg en na dat plaatsje door een prachtig landschap met weer veel steeneik, klimmend en opnieuw veel dalen naar Hinojosa del Duque waarvan we de karakteristieke dubbele graansilo al van ver zien liggen. Een paar kilometer voorbij El Viso is een prachtige plek rond het stuwmeer in de Rio Guadamatilla waar een grote schaapskudde rondloopt langs de oevers en de schapen één voor één komen drinken! In Hinojosa vinden we tegenover de graansilos een churreria waar we er weer een paar nemen.
Het is inmiddels heet geworden en het loopt tegen de 30°! We rijden weer een klein stukje door de stad over oude hobbelstraatjes en gaan dan over de CO8406 naar Las Patudas. Er zijn veel graanvelden, maar ook de dehesa is nog steeds overal aanwezig. Op deze weg ook weer lange, rustige afdalingen en klimmen. Vlak voor we het hoogste punt bereiken dat bij de afslag van CO7405 ligt, duikt er na de bocht in de weg ineens heel verrassend een oranje gekleurd stuwmeer op! We denken eerst dat het rooie aarde is, maar het is rood/oranje gekleurd water. Het heet: Embalse Cascajoso.
Wij slaan af op de CO7405 en in het eerste stuk ligt nog wat asfalt, maar geleidelijk aan is dat helemaal weggesleten zodat er voor ons nog een wasbordachtige gruisweg overblijft

[merkwaardig hoe op de Michelinkaart dit weggetje als een gewone asfaltweg wordt aangemerkt. De situatie die wij aantreffen moet al sinds jaren zo zijn]

Maandag 27 mei, 55km.
[routekaartje]
Veel zon vandaag, maar er staat ook een harde, vrij frisse wind die de hele dag zal blijven waaien. Daarom trekken we bij vertrek onze vesten en lange broek maar aan.

[ Eigenlijk maken we dat deze vakantie vaak mee: fris in de ochtend en wel zodanig dat er dus een vest en lange broek aanmoet. Dat doe ik pas als het onder de 15° komt. ]

Het ontbijt is zeer minimaal: het restaurant is op maandag dicht en de eigenaar maakt zelf wat voor ons klaar. We hoeven er trouwens ook niets voor te betalen. We krijgen wel allerlei adviezen voor onderweg mee en hij is zeer behulpzaam.
Onze volgende bestemming ligt hier slechts 15 kilometer vandaan als we over de N432 zouden fietsen. Maar dat willen we niet en daarom zoeken we een mooie route door de bossen. We dalen naar het Embalse de Sierra Boyera en gaan door naar El Hoyo waar we afslaan naar Belmez via de CO6406, dan verder over de CO6407 naar El Entredicho en dan veranderen we van richting (we hebben steeds wind mee gehad) over de CO7403 naar Doña Rama waar we op een bankje wat gaan eten. Inmiddels is de zon goed gaan schijnen en stappen we over op zomerkleding! Tot aan Doña Rama zijn het allemaal mooie, smalle slingerende weggetjes en zien we de beroemde Patas Negras overal rondscharrelen.

Dinsdag 28 mei, 59km.
[routekaartje]
Als we opstaan is het prachtig weer met veel blauw én veel wind. Na ontbijt vertrekken we en doen boodschappen in het dorp, want gedurende de route van vandaag zullen we geen winkels meer tegenkomen. In het dorp lopen we weer over zeer steile straatjes (14%) naar het hoogste punt. Daar zijn de winkels, maar ook de straten zijn opgebroken. We weten de pastelleria toch te bereiken voor een welkome koffie. Dan gaan we op pad en klimmen over een nog brede weg (A447) naar Argallón. De wind is stevig en fris, er hangt een flink wolkendek en we hebben onze vesten maar aangetrokken, maar die gaan na 2 kilometer alweer uit! Er is vrij veel zwaar verkeer op deze weg en dat doet de vrees rijzen dat het mooie slingerweggetje naar Alanís ook al is verbeterd. Bij Argallón schuilen we in het bushuisje en doen onze regenjacks maar aan, ook al regent het niet, maar in de 8 kilometer lange afdaling naar de Rio Bembézar hebben we het wel nodig. Het is een mooie, overzichtelijke afdaling. Als we de afslag naar Azuaga bereiken, zie ik tot mijn vreugde een bordje staan dat aangeeft dat de weg niet mag worden bereden door vrachtwagens langer dan 10 meter. Bovendien staat er een bord dat waarschuwt voor een zeer slecht wegdek. Gelukkig!! De weg is niet onderhanden genomen, wij hebben het rijk vermoedelijk alleen! Ik kan me ook niet voorstellen dat iemand hier met een auto zou willen rijden: 39 kilometer lang wasbord, gatenkaas, geulen, kloven, spleten, los gruis, strookjes asfalt (20 cm breed, 3 meter lang), zand en andere vormen van wegdek die niet te categoriseren zijn! We komen later tijdens die 39 kilometer 3 motorrijders tegen die niet weten dat ze met hun motoren de hel tegemoet gaan!

Deze foto's geven een goede indruk van wat je tegen kunt komen op deze wonderbaarlijke route. Een slecht wegdek, 39 kilometer lang (al zeker 15 jaar niets meer aan gedaan) en geen automobilist die zich daar aan waagt. Om te fietsen een absolute toproute met zoveel om van te genieten dat je dat gebonk voor lief neemt. DOEN!

De laatste 4 kilometer van het pad gaan weer over een onverharde weg en je volgt dan niet meer de voormalige spoorbaan, want dat deel van het traject is gebruik voor de spoorlijn Constantina-Cazalla. We rijden dan door een mooi golvend landschap vol bloemen. Als we bij het station aankomen is er een splitsing: de asfaltweg naar Cazalla, en een pad/spoor dat ten zuiden van de weg door de bossen gaat. Het is onverhard en zeer steil en daarom kiezen we voor de asfaltweg. De temperatuur is alweer opgelopen naar ruim 30°. We gaan klimmen tot vlak voor Cazalla, dalen dan het dorp in en houden halt op het grote plein voor een lunchpauze in de schaduw van een grote boom.